D - Sąd Okręgowy

Sygn. akt VI Ka 32/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 17 marca 2015 r.
Sąd Okręgowy w Jeleniej Górze w VI Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:
Przewodniczący – Sędzia SO Andrzej Tekieli(spr.)
Sędziowie SO Edyta Gajgał
SO Klara Łukaszewska
Protokolant Konrad Woźniak
przy udziale przedstawiciela Urzędu Celnego w Legnicy Tomasza Szymanowskiego
po rozpoznaniu w dniu 17 marca 2015r
sprawy J. S.
oskarżonego z art. 107 § 1 kks i inne
z powodu apelacji wniesionej przez Urząd Celny w Legnicy
od wyroku Sądu Rejonowego w Lubaniu
z dnia 31 października 2014 r. sygn. akt II K 207/14
I. utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonegoJ. S.uznając apelację Urzędu Celnego w Legnicy za
oczywiście bezzasadną,
II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz J. S.kwotę 420,00 zł tytułem udziału obrońcy w postępowaniu odwoławczym,
III. stwierdza, że koszty sądowe za postępowanie odwoławcze ponosi Skarb Państwa.
Sygn. akt VI Ka 32/15
UZASADNIENIE
J. S.oskarżony został o to że:
pełniąc funkcję właściciela firmy (...) z siedzibą K. (...) ul. (...) i będąc z tego tytułu na podstawie prawa uprawnionym
i zobowiązanym do prowadzenia spraw gospodarczych tej firmy prowadził w lokalu o nazwie Sklep (...) w L. (...)(...) L. ul. (...) w okresie od 5.05.2012 r. do 20.06.2012 r. gry na automacie V. (...) bez cech identyfikacyjnych oraz na
automacie bez nazwy i bez cech identyfikacyjnych wbrew przepisom ustawy z dnia 19.11.2009 r. o grach hazardowych
( Dz.U. nr 201 poz.1540 )
tj. o czyn z art. 107 § 1 k.k.s. w zw. z art. 9 § 3 k.k.s.
Sąd Rejonowy w Lubaniu wyrokiem z dnia 31.10.2014 r. w sprawie II K 207/14 uniewinnił oskarżonego J. S.od
popełnienia zarzucanego mu czynu i kosztami postępowania obciążył Skarb Państwa.
Apelacje od powyższego wyroku złożył oskarżyciel publiczny – Urząd Celny w Legnicy zarzucając:
- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść ( art.438 pkt.3
k.p.k. ) polegający na niesłusznym przyjęciu że zgromadzony materiał dowodowy zebrany w toku postępowania
przygotowawczego nie dostarczył dowodów na to że oskarżony J. S.dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu
podczas gdy prawidłowa analiza całości zebranego materiału dowodowego prowadzi do wniosku przeciwnego;
- obrazę przepisów prawa materialnego ( art.438 pkt.1 k.p.k. ) tj. art. 107 § 1 k.k.s. przez uznanie iż zarzucany czyn
nie może być skutecznie przypisany oskarżonemu J. S.podczas gdy prawidłowa analiza całości zebranego materiału
dowodowego prowadzi do wniosku przeciwnego.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi
Rejonowemu w Lubaniu.
Sąd Okręgowy zważył co następuje:
Apelacja okazała się bezzasadna i to w stopniu oczywistym.
W pierwszej kolejności wskazać należy na sprzeczność zarzutów sformułowanych w apelacji. Nie ulega wątpliwości
mając na uwadze jednolite w tej kwestii stanowisko prezentowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego i w doktrynie
( zob. m.in. wyrok SN z 21.06.1978 r. I KR 124/78 OSNPG 3/1979 poz. 51; wyrok SN z 2.08.1978 r. I KR 155/78
OSNKW 12/1979 poz. 233; T. Grzegorczyk, Kodeks postępowania karnego, Komentarz Zakamycze 2003 str. 1130 –
1131 ) że zarzut obrazy prawa materialnego może być skutecznie postawiony tylko wtedy gdy skarżący nie kwestionuje
ustaleń faktycznych poczynionych w sprawie. W niniejszej sprawie ustalenia faktyczne są kwestionowane przez
skarżącego, w związku z czym obydwa zarzuty w istocie traktować należy jako jeden zarzut błędu w ustaleniach
faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na jego treść. Tak traktując treść apelacji wskazać należy
co następuje.
Ponownie rozpoznając niniejszą sprawę po uchyleniu pierwszego wyroku Sądu Rejonowego przez Sąd Odwoławczy
( VI Ka 579/13, k.343,k.346 -348 akt ) Sąd I instancji uzupełnił materiał dowodowy w sposób wskazywany przez Sąd
Okregowy, w szczególności szczegółowo przesłuchał świadka B. P. w obecności oskarżonego, z ujawnieniem jej zeznań
z postępowania przygotowawczego ( k. 393 odwrót – k.394 ) i podjął próbę dodatkowego przesłuchania oskarżonego
J. S. m.in. na okoliczność rodzajów działalności prowadzonych przez jego firmy (...) i (...). W tej ostatniej kwestii
niemożliwym było dokonanie szczegółowych ustaleń jako że oskarżony odmówił w tym zakresie odpowiedzi na pytania
( k.394 ) a oskarżyciel publiczny nie wykazał dalej idącej inicjatywy dowodowej.
Zważywszy na treść zeznań świadka B. P. prawidłowe są ustalenia Sądu I instancji że wynajęcie części pomieszczenia
sklepu w L. przy ul. (...) (w którym świadek ta pracowała) celem wstawienia tam dwóch automatów do gry
wymienionych w zarzucie aktu oskarżenia zaproponowali dwaj nieustaleni mężczyźni w wieku ok.35 lat, którzy
przybyli do sklepu. Po uzyskaniu przez świadka zgody na powyższe od właściciela sklepu podpisała ona umowę
najmu podbijając ją „pieczątką sklepową”, jako najemca zaś umowę podpisał jeden z nieustalonych mężczyzn
podrabiając podpis oskarżonego J. S.i przybijając pieczątkę z nazwą firmy oskarżonego (...) ( k.23, k. 57 - 58, k.
393 - 394 ). Sąd Okręgowy nie znajduje dowolności w ocenie zeznań B. P. dokonanej przez Sąd I instancji ( str.2
uzasadnienia, k. 400 odwrót akt ). Wobec jednoznacznych i konsekwentnych zeznań świadka B. P. zbędne było
powoływanie biegłego z zakresu pisma ręcznego dla ustalenia czy nazwisko „S. na umowie najmu napisał oskarżony.
Zważywszy na powyższe niezrozumiałe jest twierdzenie skarżącego zawarte w uzasadnieniu apelacji że”…okoliczności
zawarcia umowy na zlecenie oskarżonego ( pod. S.O. ) potwierdzają zeznania świadka B. P.…”. Z żadnego fragmentu
zeznań B. P. nie wynika związek prawnokarny pomiędzy osobą oskarżonego a podpisaniem umowy przez jednego z
nieustalonych mężczyzn. Sam fakt podrobienia nazwiska oskarżonego nie oznacza przecież że oskarżony obejmował
swoją świadomością zawarcie umowy czy też żeby podpisanie umowy zlecał.
Skarżący argumentuje dalej w uzasadnieniu apelacji że „trudno…uznać że przypadkowe osoby jeżdżą po terenie
kraju zawierając umowy na pierwsze lepsze nazwisko i firmę , w tym przypadku z danymi oskarżonego…” oraz
że „nie sposób dać wiarę iż oskarżony jako właściciel firmy (...) nie wiedział czy nie mógł wiedzieć jaki jest jej
przedmiot działania, z jakiego rodzaju działalności przynosi ona dochody, tym bardziej ze urządzenia tego rodzaju
jak automaty do gry maja określoną…wartość rynkową”. Dywagacjom tym nie można odmówić logiki, są one jednak
niewystarczające dla skazania oskarżonego za umyślne przestępstwo z art.107 § 1 k.k.s. Do powyższego niezbędne były
bezpośrednie, lub choćby pośrednie lecz stanowiące spójny ciąg dowody, których oskarżyciel publiczny nie dostarczył.
Linia obrony oskarżonego sprowadzała się do zaprzeczania aby miał jakkolwiek związek z automatami do gry o których
mowa w zarzucie aktu oskarżenia, nie są one jego własnością, nigdy nie był w L. w sklepie przy ul. (...), nie zna
właściciela tego sklepu, nie zlecał podpisywania umowy dotyczącej tych automatów, podpis na umowie nie jest jego
podpisem, pieczątka na umowie również nie należy do niego ( wyjaśnienia k. 393 odwrót ). Oskarżyciel publiczny nie
przedstawił dowodów obalających tę linię obrony. Podkreślić należy że sporne automaty do gry nie miały oznaczeń
firmy oskarżonego, w ogóle nie posiadały cech identyfikacyjnych a jeden nie miał nawet nazwy co jednoznacznie
wynika z zarzutu aktu oskarżenia. Automaty te były w wyżej wymienionym sklepie niewiele ponad miesiąc do czasu
zakwestionowania ich podczas kontroli przeprowadzonej przez Urząd Celny w L., przy czym z zeznań pracownika
urzędu E. R. przeprowadzającego kontrolę nie wynika związek pomiędzy tymi automatami a osobą oskarżonego J.
S.czy też jego firmą ( k.46 – 47, k. 186 ). Z dokumentów znajdujących się w aktach sprawy wynika natomiast, że Urząd
Celny w L. kilkakrotnie zwracał się do J. S.o dostarczenie kompletów kluczy do przedmiotowych automatów do gry
pod rygorem ich „siłowego otwarcia” ( k.25 k.32 ), co pozostało bez reakcji oskarżonego i w konsekwencji skutkowało
zgodą prokuratora na siłowe otwarcie urządzeń ( k.80 ). Powyższe świadczy także na korzyść oskarżonego, zasady
prawidłowego rozumowania wskazują bowiem, że będąc właścicielem automatów raczej starałby się on nie dopuścić
do ich uszkodzenia związanego z otworzeniem bez użycia kluczy.
Przeciwko oskarżonemu J. S. kilkukrotnie zapadały wcześniej wyroki skazujące za przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s. ( k.
112 – 113 ),sama ta okoliczność nie świadczy jednak o sprawstwie i winie w niniejszej sprawie. Jak już mowa była wyżej
to przestępstwo karnoskarbowe można popełnić tylko umyślnie, wymaga więc ono wykazania co najmniej zamiaru
ewentualnego, co w niniejszej sprawie nie nastąpiło.
W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego J. S.uznając apelację
Urzędu celnego w Legnicy za oczywiście bezzasadną.
Na podstawie art.636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. Sąd Okręgowy zasadził od Skarbu Państwa na rzecz J. S.kwotę
420 zł. tytułem udziału obrońcy w postępowaniu odwoławczym.
Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 113 § 1 k.k.s. Sąd Okręgowy stwierdził że koszty sądowe za postępowanie
odwoławcze ponosi Skarb Państwa.