D - Sąd Okręgowy w Siedlcach

Sygn. akt IV U 1132/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 12 października 2016r.
Sąd Okręgowy w Siedlcach IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych
w składzie:
Przewodniczący SSO Katarzyna Antoniak
Protokolant
st. sekr. sądowy Marta Żuk
po rozpoznaniu w dniu 12 października 2016r. w Siedlcach na rozprawie
odwołania W. S.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.
z dnia 21 sierpnia 2015 r. (Nr (...))
w sprawie W. S.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S.
o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy
zmienia zaskarżoną decyzję i ustala prawo W. S. do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy
od 1 lipca 2015 roku do 30 czerwca 2018 roku.
Sygn. akt IV U 1132/15
UZASADNIENIE
Decyzją z dnia 21 sierpnia 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S., działając na podstawie art. 57 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (j.t. Dz. U. z 2015r. poz. 748
ze zm.), odmówił W. S. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, wskazując, że Komisja Lekarska w orzeczeniu z
dnia 12 sierpnia 2015r. nie stwierdziła u ubezpieczonego niezdolności do pracy, w konsekwencji czego od dnia 1 lipca
2015r. nie został spełniony warunek wymieniony w art. 57 ust. 1 pkt 1 w/w ustawy.
Odwołanie od w/w decyzji złożył ubezpieczony W. S., wnosząc o jej zmianę i przyznanie mu prawa do renty. W
uzasadnieniu wskazano, iż w 2001r. ubezpieczony w wypadku samochodowym doznał złamania śródstopia lewej nogi
i kręgosłupa na poziomie (...) i od tego czasu stan jego zdrowia zaczął się pogarszać. Obecnie cierpi na zwyrodnienie
stawów kolanowych z zaleceniem zastosowania endoprotezy lewego stawu kolanowego, zerwane wiązadło krzyżowe
prawego kolana, kręgozmyk na poziomie L5-S1. Ponadto ma uszkodzony nerw łokciowy lewej ręki z lekką dysfunkcją
dłoni. Wnioskodawca wyjaśnił także, że prowadzi działalność gospodarczą polegającą na tankowaniu samochodów
gazem (...) i sprzedaży butli z gazem. Z uwagi na małą opłacalność tego przedsięwzięcia sam jest zaangażowany w
pracę (odwołanie k.1 akt sprawy).
W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, powołując się na przepisy prawa oraz
argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji (odpowiedź organu rentowego na odwołanie k.2-3 akt sprawy).
Sąd ustalił, co następuje:
Ubezpieczony W. S. miał ustalone prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy do dnia 30 czerwca
2015r. na mocy decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 18 lutego 2015r. (decyzja z 18.02.2015r.
o ponownym ustaleniu renty k.78 akt rentowych). W dniu 29 czerwca 2015r. ubezpieczony wystąpił do organu
rentowego z wnioskiem o ustalenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres (wniosek k.79 akt
rentowych). Rozpoznając wniosek organ rentowy skierował ubezpieczonego na badanie przez Lekarza Orzecznika,
który w orzeczeniu z 20 lipca 2015r. ustalił, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy (orzeczenie Lekarza
Orzecznika z 20.07.2015r. k.82 akt rentowych). Na skutek sprzeciwu od powyższego orzeczenia ubezpieczony
został skierowany na badanie przez Komisję Lekarską ZUS, która w orzeczeniu z 12 sierpnia 2015r. ustaliła, że
wnioskodawca nie jest niezdolny do pracy (sprzeciw ubezpieczonego od orzeczenia lekarza orzecznika ZUS k.15
dokumentacji orzeczniczo-lekarskiej; orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z 12.08.2015r. k.84 akt rentowych). Na
podstawie powyższego orzeczenia, zaskarżoną decyzją z 21 sierpnia 2015r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w S. odmówił ubezpieczonemu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy na dalszy okres (decyzja z 21.08.2015r.
k.85 akt rentowych).
W. S., ur. (...), posiada wykształcenie średnie techniczne w zawodzie budowa maszyn. W okresie od 25 września
1984r. do dnia 31 stycznia 1987r. był zatrudniony w Fabryce (...) w M. na stanowiskach monter konstrukcji stalowych
oraz pracownik operacyjny podsuwnicowy (świadectwo pracy, k.4 akt organu rentowego za wnioskiem o rentę z
8.11.2002r.). Następnie w okresie od 13 października 1989r. do 31 sierpnia 1999r. był zatrudniony w D. P. K. S.,
później zaś od 1 września 1999r. do 6 grudnia 2002r. w (...) sp. z o.o. jako kierownik produkcji (świadectwo pracy
z dnia 31.08.1999r. k.6 akt rentowych za wnioskiem o rentę z 8.11.2002r., świadectwo pracy z dnia 7.12.2002r.
k.8 akt rentowych za wnioskiem o rentę z 18.02.2003r.). Wykonując czynności kierownika produkcji zadaniem
ubezpieczonego było ustawianie i kontrolowanie urządzeń oraz nadzorowanie procesów technologicznych w firmach
produkujących artykuły z tworzyw sztucznych, wykonywanych na zlecenie pracodawcy ubezpieczonego. Praca ta
wiązała się z długotrwałym chodzeniem i staniem, a także z wielogodzinną jazdą samochodem. Od października
2004r. ubezpieczony prowadzi własną działalność gospodarczą w formie stacji auto-gaz, którą w późniejszym okresie
rozszerzył o usługi ślusarskie (wykonywanie elementów ogrodzeń – bram, furtek). Obecnie wnioskodawca zatrudnia
jednego pracownika na stacji paliw, a także ma wspólnika, który pomaga mu zarówno w działalności na stacji, jak
i w czynnościach ślusarskich. Praca ta jest pracą wymagającą stania, chodzenia, schylania, klękania (wyjaśnienia
ubezpieczonego k.17v-18 akt sprawy).
U W. S. rozpoznano zaawansowaną chorobę zwyrodnieniową obu stawów kolanowych z ograniczeniem ruchomości,
szpotawością, dolegliwościami bólowymi, zaburzeniami wydolności chodu, guz palca II ręki prawej, a także stan po
złamaniu trzonu kręgu (...) (po leczeniu nieoperacyjnym). Ubezpieczony od kilkunastu lat leczy się z powodu choroby
zwyrodnieniowej obu stawów kolanowych. Miał wykonywane artroskopie, które jednak nie spowodowały trwałej
poprawy funkcji stawów. W 2001r. podczas wypadku drogowego doznał złamania trzonu kręgu (...) oraz złamania
kości lewego śródstopia i nadal odczuwa dolegliwości bólowe kręgosłupa w miejscu przebytego złamania, nasilające się
podczas prac fizycznych. Stwierdzone zmiany zwyrodnieniowe obu stawów kolanowych stanowią przeciwwskazanie
do wykonywania prac fizycznych wymagających długotrwałego stania, chodzenia, chodzenia po nierównościach, po
schodach, prac wymagających podnoszenia i przenoszenia ciężarów, wymagających innej wymuszonej pozycji, np.
klęku, czy długotrwałego siedzenia. Wnioskodawca nie jest w stanie wykonywać prac w pełnym wymiarze czasu pracy
zgodnie z poziomem posiadanych kwalifikacji i rodzajem dotychczas wykonywanego zatrudnienia. Ubezpieczony jest
niezdolny do samodzielnego prowadzenia działalności gospodarczej polegającej na wykonywaniu usług ślusarskich,
może za to wykonywać dorywczo prace przy prowadzeniu stacji paliw, np. tankowanie pojazdów, przyjmowanie
opłat, pod warunkiem, że nasilenie ruchu na stacji będzie niewielkie lub będzie prowadził tę działalność z innym
współpracownikiem. Wobec powyższego W. S. jest częściowo niezdolny do pracy od dnia 1 lipca 2015r. na okres 3 lat
(opinia biegłego lekarza z zakresu medycyny pracy k.36-36v akt sprawy).
Sąd zważył, co następuje:
Odwołanie ubezpieczonego W. S. zasługiwało na uwzględnienie.
Zgodnie z art.57 ust. 1 i 2 ustawy z 17 grudnia 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz.U. z 2015r. poz. 748) renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie
następujące warunki: jest niezdolny do pracy, ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy, a niezdolność do
pracy powstała w okresach wyszczególnionych w ustawie, albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych
okresów, przy czym ostatniego wymogu nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i
nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do
pracy. W myśl art.12 ust.1, 2 i 3 ustawy niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność
do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po
przekwalifikowaniu, przy czym całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania
jakiejkolwiek pracy, a częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy
zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.
Rozstrzygnięcie o zasadności odwołania ubezpieczonego od decyzji organu rentowego odmawiającej mu prawa do
renty z tytułu niezdolności do pracy wymagało ustalenia, czy ubezpieczony po dniu 30 czerwca 2015r. pozostaje
osobą niezdolną do pracy. W tym celu Sąd zasięgnął opinii biegłych lekarzy neurologa i ortopedy oraz lekarza
specjalisty z zakresu medycyny pracy. Powołani w sprawie biegli w sporządzonych opiniach jednoznacznie wskazywali,
iż stwierdzone u ubezpieczonego zmiany zwyrodnieniowe obu stawów kolanowych stanowią przeciwwskazanie do
wykonywania prac fizycznych wymagających długotrwałego stania, chodzenia, chodzenia po nierównościach, po
schodach, prac wymagających podnoszenia i przenoszenia ciężarów, wymagających innej wymuszonej pozycji, np.
klęku, czy długotrwałego siedzenia. Niemniej jednak biegły lekarz z zakresu medycyny pracy doszedł do odmiennych
wniosków niż zespół biegłych lekarzy o specjalnościach neurolog i ortopeda. W ocenie Sądu, przeprowadzone
postępowanie dowodowe, w szczególności dowód z opinii biegłego lekarza z zakresu medycyny pracy, dało podstawy
do ustalenia, że ubezpieczony jest w dalszym ciągu osobą częściowo niezdolną do pracy świadczonej wcześniej zarówno
w ramach stosunku pracy, jak i wykonywanej w zakresie własnej działalności gospodarczej. Zdaniem biegłego z
zakresu medycyny pracy niezdolność ta jest okresowa i trwa od 1 lipca 2015r. przez okres 3 lat, tj. do dnia 30 czerwca
2018r.
Sporządzone w sprawie opinie są odmienne we wnioskach: biegli ortopeda i neurolog nie uznali ubezpieczonego
za niezdolnego do pracy, zaś biegły z zakresu medycyny pracy stwierdził, że wnioskodawca jest nadal częściowo
niezdolny do pracy. W ocenie Sądu należało w całości podzielić stanowisko zawarte w opinii biegłego lekarza medycyny
pracy, bowiem jest to opinia uwzględniająca wszystkie okoliczności sprawy, w tym kwalifikacje ubezpieczonego.
Biegły z zakresu medycyny pracy dokonał oceny zdolności do pracy W. S. z punktu widzenia swojej specjalizacji,
odnosząc się zarówno do pracy świadczonej przez ubezpieczonego w ramach stosunku pracy, jak i wykonywanej w
zakresie działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga, że zgodnie z obowiązującymi przepisami przy dokonywaniu
oceny zdolności do pracy danej osoby w pierwszej kolejności bierze się pod uwagę poziom posiadanych kwalifikacji.
Dokonywanie oceny zdolności do pracy z punktu widzenia jakiejkolwiek innej pracy możliwej do wykonywania przez
wnioskodawcę jest nieuzasadnione. Opinia biegłych lekarzy neurologa i ortopedy, zdaniem Sądu, jest wewnętrznie
sprzeczna. Biegli orzekli bowiem, że ubezpieczony nie jest niezdolny do pracy, przy czym w uzasadnieniu wskazywali
na istotne ograniczenia w wykonywaniu przez niego pracy z uwagi na stwierdzone zmiany zwyrodnieniowe obu stawów
kolanowych. Schorzenie to stanowi przeciwwskazanie do wykonywania prac fizycznych wymagających długiego
stania, dłuższego chodzenia, chodzenia po nierównościach, podnoszenia i przenoszenia ciężarów. Biegli uznali, że
pomimo powyższych ograniczeń ubezpieczony nie kwalifikuje się do uznania go za częściowo niezdolnego do pracy,
bowiem praca przy tankowaniu samochodów nie polega na długotrwałym chodzeniu, chodzenie odbywa się na
krótkich odcinkach i istnieje możliwość robienia przerw na odpoczynek. W ocenie Sądu, w tym zakresie opinia
biegłych ortopedy i neurologa jest niespójna. Nadto biegli wykraczają poza zakres ich kompetencji, bo ustalają,
że wnioskodawca zatrudnia pracownika, może robić przerwy oraz chodzić na krótkich odcinkach. Formułowanie
takich założeń jest nieuzasadnione, a biegli powinni wprost odnieść się do tego, czy ubezpieczony może wykonywać
daną pracę czy też nie. W opinii tej najpierw zwrócono uwagę na to, że ubezpieczony nie może długo chodzić, stać,
podnosić i przenosić ciężarów, zaś później wskazano, że pomimo tych ograniczeń W. S. jest w stanie pracować. Co
prawda biegli lekarze neurolog i ortopeda uznali ubezpieczonego za zdolnego do pracy, lecz zdaniem Sądu, treść ich
opinii wykazała, że stopień naruszenia sprawności organizmu wnioskodawcy jest znaczny. W opinii uzupełniającej,
chociaż podtrzymują swoje dotychczasowe stanowisko, to ponownie wskazują, że ubezpieczony nie może wykonywać
czynności wymagających ciągłego chodzenia lub stania, a w odniesieniu do drugiego przedmiotu działalności
gospodarczej wnioskodawcy wyjaśniają, iż wykonywanie usług ślusarskich wiąże się z długotrwałym staniem,
podnoszeniem cięższych przedmiotów, pracy w pochyleniu do przodu, czego ubezpieczony nie może wykonywać
przy stwierdzonych schorzeniach i w tym zakresie odwołują się do biegłego z zakresu medycyny pracy. Biegły lekarz
specjalista z zakresu medycyny pracy w sporządzonej na zlecenie Sądu opinii wskazał, że W. S. nie jest w stanie
wykonywać pracy w pełnym wymiarze czasu pracy zgodnie z poziomem zdobytych kwalifikacji i rodzajem dotychczas
wykonywanego zatrudnienia, a także jest niezdolny do świadczenia w pełnym zakresie pracy realizowanej w ramach
działalności gospodarczej. Biegły ten zwrócił uwagę, że ubezpieczony jest niezdolny do samodzielnego prowadzenia
działalności gospodarczej polegającej na wykonywaniu usług ślusarskich, może za to wykonywać dorywczo prace
przy prowadzeniu stacji paliw, np. tankowanie pojazdów, przyjmowanie opłat, pod warunkiem, że nasilenie ruchu na
stacji będzie niewielkie lub będzie prowadził tę działalność z innym współpracownikiem. Wobec powyższych rozważań
wniosek organu rentowego o dopuszczenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu medycyny pracy nie zasługiwał
na uwzględnienie, gdyż zastrzeżenia organu rentowego sprowadzają się jedynie do kwestii, iż posiadając wykształcenie
średnie techniczne ubezpieczony wykonywał prace różne, w tym o charakterze nadzorczym (kierownik produkcji)
oraz jako właściciel stacji paliw, a zatem jest zdolny do pracy (k.43 akt sprawy). Jak już jednak wskazano, biegły
lekarz z zakresu medycyny pracy w sporządzonej opinii prawidłowo odniósł się do wszystkich posiadanych przez
wnioskodawcę kwalifikacji, w związku z tym Sąd obdarzył ją wiarygodnością i podzielił zawarte w niej stanowisko.
Całokształt okoliczności sprawy pozwala zatem stwierdzić, że W. S. po dniu 30 czerwca 2015r. w dalszym ciągu
spełnia wszystkie przesłanki do ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy określone w art.57 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Za dowodem z opinii biegłego lekarza z zakresu
medycyny pracy Sąd uznał ubezpieczonego za częściowo niezdolnego do pracy od dnia 1 lipca 2015r. do 30 czerwca
2018r.
Mając na uwadze powyższe, na podstawie art.47714§2 kpc, zmieniono zaskarżoną decyzję i orzeczono jak w sentencji
wyroku.