Przesadny optymizm

Pultusk24
Przesadny optymizm
Sejm uchwalił budżet na 2009 r. W związku ze światowym kryzysem ekonomicznym rząd skorygował pierwotne
założenia, ale i tak okazał się wielkim optymistą. Przyszłoroczny wzrost gospodarczy ma w Polsce wynieść nie 4,8%
jak wcześniej prognozowano, a 3,7%, choć wszyscy niezależni ekonomiści i analitycy mówią, że będzie to między 2%
a 3%. W rezultacie wydatki mają być mniejsze w stosunku do wcześniej planowanych o 1,7 mld zł, czyli o ok. 0,5%, co
mieści się w granicach błędu statystycznego i właściwie nie było potrzeby, by rząd taką poprawkę zgłaszał.
Lubię i cenię optymistów – sam nim jestem, ale musimy też być realistami. A realna modyfikacja budżetu powinna,
moim zdaniem, polegać na korekcie wydatków o 5- 6 mld zł. Jednak już te 1,7 mld zł spowodowało małe trzęsienie
ziemi w koalicji z powodu ograniczenia środków dla rolnictwa - wicepremier Pawlak wyraźnie odciął się od tego – i
na przeforsowanie w rządzie bardziej radykalnych cięć minister finansów nie miał szans. Obawiam się, że będą one
dokonywane w ciągu roku już bez kontroli parlamentu, co nic dobrego nie wróży.
Te 3,7% wzrostu ma uwiarygodniać tzw. pakiet stabilizacyjny, który rząd przygotowuje w celu ograniczenia
negatywnego wpływu światowego kryzysu na polską gospodarkę. Propozycje zawarte w pakiecie – w tym
rozszerzenie gwarancji kredytowych, lepsze wykorzystanie środków europejskich, ulgi inwestycyjne dla firm
rozpoczynających działalność, utworzenie rezerwy solidarności społecznej, zmiany przepisów, które uproszczą i
ułatwią działalność gospodarczą - są słuszne, ale za mało odważne. Brakuje mi przede wszystkim rozwiązań, które
wpłynęłyby na pobudzenie budownictwa mieszkaniowego. Uważam też, że ulga inwestycyjna mogłaby być
rozszerzona na wszystkie firmy przez 2-3 lata.
Program na razie jest mało skonkretyzowany, ale generalnie rząd podejmuje działania obliczone na zwiększenie
podaży kredytu dla przedsiębiorstw, natomiast prawie nic nie proponuje dla podtrzymania popytu konsumpcyjnego.
Obniżenie VAT-u to za mało, a obniżka najwyższej skali podatku PIT ma w tym przypadku niewielkie znaczenie.
Ludzie, którzy dużo zarabiają, wydają dodatkowe pieniądze albo na dobra luksusowe, często importowane, albo
oszczędzają, a dzisiaj problemem nie jest poziom oszczędności, lecz właśnie wielkość popytu konsumpcyjnego.
Przy okazji debaty budżetowej mogliśmy kolejny raz się przekonać, jak wiele szkód wyrządziła decyzja ministra
Rostowskiego i całego rządu, a wcześniej rządu PiS, dotycząca obniżki składki rentowej oraz najwyższej stawki PIT.
Nie robi się takich rzeczy w okresach szczytowej koniunktury. Daniny obniża się wtedy, kiedy jest potrzeba
zwiększenia popytu. Gdyby tego wtedy nie dokonano, mielibyśmy dzisiaj do dyspozycji 30 mld zł, które można by
przeznaczyć albo na radykalne zmniejszenie deficytu i odbudowanie wiarygodności finansowej Polski, albo na
programy, które ożywiałyby koniunkturę. Minister Rostowski dzisiaj broni tego, ale chyba ma wyrzuty sumienia, bo
przywołuje jako współtwórcę „sukcesu” PiS. Jeśli zaś PO chce z kimś dzielić sukces, to należy sądzić, że oczekuje, iż
będzie to potraktowane raczej jako wina.
W sumie budżet niewiele różni się od tego, który rząd przedstawił kilka tygodni temu. Był i jest on dla mnie i dla
SDPL nie do zaakceptowania, ponieważ, po pierwsze, hasło budowy gospodarki i społeczeństwa opartych na wiedzy
nie zostało poparte ani sensownym, całościowym programem, ani pieniędzmi na jego realizację. Po drugie, zamiast
działać na rzecz budowy kapitału społecznego, solidarności społecznej, rząd albo nie podejmuje decyzji, które
likwidują podziały i różnice, albo podejmuje takie, które te różnice zwiększają (obniżka PIT dla najwięcej
zarabiających). W dodatku wydatki socjalne to jedyna grupa wydatków, która ma ujemny wskaźnik wzrostu.
Planowany fundusz rezerwy solidarności tylko trochę poprawi sytuację w tym zakresie.
Ten budżet i wcześniejsze decyzje, które go ukształtowały świadczą o tym, że polski rząd jest chyba ostatnią już
ostoją neoliberalnej polityki ekonomicznej, od której odeszła nie tylko Europa, ale ostatnio także Ameryka. Na
domiar złego na przekór rzeczywistości liczy na cud wysokiego wzrostu gospodarczego.
strona 1 / 1