wyrok uzasadnienie - Sąd Okręgowy w Szczecinie

Sygnatura akt VIII Ga 105/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 2 kwietnia 2015 r.
Sąd Okręgowy w Szczecinie, VIII Wydział Gospodarczy
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSO Agnieszka Woźniak
po rozpoznaniu w dniu 2 kwietnia 2015 r. w Szczecinie
na posiedzeniu niejawnym w postępowaniu uproszczonym
sprawy z powództwa Towarzystwo Budownictwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w S.
przeciwko A. S.
o opróżnienie lokalu użytkowego
na skutek apelacji pozwanego od wyroku Sądu Rejonowego Szczecin-Centrum w Szczecinie z dnia 2 października
2014r. sygnatura akt XI GC 597/14.
I. oddala apelację,
II. zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 600 zł (sześćset złotych) tytułem kosztów postępowania
apelacyjnego.
VIII Ga 105/15
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja pozwanego okazała się bezzasadna i podlegała oddaleniu.
Zaznaczyć należy, że sprawa była rozpoznawana w postępowaniu uproszczonym, zaś Sąd odwoławczy nie
przeprowadzał postępowania dowodowego, zatem zgodnie z art. 50513 § 2 k.p.c. uzasadnienie niniejszego orzeczenia
powinno zawierać jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej wyroku z przytoczeniem przepisów prawa
Katalog zarzutów, które skarżący może uczynić podstawą apelacji jest w postępowaniu uproszczonym ograniczony do
zarzutu naruszenia prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie oraz naruszenia
przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć wpływ na wynik sprawy (art. 5059 § 1 k.p.c.). Enumeratywne
wyliczenie zarzutów mogących stanowić podstawę apelacji oznacza, że w postępowaniu uproszczonym ten środek
odwoławczy ma charter ograniczony, a sąd odwoławczy rozpoznaje sprawę w granicach wyznaczonych przez treść
podniesionych zarzutów apelacyjnych.
Przed przystąpieniem do rozważania podniesionych w apelacji zarzutów należy w pierwszej kolejności wskazać, że
w niniejszej sprawie Sąd Rejonowy prawidłowo ocenił wszystkie zebrane w sprawie dowody, rozważania prawne nie
budzą wątpliwości.
W wywiedzionej apelacji skarżący wskazywał, że Sąd Rejonowy nieprawidłowo zastosowania normę art. 675 § 1 k.c
gdyż nie ma on w sprawie zastosowania. Przywołano normę art. 661 k.c w brzmieniu obowiązującym w dniu 25
listopada 2002 roku to jest w d. zawarcia przedmiotowej umowy najmu. Skarżący wskazywał także, że na mocy art. 3
k.c ustawa nie ma mocy wstecznej zatem znowelizowane przepisy nie mogą mieć w sprawie zastosowania.
W niniejszej sprawie zawarcie przez strony umowy najmu i jej literalna treść nie były sporne. Pozwany podnosił w
toku sprawy, że umowa stron nadal obowiązuje, gdyż przekształciła się w umowę na czas nieoznaczony, skoro zawarta
została na okres ponad 1 lat i nie została skutecznie wypowiedziana. Pozwany powoływał się przy tym na treść art. 661
k.c. w brzmieniu obowiązującym w czasie zawierania umowy, zgodnie z którym najem zawarty na czas dłuższy niż lat
dziesięć poczytuje się po upływie tego terminu za zawarty na czas nie oznaczony. Trafnie Sąd Rejonowy wskazał, iż od
1 stycznia 2009 r. przepis ten ma brzmienie następujące: § 1 Najem zawarty na czas dłuższy niż lat dziesięć poczytuje
się po upływie tego terminu za zawarty na czas nieoznaczony. § 2. Najem zawarty między przedsiębiorcami na czas
dłuższy niż lat trzydzieści poczytuje się po upływie tego terminu za zawarty na czas nieoznaczony. Pozwany wskazywał,
iż z uwagi na zasadę niedziałania prawa wstecz nowe brzmienie przepisu (§2) nie obejmuje jego sytuacji, skoro umowa
została zawarta przed jego wejściem w życie, ponadto w momencie zawierania umowy nie był przedsiębiorcą.
Argumentacja dot. czasowego zakresu działania art. 661 § 2 k.c. nie jest trafna. Ustawa z dnia 23 października
2008 r. o zmianie ustawy - Kodeks cywilny, która dodała do art. 661 k.c. § 2 nie przewidywała żadnych
unormowań międzyczasowych. W takim wypadku prawidłowo Sąd Rejonowy wskazał, że rozstrzygnięcia kwestii
intertemporalnych należy poszukiwać w przepisach ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Przepisy wprowadzające kodeks
cywilny. Art. L. tej ustawy przewidywał, że do istniejących już zobowiązań z umów kontraktacji, najmu, dzierżawy,
rachunku bankowego, ubezpieczenia, renty lub dożywocia stosuje się z dniem wejścia w życie kodeksu cywilnego
przepisy tego kodeksu. Z przepisu tego płynie wniosek, że zmiana prawa materialnego, dotycząca stosunków o
charakterze ciągłym, odnosi skutek do umów zawartych przed jej dokonaniem, co z kolei oznacza, że do umowy stron,
zawartej w 2002 r., można zastosować § 2 art. 661 k.c. Powyższe prowadzi do wniosku, że umowa wygasła z końcem
okresu, na jaki została zawarta, tj. z dniem 31 marca 2014 roku. Treść prowadzonej przez strony korespondencji
wskazuje jednoznacznie, że faktu wygaśnięcia umowy świadome były obie strony, stąd wnioski pozwanego o
przedłużenie umowy, a następnie zawarcia nowej.
Pozwany twierdził, że nie otrzymał od powódki pism zawierających oświadczenie o wypowiedzeniu umowy, jednakże
zgodnie z art. 60 k.c. z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, wola osoby dokonującej czynności prawnej
może być wyrażona przez każde zachowanie się tej osoby, które ujawnia jej wolę w sposób dostateczny. Pisma
kierowane do pozwanego, które pozwany bezspornie odebrał, podpisane były przez prezesa powódki i zawierały
jednoznaczne żądanie wydania lokalu oraz odmowę podpisania nowej umowy. Z pism tych wynika nie budząca
wątpliwości wola zakończenia udostępniania pozwanemu lokalu do korzystania, toteż nawet przy przyjęciu, że najem
przekształcił się w umowę na czas nieoznaczony, pisma te powinny być potraktowane jako wypowiedzenie pozwanemu
umowy. Pierwsze takie pismo (k. 41) pozwany otrzymał już 4 kwietnia 2014 r. potem otrzymywał kolejne, zatem w
dniu orzekania okres wypowiedzenia z pewnością upłynął i przedmiot najmu winien być zwrócony wynajmującemu.
Pisma jak wynika ze zgromadzonych w aktach sprawy dowodów zostały doręczone pozwanemu za pośrednictwem
poczty polskiej i ich odbiór został każdorazowo pokwitowany przez pozwanego.
Biorąc powyższe pod uwagę na podstawie art. 385 k.p.c. oddalono apelację jako niezasadną.
O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 108 § 1 k.p.c. Pozwany przegrał w całości
postępowanie apelacyjne, jest zatem zobowiązany zwrócić powodowi poniesione przez nią koszty tego postępowania,
na które składa się wynagrodzenie reprezentującego pozwaną radcy prawnego w kwocie 600 zł ustalone w oparciu o
§ 6 pkt 4 w zw. z § 12 ust 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie
opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej
udzielonej z urzędu (tekst jednolity Dz. U. z 2013 poz. 490 ze zm.).
(...)
ZARZĄDZENIE
1. (...)
2. (...)
3. (...)