03 marzec 2007 - MIEJSKA PORADNIA PSYCHOLOGICZNO

Miejska Poradnia Psychologiczno – Pedagogiczna w Koszalinie
ul. Morska 43, tel.: 343 01 99
Red. Aleksandra Danielewicz, Danuta Lewandowska
POCZYTAJCIE MAMO, TATO! 73 (marzec 2007)
Praktyczne uwagi pomocne we wspieraniu rozwoju swego dziecka
Tata wyjechał do pracy
Jaś ma trzy i pół roku. Bije dzieci w przedszkolu, często popada w złość i wykrzykuje :
„NIE KOCHAM CIĘ!” Tęskni za ojcem, a przecież codziennie z nim rozmawia przez
telefon. W domu często płacze i obraża się. Czy coś z nim się dzieje złego? – pyta młoda
mama z niepokojem w głosie.
Śliczny blondynek z dużymi błękitnymi oczami szybko daje się namówić na zabawę
kolorowymi klockami. Mama opowiada, ile czasu pochłania jej opieka nad półtorarocznymi
bliźniaczkami. Co prawda ona nie pracuje, ale dziewczynki są absorbujące, już chodzą. Pół
roku temu jeszcze pomagała jej mama, czyli babcia dziewczynek – było lżej. Jaś uwielbia
babcię, więc był spokój. Sytuacja skomplikowała się, gdy i babcia wyjechała do pracy do
Anglii, tam gdzie od półtora roku jest tato Jasia ( żeby zarobić na rodzinę).
Wszystko zaczyna układać się w logiczną całość. Wcześniej Jaś był najważniejszy w
rodzinie. Miał kochających rodziców i babcię na wyłączność. Najpierw wyjechał ojciec, Jaś
poczuł się mniej ważny. Potem urodziły się bliźniaczki, odebrały mu uwagę dwóch
ukochanych osób – mamy i babci, pozycja Jasia w rodzinie spadła o kilka kolejnych szczebli.
Następnie i babcia wyjechała, a mama, żeby dać sobie radę z bliźniaczkami wyprawiła Jasia
poza dom – do przedszkola. Z pozycji „oczka w głowie” spadł na pozycję „piątego koła u
wozu”. Tato dzwoni codziennie, ale tym bardziej Jasio tęskni za jego ramionami, za byciem z
nim…
Małe dziecko nie potrafi spokojnie przyjąć tylu zmian i strat w swoim krótkim życiu.
Przeżywa silną, narastającą tęsknotę za ojcem, babcią, swoją wysoką pozycją u mamy.
Czuje żal do świata, że tak się stało, a często złość i wściekłość. Wtedy trudno się
opanować. Gdzieś trzeba dać upust tej wybuchowej mieszance uczuć, bo sama z dziecka
nie odparuje. Dlatego też w przedszkolu czy w domu, będąc niegrzecznym, można sobie
zapewnić chwile uwagi wychowawczyni i rodzica. Grzeczne dzieci nie mają na to szans.
Trudno być spokojnym, gdy tyle się straciło.
Rozmowa dobiega końca, mama kiwa smutno głową, przygarnia Jasia. „Zrozumiałam, że z
nim wszystko w porządku. Nie mam wątpliwości, musimy jak najszybciej
przeprowadzić się do Anglii…”
Danuta Lewandowska – pedagog
Miejska Poradnia Psychologiczno – Pedagogiczna w Koszalinie
ul. Morska 43, tel.: 343 01 99
Red. Aleksandra Danielewicz, Danuta Lewandowska
POCZYTAJCIE MAMO, TATO! 73 (marzec 2007)
Praktyczne uwagi pomocne we wspieraniu rozwoju swego dziecka
Mamo pobaw się ze mną
Często rodzice nie zdają sobie sprawy z tego, że przedmioty codziennego użytku mogą
służyć do zabaw rozwijających ich pociechę. Wystarczy się tylko rozejrzeć. Warto:
•
Wykorzystywać nikomu już niepotrzebne kartonowe pudełka, plastikowe opakowania,
aby robić z nich np. grzechotki z różną zawartością: wodą, fasolą, piaskiem, kamykami,
klocki, które można segregować według danej cechy, np. koloru, kształtu czy wielkości,
piętrzyć, robić z nich pociągi, dobierać do pary, chować jedne w drugie, napełniać
różnymi przedmiotami do określonej wysokości, zamykać, zakręcać, przesypywać lub
przelewać zawartość.
•
Bawić się gazetami i reklamówkami, które można gnieść, składać, drzeć, ciąć, sklejać,
budować z nich ” dziecięce królestwa”.
•
Wykorzystywać przedmioty codziennego użytku, takie jak łyżki, szczotki, naczynia, aby
przy zamkniętych oczach rozpoznać wydawane przez nie dźwięki, odczuć ich dotyk na
różnych częściach ciała.
Tylko od chęci i pomysłowości rodziców zależy sposób ich zabawy z dzieckiem.
Agnieszka Jakielaszek
<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Mamo, Tato, pomóżcie mi, jestem wściekła!!!
Wielu rodziców sądzi, że jeśli codziennie nie wygłoszą do swoich dzieci jakiegoś
kazania, to nie są dobrym rodzicem. Dziwi ich to, że dzieci często unikają jak ognia tych
przemów, nie słuchają lub obrażają się, a często dochodzi nawet do awantury. Pomyślmy
więc, kiedy na pewno trzeba się powstrzymać od kazań, pouczeń i mądrych rad.
Spróbujmy tego nie robić, gdy dziecko jest czymś bardzo poruszone, przeżywa silne
emocje np.: boi się, wstydzi, wścieka, złości. Nasze kazanie podziała wtedy jak płachta na
byka, doleje oliwy do ognia i spowoduje kłótnię w domu. Dziecko nie potrzebuje wtedy
rad, pouczeń, zresztą, nawet ich nie będzie słuchało. Potrzebuje pewności, że rodzic wie,
co ono czuje, że mama czy tata wczuwają się w jego przeżycia. Takie „podzielenie”
uczucia z rodzicem obniża poziom napięcia w dziecku, pozwala mu lepiej korzystać z
myślenia, zorganizować swe zachowanie i bardziej je kontrolować. Słuchajmy więc
dziecka szczególnie uważnie, gdy jest wzburzone, spróbujmy określić, co ono czuje i
powiedzmy mu o tym: na przykład, widzę, że jesteś wściekła! Towarzyszmy mu w ten
sposób, aż emocje się wyciszą. Może się okazać, że pouczenia i rady okażą się niepotrzebne!
Nie martwmy się tym. Przecież ważne jest to, że pomogliśmy swemu dziecku.
Aleksandra Danielewicz