Mój przyjaciel jest inwalidą”

”Mój przyjaciel jest inwalidą”
Niepełnosprawność to poważna choroba, z którą trzeba się zmagać całe życie. Ludzie
niepełnosprawni niejednokrotne czują się samotni przez swoje inwalidztwo, dlatego
najbliższe otoczenie nie powinno ignorować chorego, ale podjąć możliwie jak najwięcej
wysiłków, by chory czuł się zintegrowany ze znajomymi i bliskimi. Same uczestnictwo
w terapiach, poddawanie się fachowym rehabilitacjom, konieczność pojechania do ośrodków
pomagających niepełnosprawnym stwarza okazję, by spotkać się z ludźmi, porozmawiać,
pośmiać się i nie czuć się samotnym. Niepełnosprawność jednak nie przekreśla szans
na normalne życie – są różnego rodzaju stowarzyszenia i fundacje niosące pomoc
niepełnosprawnym. Nawet ludzie na wózkach inwalidzkich mogą czerpać radość z życia,
np. sposobem na życie staje się dla nich sport, taniec, malarstwo itp.
Akceptacja niepełnosprawności jest pierwszym krokiem do bycia lepszym i bardziej
wyrozumiałym. Istotą akceptacji niepełnosprawności jest przyjęcie osoby niepełnosprawnej
do grona swoich przyjaciół lub znajomych takim, jakim jest – z jej/jego wyglądem
zewnętrznym, usposobieniem, możliwościami i ograniczeniami.
Jednym z takich jest Jan Mela stracił lewe podudzie
i prawe przedramię w wyniku porażenia prądem, którego
doznał 24 lipca 2002 w Malborku, kiedy wszedł podczas
deszczu do niezabezpieczonej stacji transformatorowej.
Odzyskawszy przytomność, dotarł o własnych siłach
do domu. Został niezwłocznie przewieziony do szpitala
w Gdańsku, gdzie po trzech miesiącach leczenia podjęto
decyzję o amputacji kończyn.
Należy zwrócić uwagę na potrzebę zauważania i pomagania
osobom z otoczenia szkolnego lub z najbliższego środowiska,
które są chore. Zachodzące w życiu niespodziewane i przykre
zmiany, powodują zagubienie i źle wpływają na psychikę.
Osoba, która znalazła się w trudnej sytuacji, zazwyczaj odczuwa strach, lęk, przygnębienie
rozdrażnienie, niepokój, beznadziejność i pustkę.
Człowiek jest tyle wart, ile da z siebie innym.
Pomaganie buduje w nas poczucie tożsamości
i więzi z ludźmi, uczy rozumieć, co w życiu
najważniejsze i jak należy nim dobrze i mądrze
zarządzać. Dbajmy o naszych bliskich, przyjaciół
i znajomych. Nie pozwólmy, aby ktokolwiek
pozostał sam ze swoimi problemami.
Szymon Wróblewski
Igor Tomczyk kl. I F
Kategoria proza – III miejsce