plan pracy z dzieckiem upośledzonym w stopniu

PLAN PRACY Z DZIECKIEM UPOŚLEDZONYM W STOPNIU LEKKIM
Plan pracy napisany na podstawie zalecenia Zespołu Orzekającego Poradni
Psychologiczno – Pedagogicznej nr 2 w Zamościu.
Edukacja dziecka z upośledzeniem umysłowym w stopniu lekkim polega na
integralnej realizacji funkcji dydaktycznej, wychowawczej i opiekuńczej szkoły
z uwzględnieniem specyficznych form i metod pracy. Specyfika kształcenia dzieci z w/w
niepełnosprawnością intelektualną polega na całościowym, zintegrowanym nauczaniu
i wychowaniu. Jest ono oparte na wielozmysłowym poznaniu otaczającego świata.
Z tego też powodu, podstawa programowa nie wyodrębnia osobnych celów i nie
wyróżnia odrębnych zadań i treści.
Podczas pracy z dzieckiem zastosowane zostaną różnorodne metody tradycyjne,
związane z myśleniem na poziomie konkretno – obrazowym, takie jak: pokaz, obserwacja,
rozmowa, praca z tekstem i przede wszystkim aktywne, dotyczące praktycznej działalności
dziecka, twórczej ekspresji, dramy oraz uczenia się przez doświadczenie oraz formy pracy,
np. indywidualna, zbiorowa, grupowa.
Warunkiem skuteczności realizacji zadań jest właściwy dobór i wykorzystanie
środków dydaktycznych. Będą to: indywidualne karty pracy, gry dydaktyczne, układanki,
ruchomy alfabet, liczmany, narzędzia i materiały do zajęć manualnych.
Sposoby oceniania: ocena na etapie nauczania zintegrowanego ma szczególne
zadanie, nie tylko określa poziom osiągnięć ucznia, ale motywuje go do dalszej nauki.
Oceniając musimy pamiętać o uprzednim dokładnym poznaniu możliwości i ograniczeń
dziecka.
Na zajęciach lekcyjnych należy:
Kształtować umiejętności umożliwiające zdobywanie wiedzy, takie jak: słuchanie,
pisanie, czytanie, liczenie, obserwowanie, odtwarzanie i tworzenie.
2.
Uwrażliwić dziecko na uważne słuchanie wypowiedzi innych osób.
3.
Uczyć poprawnej wymowy i wyrażanie swoich myśli w formie zdania.
4.
Rozwijać percepcję słuchową, słuchowo-wzrokową oraz koordynację wzrokoworuchową.
5.
Ćwiczyć sprawność manualną i grafomotoryczną, pracować nad polepszeniem
precyzji ruchów ręki.
6.
Uczyć dostrzegania związków przyczynowo – skutkowych, podobieństw i różnic.
7.
Rozwijać rozumowanie arytmetyczne na konkretach.
8.
Ćwiczyć pamięć słuchową i wzrokową.
9.
Zwiększać zasób wiadomości ogólnych (pory roku, dni tygodnia, itp.).
10.
Zwiększać zasób słownictwa.
11.
Ćwiczyć swobodne i spontaniczne wypowiadanie się.
12.
Uczyć stawiania pytań i formułowania odpowiedzi.
13.
Ćwiczyć wspólne omawianie obrazków, historyjek.
14.
Wspólnie układać zdania opisujące przedmioty lub zjawiska.
15.
Angażować ucznia do prac społecznych na terenie klasy, (obowiązki dyżurnego).
16.
Podczas sprawdzianów pisemnych upewnić się, że rozumie polecenia (polecenia
stawiać jasno, tłumaczyć niezrozumiałe).
17.
Chwalić dziecko nawet za drobne osiągnięcia.
1.
18.
19.
20.
Udostępniać dodatkowy czas na wykonanie zadania.
Robić częste przerwy podczas wysiłku umysłowego.
Budzić wiarę we własne możliwości, zachowywać zasadę stopniowania trudności
i indywidualizacji w procesie kształcenia.
Właściwa realizacja celów edukacyjnych powinna również uwzględniać słabe i mocne
strony dziecka, podnosić poczucie własnej wartości, motywować do nauki, rozwijać poczucia,
że ono, jak każdy jego rówieśnik również potrafi. Należy unikać postrzegania ucznia tylko
w kontekście jego upośledzenia.