Czołg lekki MK VII Tetrarch

Wielka Brytania
Czołg lekki MK VII
Tetrarch
Czołg lekki Vickers
Mk VIB, ze zbiorów
Muzeum Broni Pancernej w Bovington,
Wielka Brytania.
no. Także wojska brytyjskie w Afryce Płn. w latach
1940–1941 szeroko wykorzystywały czołgi lekkie Mk
VI do zadań rozpoznawczych. Następnie zostały one
wycofane z oddziałów pierwszorzutowych i zastąpione znacznie lepszymi amerykańskimi czołgami M3
General Stuart.
Dowództwo armii brytyjskiej przerzuciło pewną
ilość czołgów Mk VI na Maltę w celu wzmocnienia
tamtejszego garnizonu. Przed wybuchem wojny 60
czołgów Mk VIA i 43 Mk VIB wysłano do Indii, ponadto niewielką liczbę dyslokowano do innych kolonii
brytyjskich. 24 czołgi przerzucono do Kanady, niedużą ilość wysłano do Australii. Wielka Brytania sprzedała poza tym 13 czołgów lekkich Mk VI Egiptowi, 70
– Turcji oraz 1 – Irakowi (w 1939 r.).
Podwozie czołgu Mk VI Anglicy wykorzystali do budowy czołgów przeciwlotniczych Light Tank AA (dwa
warianty: Mk I i Mk II), uzbrojonych w 4 sprzężone km
Besa kal. 7,92 mm umieszczone w obrotowej wieży.
Również Niemcy przebudowali zdobyte we Francji
czołgi lekkie Mk VI na działa samobieżne uzbrojone
w armaty ppanc. oraz haubice kal. 105 mm.
Czołg lekki Vickers VIB miał charakterystyczną niezwykle wysoką w stosunku do wysokości pojazdu wieżyczkę obserwacyjną dowódcy. Z boku wieży wyrzutnia granatów
dymnych.
98
Dane takt.-techn.
Vickers Mk VIB
Załoga: 3
Masa: 5,283 t
Grubość pancerza:
4–14 mm
Wymiary: długość 3,99 m,
szerokość 2,06 m, wysokość
2,23 m
Napęd: 6-cylindrowy silnik
benzynowy Meadows ESTB
o mocy 88 KM (64,8 kW)
Osiągi: prędkość maks. po
drogach 56 km/h, zasięg 208
km, pokonywane przeszkody:
brody 0,6 m, pionowe ściany
0,6 m, rowy 1,5 m
Uzbrojenie: 1 km kal. 12,7
mm, 1 km kal. 7,7 mm,
2 wyrzutnie granatów
dymnych kal. 101,6 mm
W 1936 r. w zakładach Vickers z własnej inicjatywy firmy rozpoczęto projektowanie nowego
czołgu lekkiego. Jego pierwszy prototyp został
ukończony w grudniu 1937 r. w zakładach Armstrong-Whitworth w Elswick. Po cyklu prób poligonowych pojazd uzyskał pozytywną ocenę władz
wojskowych i 23 czerwca 1938 r. podjęto decyzję
o przyjęciu go do uzbrojenia armii brytyjskiej pod
nazwą Light Cruiser Tank Mark VII, A17 (lekki
czołg szybki Mk VII, A17). W październiku 1938 r.
przekazano do prób nowy, zmodyfikowany prototyp, oznaczony A17E1. Po wprowadzeniu drobnych zmian konstrukcyjnych powstała wersja skierowana do produkcji, oznaczona A17E2.
Pierwsze zamówienie władz wojskowych, złożone 25 stycznia 1939 r. w koncernie Vickers-Armstrong, obejmowało dostawę dla armii brytyjskiej
100 czołgów lekkich Mk VII. Produkcję rozpoczęto
w połowie 1940 r. w zakładach Metropolitan-Cam-
mel Carriage & Wagon Co. Ltd w Birmingham, lecz
od razu nad całym przedsięwzięciem zawisły czarne chmury. Doświadczenia kampanii francuskiej
1940 r. w ogóle postawiły pod znakiem zapytania
potrzebę posiadania przez armię brytyjską czołgów
lekkich. Okazało się, że nie są one w stanie – z powodu zbyt słabego uzbrojenia i opancerzenia – podejmować walki z czołgami niemieckimi. Jednak
naciski dyrekcji koncernu Vickers-Armstrong spowodowały, że dowództwo armii zamówiło kolejne
partie czołgów Mk VII (łącznie 220 egz.). Jednak na
początku 1941 r. nastąpiły ciężkie naloty bombowe
Luftwaffe na Birmingham, powodując zniszczenie
m.in. części hal produkcyjnych zakładów Metropolitan-Cammel. Skutkiem tego było przerwanie produkcji czołgu Mk VII. Ostatecznie ukończono 177
tych wozów.
Najbardziej oryginalną cechą czołgu lekkiego
Mk VII było podwozie, wzorowane na układzie
Czołg lekki Mk VII Tetrarch
99