sie wstydaju. — Ałe wona jak natysła taj ji skazaw toj paribok

Transkrypt

sie wstydaju. — Ałe wona jak natysła taj ji skazaw toj paribok
sie wstydaju. — Ałe wona jak natysła taj ji skazaw toj paribok perebranyj,
każe: Ja sie nazywaju „Swerbyt potka,“ ałe żebyś nikomu ne powiła. Pryjszła
do domu i fiszyła śi, że już znaje, jak sie nowa diwka nazywaje. Wyjszły
jakoś jimość taj sie pytajut: A jak ty sie nazywajesz? — A win każe: Naszi
jegomość nezdało nazywajut, ja ne powim, ja sie wstydaju powidaty; a
nareszfi jak natysły, każe: Ja sie nazywaju „Pojebit mje.“ — I jimość ufiszyła
sie, że sie dowidała, jak sie słuha nazywaje. Pytajut sie jakoś jegomość,
jak sie nazywaje, a ona ne chofiła, ne chofiła, ałe jak sie naperły, każe: Ja
sie nazywaju „Zapchaj try palći w sraku.“ — Tohdyj jegomość z jimoscew
pojichały do mista, a ti dwi kucharky zistały. A buło pacie już ne małe i
toj paribok każe: Znajesz ty szczo, zariżmo to pacie, zwarim i zjidżmo, a
powimo, że zdochło. — Pryjiżdziejut jegomość z jimoscew z mista, a ta
nowa kucharka wfikła. Ksiendz żiełuwały za new i za pacietiom, ne buło
ji ćiłyj tyżdeń. Aż raz w nedilu wyjszły do cerkwy lude, jegomość widprawlejut, a kucharka z jimoscew śiły sobi koło jegomoście tak, jak zwyczaj
je, de śidajut. I ta kucharka, szczo wfikła, pryjszła takżeń i stała na peredi.
A ta druha, szczo sydiła koło jimośći, wwydiła ju taj każe do jimośći:
Jimość, „Swerbyt-potka.“ — A jimość ne zrozumiła, hadała, szczo naprawdu
taj każe: Jak tie swerbyt, to jdy do domu. — Kucharka piszła do domu.
Jimość podywyła sie za new w tim momenfi i spiznała swoju słuhu, taj
każe do jegomoście: „Pojebit-mje.“ — A jegomość jak ne zhulukajut: Ta
ne małaś doma cziesu, ta tu w cerkwi? — Potomu jegomość podywyły sie,
jak kadyły na cerkow, spiznały taj każut: „Zapchaj try palći w sraku.“ —
A stara baba stała capky i każe: Jegomość, dwam zapchała, a tretyj
ne moż!
Zap. wid Łeśka Sydorjaka, Waniowyczi.
Der Bursche als K öchin verkleidet.
Es war da einmal in einem Dorfe ein sehr schöner Bursche, der gern
mit Mädeln anbandelte. Und bald schon hatten die Mädel große Furcht
vor ihm, denn wenn nur eine mit ihm zu reden anfing, gleich mußte sie
ein Kind mit ihm haben. Der Bursche aber fühlte sich bald unbehaglich
in seinem Heimatsdorfe, er legte Mädchenkleider an und ging nach dem
Nachbardorfe, wo er bei dem Ortsgeistlichen als Köchin sich verdang. Dort
diente aber bereits eine Köchin von früher her. Und es ging nun einmal
diese alte Köchin mit diesem verkleideten Burschen ins Feld den Weizen
jäten und sie fragt ihn da: „Wie heißest du denn?“ — „Ei, ich kann’s dir
nicht sagen, denn unser hochwürdiger Herr hat mir einen so garstigen
Namen beigelegt, daß ich mich darob schämen muß.“ — Aber sie drang
so lange in ihn, bis er, dieser verkleidete Bursche, es ihr endlich sagte. —
,lch heiße ,Es juckt mich die Fotze*, du darfst’s aber beileibe niemandem
wieder sagen!“ — Sie kam nach Haus und freute sich, daß sie nun schon
weiß, wie die neue Magd heißt.
Da kam wieder einmal die hochwürdige Frau aus den Zimmern heraus
und fragt’ ihn, wie er heiße. Er erwiderte: „Ei, Hochwürden haben mir
einen so häßlichen Namen gegeben, ich schäm’ mich gar, ihn zu nennen,“
— als sie’s aber durchaus wissen wollte, sprach er endlich: „Ich heiße
,Vögelt mich*,“ — und die hochwürdige Frau ward sehr erfreut darüber,
daß sie den Namen der Magd erfahren.