Mam 31 lat i dwóch synków

Mam 31 lat i dwóch synków. Jestem sześć lat po rozwodzie. Nie chcę mieć więcej dzieci - te,
które mam, są ogromnie absorbujące, zwłaszcza że dużo chorują. Jesteśmy ze sobą bardzo
blisko. Nie pracuję od dawna, utrzymuję się z alimentów i pomocy rodziców, czasem udaje
mi się trochę zarobić.
Kilka miesięcy temu poznałam swojego obecnego partnera. Zamieszkaliśmy razem - to dobry,
stały związek. Byłam w fazie między dwoma lekami hormonalnymi i musiałam zrobić
przerwę, dlatego używaliśmy prezerwatyw. Jestem bardzo uważna, zawsze się zabezpieczam,
zwykle podwójnie, więc kiedy się okazało, że zaszłam w ciążę, byłam wściekła na siebie,
przerażona. Miałam poczucie winy.
To takie idiotyczne - zajść w ciążę z powodu pękniętej prezerwatywy. Byłam przerażona tym,
co będzie dalej - aborcja jest nielegalna, dzieci chorują, my - bez pieniędzy. Decyzję o
zabiegu podjęłam natychmiast - po prostu wiedziałam, że nie chcę, nie mogę znów zostać
matką. To przecież ogromna odpowiedzialność i praca, a ja i tak wciąż uważam, że nie jestem
wystarczająco dobrą matką. Małe dziecko wymaga nieustannej opieki przez kilka lat - to
byłoby poświęcenie nie tylko mojego czasu i uwagi - odebrałabym coś z życia swoim synom.
Nie mam prawa do czegoś takiego, zwłaszcza, że oni właściwie mają tylko mnie. A mój
związek świetnie rokował na przyszłość, lecz był jeszcze nowy. Uważam, że nie można
decydować się na dziecko po trzech miesiącach znajomości.
Potem zdałam sobie sprawę, że to przestępstwo i wpadłam w panikę. Byłam zdenerwowana,
bałam się, że nie znajdę nikogo, kto to zrobi, że nie zdobędę pieniędzy. Zaczęłam nienawidzić
własnego ciała, tego, że robiło co chciało. Ciągle miałam mdłości. Byłam wściekła, a przede
wszystkim upokorzona, że to się zdarzyło bez mojej zgody. Zaczęłam się też bać, że ktoś na
mnie doniesie, że jacyś ludzie będą mnie osądzać. No i kołatały mi się po głowie opowieści,
że kobieta po aborcji zawsze cierpi, rozpacza. Nie uległam tym myślom dzięki ciotce mojej
przyjaciółki, która powiedziała mi, że to bzdury, że poczuję zwyczajną ulgę.
Gabinetu szukałam przez przyjaciółkę - ja się bałam, a ona po prostu dzwoniła do gabinetów i
pytała o ceny, warunki itd. Nikt się temu nie dziwił, to normalka. Najdroższa metoda kosztuje
chyba 3,500 zł, najtańsza - 1600. Bardzo liczyłam na pigułkę RU. Czytałam gdzieś, że jest
wszędzie dostępna, ale okazało się, że nikt tego nie ma. Wreszcie poszłam po prostu do
swojej lekarki. Zachowywałam się w sposób konspiracyjny, poprosiłam, żeby wyszły
pielęgniarki, nim jej powiedziałam, o co chodzi. Ale ona to przyjęła jako coś oczywistego.
Powiedziała, że sama się tym nie zajmuje, ale ma znajomego lekarza. Potem okazało się, że
wyjechał, więc znalazła mi innego, za 2,000 zł. Ani ja, ani mój partner nie mieliśmy takich
pieniędzy. Najpierw sprzedałam jakieś złote obrączki. A potem, bez mojej wiedzy, zaczęły
zbierać dla mnie pieniądze moje przyjaciółki. Nie czuję się dobrze, przyjmując od ludzi taką
pomoc. Czułam się upokorzona, a jednocześnie bardzo wzruszona takim darem tylu ludzi.
Stanęli za mną murem... złożyło się ponad dziesięć osób...
To był normalny gabinet w wynajętym mieszkaniu. W poczekalni wisiał święty obrazek i
kalendarz z rozebraną panienką. Lekarz był bardzo sympatyczny - tak zwany ludzki człowiek.
Najpierw wysłał mnie na USG do innego lekarza. Wyniki poszły bezpośrednio do niego,
obejrzał je i podarł. Wyjaśnił mi, że wszystkie ślady trzeba zniszczyć. Sam zabieg odbył się
kilka dni później. Przede mną była jakaś pani, zaraz po mnie następna, od wejścia do wyjścia
trwało to pół godziny. Dostałam znieczulenie ogólne, kiedy się obudziłam, minęło 15 minut.
Lekarz wziął pieniądze, założył mi fałszywą kartę, że niby przyszłam z poronieniem. Potem
opowiedział mi, co się będzie działo dalej, jak mam się zachowywać, dbać o siebie. Był
trochę zaniepokojony, że przyszły ze mną aż trzy osoby.
Pojechaliśmy do domu. Czułam się trochę skołowana, ale w sumie bardzo dobrze - i
fizycznie, i psychicznie. Odczułam ulgę, byłam szczęśliwa. Wszystko już za mną. Minęło
ponad pół roku, a ja ani przez chwilę nie żałowałam swojej decyzji. Mam raczej poczucie, że
uniknęłam nieszczęścia, pułapki. Gdyby aborcja była legalna, nie byłoby tego całego
upokorzenia, tego strachu... no i pewnie nie doświadczyłabym takiego ogromnego wsparcia
ze
strony
przyjaciół...
Magda M.