D - Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Łodzi

Sygn. akt I ACa 1141/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 29 kwietnia 2015 r.
Sąd Apelacyjny w Łodzi I Wydział Cywilny w składzie:
Przewodniczący: SSA Alicja Myszkowska
Sędziowie: SA Małgorzata Stanek
SO del. Dariusz Limiera (spr.)
Protokolant: st. sekr. sąd. Jacek Raciborski
po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2015 r. w Łodzi
na rozprawie
sprawy z powództwa B. G.
przeciwko A. S.
o zapłatę
na skutek apelacji powódki
od wyroku Sądu Okręgowego w Piotrkowie Trybunalskim
z dnia 11 kwietnia 2014 r. sygn. akt I C 710/13
oddala apelację.
Sygnatura akt I ACa 1141/14
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 11 kwietnia 2014 roku Sąd Okręgowy w Piotrkowie Trybunalskim oddalił powództwo B. G. przeciwko
A. S. o zapłatę kwoty 200.000 złotych i wydanie rzeczy (pkt 1) oraz nie obciążył powódki kosztami procesu (pkt 2).
Rozstrzygnięcie to zapadło w oparciu o następujące ustalenia Sądu I instancji:
W dniu 1 sierpnia 2009 roku w T. powódka B. G. zawarła z pozwanym A. S. umowę najmu lokalu użytkowego
znajdującego się w T. przy ulicy (...). Lokal ten zgodnie z paragrafem drugim w/w umowy miał być przeznaczony na
Centrum (...). Wynajmowany lokal wymagał przeprowadzenia prac remontowo - adaptacyjnych, które miały zostać
wykonane przez najemcę na jego koszt (§ 4 umowy). Zgodnie z treścią paragrafu trzeciego umowy najemca potwierdził,
że znany był mu stan techniczny pomieszczeń lokalu i jego wyposażenia tj. instalacji elektrycznej 230 V i 400 V,
domofonu , wody zimnej i ciepłej, kanalizacji i centralnego ogrzewania.
Umowa została zawarta na okres do dnia 31 lipca 2010 roku. Jednocześnie najemca deklarował dokonanie kupna
przedmiotowego lokalu użytkowego w trakcie trwania umowy najmu, co zostało zaakceptowane przez wynajmującego.
Najemca miał płacić wynajmującemu czynsz najmu w wysokości netto wg. wyliczenia 125,58 m2 x 10 złotych/m2
= 1.255,80 złotych, brutto zaś jest to kwota 1.532,01 złotych. Zmiana czynszu mogła nastąpić tylko i wyłącznie
na podstawie pisemnego zawiadomienia, np. po ogłoszeniu przez GUS wskaźnika wzrostu cen towarów i usług
konsumpcyjnych (§ 6 i 8 umowy).
Umowa mogła zostać rozwiązana przez każdą ze stron z zachowaniem miesięcznego okresu wypowiedzenia. Okres
wypowiedzenia kończył się w ostatnim dniu miesiąca. W razie naruszenia przez najemcę warunków umowy
wynajmujący mógł rozwiązać umowę bez zachowania terminu wypowiedzenia (§ 11 i 12).
Umowa została zredagowana i napisana przez powoda, a jej treść została zaakceptowana i podpisana przez obie strony
bez uwag i aneksów do niej.
Pozwany prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...) w T.. Otrzymał zaświadczenia o nie zadłużeniu lokalu.
B. G. zgodnie z paragrafem ósmym umowy najmu otrzymała pisemne zawiadomienia o zmianach czynszu oraz faktury,
których nie kwestionowała. W czerwcu 2011 roku powódka napisała pismo zatytułowane „wymówienie i rezygnacja
z umowy najmu"; brak dowodu, że pozwany w/w pismo otrzymał. B. G. otrzymała wezwania do uregulowania
należności, w tym również z dnia 9 września 2011 roku od L. Kancelarii (...). O. wzywające do dobrowolnego rozliczenia
się i zwolnienia lokalu. W wezwaniu ostatecznym z dnia 11 sierpnia 2011 roku pozwany określił zaległe opłaty na dzień
10 sierpnia 2011 roku na kwotę 11.494,21 złotych.
Powierzchnia lokalu przyjęta na podstawie przydziału wyniosła 125,58 m2, co pozostaje w zgodzie z projektem
budowlanym: rzut parteru - 16,55 m2 , piwnic - 109,03 m2. Powódka deklarowała chęć zakupu lokalu za cenę 120.000
złotych, do zawarcia ostatecznej umowy kupna - sprzedaży jednak nie doszło. B. G. regulowała czynsz za lokal według
umowy lokalu użytkowego i pierwszego aneksu do tej umowy. Pozwany próbował dojść do porozumienia z powódką,
jednakże nie płaciła ona czynszu regularnie w zmienionej kwocie i pomimo kilku wezwań do zapłaty, ostatecznie nie
uregulowała należności. Pozwany z tego powodu wypowiedział umowę najmu.
Do dnia 11 sierpnia 2011 roku powódka w lokalu wynajętym od pozwanego prowadziła działalność gospodarczą pod
nazwą „ Centrum (...) przy ulicy (...) (...)-(...) T.".
W skład działalności firmy wchodziła relaksacja w G. Solnej, korzystanie z hydromasażu oraz z masażu z
profesjonalnego łóżka samomasującego. 27 grudnia 2011 roku powódka wykreśliła działalność gospodarczą i
zarejestrowała się jako osoba bezrobotna. Po 11 sierpnia 2011 roku powódka nie miała już dostępu do przedmiotów
znajdujących się w wynajmowanym lokalu, gdyż pozwany zamknął lokal i uniemożliwił powódce zabranie
przedmiotów tam się znajdujących. W tym dniu pozwany wystosował również pismo do powódki dotyczące
zamknięcia lokalu użytkowego i rozwiązania umowy najmu z winy najemcy. W uzasadnieniu podniósł, że najemca
nie dotrzymał warunków umowy najmu, a mianowicie zgodnie z paragrafem piątym umowa najmu zostaje zawarta
na okres do dnia 31 lipca 2010 roku, jednocześnie najemca deklaruje dokonanie kupna przedmiotowego lokalu
użytkowego w trakcie trwania umowy najmu co akceptuje wynajmujący. Nie nastąpiło zrealizowanie pisemnie
zapewnianych deklaracji jak również ustnych deklaracji z winy najemcy, zaległości w opłatach czynszu na dzień
sierpnia 2011 roku wynoszą 11.494,21 złotych, w tym ustawowe odsetki w kwocie 456,62 złotych. Nadto powódka nie
odbierała korespondencji, faktur doręczanych osobiście, wysyłanych pocztą, nie wyrażała woli zawarcia porozumienia,
nie chciała uzgodnić i podpisać aneksu do umowy. Pismo to zostało wysłane przez pozwanego powódce 12 sierpnia
2011 roku, powódka podjęła tą korespondencję 16 sierpnia 2011 roku .
Powódce została przesłana listem poleconym także opinia prawna dotycząca realizacji umowy najmu lokalu
użytkowego w celu zwrócenia uwagi na fakty wynikające z treści zawartej umowy .
Sąd Rejonowy w Piotrkowie Trybunalskim V Wydział Gospodarczy wydał nakazy zapłaty przeciwko powódce B. G.
zasądzające na rzecz pozwanego A. S. kwoty pieniężne :
- nakaz zapłaty wydany w sprawie V GNc 2036/11 zasądzający kwotę 2.328,72 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia
12 października 2011 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 647 złotych tytułem kosztów procesu (postępowanie komornicze
prowadzone pod sygnaturą KM 617/12);
- nakaz zapłaty wydany w sprawie V GNc 2040/11 zasądzający kwotę 6.407 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia 12
października 2011 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 1.280 złotych tytułem kosztów procesu (postępowanie komornicze
prowadzone pod sygnaturą KM 1523/12);
- nakaz zapłaty wydany w sprawie V GNc 281/12 zasądzający kwotę 13.015 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia
9 lutego 2012 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 2.579 złotych tytułem kosztów procesu (postępowanie komornicze
prowadzone pod sygnaturą KM 1400/12);
- nakaz zapłaty wydany w sprawie V GNc 855/12 zasądzający kwotę 9.225 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia
11 kwietnia 2012 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 75 złotych tytułem kosztów procesu (postępowanie komornicze
prowadzone pod sygnaturą KM 2516/12);
- nakaz zapłaty wydany w sprawie V GNc 1515/12 zasądzający kwotę 9.225 złotych z ustawowymi odsetkami od
dnia 11 lipca 2012 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 75 złotych tytułem kosztów procesu (postępowanie komornicze
prowadzone pod sygnaturą KM 614/13);
- nakaz zapłaty wydany w sprawie V GNc 2245/12 zasądzający kwotę 9.225 złotych z ustawowymi odsetkami od dnia
11 października 2012 roku do dnia zapłaty oraz kwotę 75 złotych tytułem kosztów procesu (postępowanie komornicze
prowadzone pod sygnaturą KM 1776/13).
Komornik Sądowy na podstawie w/w nakazów dokonał zajęcia ruchomości powódki. Po przedstawieniu przedmiotów
znajdujących się w wynajmowanym pomieszczeniach komornik dokonał ich zajęcia i licytacji. W posiadaniu
pozwanego nie znajdują się żadne przedmioty należące do powódki, których nie zajął komornik . Pozwany sprzedał
ten lokal.
Powódka skierowała pismo do Prokuratury Rejonowej w Tomaszowie Mazowieckim w dniu 2 lipca 2012 roku
zatytułowane „zawiadomienie o popełnieniu przestępstwa" - przestępstwa oszustwa i kradzieży mienia przez
pozwanego A. S. na szkodę powódki. Prokuratora Okręgowa w Piotrkowie Trybunalskim pismem z dnia 31 lipca 2012
roku w sprawie I Ds. 177/12 poinformowała powódkę, iż w pewnych sytuacjach wierzycielowi przysługuje prawo do
zatrzymania przedmiotów zabezpieczających żądanie.
Sąd Rejonowy w Tomaszowie Mazowieckim prowadzi sprawę o sygn. akt II K 769/12, w której oskarżonymi
są powódka i jej mąż J. G. o czyn z art. 288 §1 k.k. w związku z art. 12 k.k., zaś Prokuratura Rejonowa w
Tomaszowie Mazowieckim przesłała do Sądu Rejonowego w Tomaszowie Mazowieckim akt oskarżenia przeciwko B.
G. o popełnienie przestępstwa z art. 300 § 2 k.k., polegającego na darowaniu udziału w 1/2 nieruchomości położonych
w T. przy ulicy (...) KW (...) i ulicy (...), KW (...) swym dzieciom - córkom A. J. i K. R., chcąc udaremnić wykonanie
orzeczeń Sądów, a zabezpieczających roszczenia pozwanego wobec powódki.
Powódka oceniła wartość przedmiotów znajdujących się w tym lokalu i koszty jego remontu na kwotę 200.000 złotych,
na taką też kwotę opiewało ubezpieczenie lokalu.
Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał żądanie za niezasadne i oddalił powództwo. Powołując
się na treść art. 659 § 1 k.c. i art. 680 k.c. zaznaczył, że przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać
najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu
umówiony czynsz. Odnosząc się do kwestii zabezpieczenia czynszu oraz świadczeń dodatkowych, z którymi najemca
zalega nie dłużej niż rok, Sąd Okręgowy zaznaczył, że w myśl art. 670 § 1 k.c. wynajmującemu przysługuje ustawowe
prawo zastawu na rzeczach ruchomych najemcy wniesionych do przedmiotu najmu, chyba że rzeczy te nie podlegają
zajęciu. Jeżeli najemca dopuszcza się zwłoki z zapłatą czynszu co najmniej za dwa pełne okresy płatności, wynajmujący
może najem wypowiedzieć bez zachowania terminów wypowiedzenia (art. 672 k.c.).
Zdaniem Sądu I instancji bezspornym jest, że strony niniejszego postępowania łączyła umowa najmu lokalu
użytkowego z dnia 1 sierpnia 2009 roku. Powódka otrzymała pisemne zawiadomienie o zmianie czynszu zgodnie z
paragrafem ósmym w/w umowy i wezwania do uregulowania należności. Konsekwencją zaś nieuregulowania tych
należności są tytuły wykonawcze wydane przez Sąd Rejonowy V Wydział Gospodarczy zasądzające od powódki na
rzecz pozwanego kwoty pieniężne, na podstawie których Komornik Sądowy dokonał zajęcia przedmiotów należących
do powódki i ich licytacji.
Po 11 sierpnia 2011 roku powódka nie miała już dostępu do przedmiotów znajdujących się w wynajmowanym lokalu,
gdyż pozwany zamknął lokal i uniemożliwił powódce zabranie przedmiotów tam się znajdujących. Odwołując się
m.in. do treści pisma Prokuratury Okręgowej w Piotrkowie Trybunalskim z dnia 31 lipca 2012 roku, Sąd Okręgowy
za niewiarygodne poczytał zeznania powódki, jakoby pozwany nie chciał dojść w jakiś sposób z nią do porozumienia,
czy też nie informował powódki o tym, że konsekwencją jej zachowania będzie rozwiązanie zawartej pomiędzy nimi
umowy najmu lokalu użytkowego z winy najemcy. Zaznaczono, że w dniu 11 sierpnia 2011 roku pozwany wystosował do
powódki pismo dotyczące zamknięcia lokalu i rozwiązania umowy. Do powódki dotarła także opinia prawna dotycząca
realizacji umowy najmu lokalu użytkowego. Za niewiarygodne Sąd Okręgowy poczytał zeznania powódki, jakoby nie
otrzymała żadnego wypowiedzenia od pozwanego. Zaznaczono, że powódka winna sobie zdawać sprawę jakie będą
konsekwencje nie regulowania opłat czynszowych w terminie i w zakreślonej wysokości.
Za niezasadne poczytano także twierdzenia powódki, jakoby w posiadaniu pozwanego znajdowały się jakiekolwiek
przedmioty będące własnością powódki, których nie zajął komornik i pozwany nimi dysponuje bezprawnie. W tym
zakresie Sąd Okręgowy odwołał się do faktu zajęcia i licytacji przez komornika sądowego ruchomości powódki
znajdujących się w wynajmowanych pomieszczeniach. Podkreślono, że do tych czynności doszło na podstawie
nakazów zapłaty przeciwko powódce, zasądzających na rzecz pozwanego kwoty pieniężne, a pozwany sprzedał lokal.
Sąd Okręgowy stwierdził więc, że w posiadaniu pozwanego nie znajdują się żadne przedmioty należące do powódki,
których nie zajął komornik.
O kosztach postępowania Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 102 k.p.c. z uwagi na aktualną sytuację materialną
powódki.
Od tergo wyroku apelację wywiodła B. G., zaskarżając orzeczenie w całości. Nie precyzując konkretnych zarzutów
powódka podniosła, że Sąd Okręgowy oddalając powództwo opierał się na ustnych zeznaniach A. S., nie żądając
jakichkolwiek dowodów potwierdzających prawdziwość jego słow. Nadmieniła, że pozwany z pełną świadomością
posługiwał się starym aktem własności w celu zawyżenia czynszu. Dodała, że rozliczyła się z pozwanym płacąc
mu gotówką, co potwierdzać ma oświadczenie wynajmującego. Dodała, że pozwany był dozorcą zajętych rzeczy
pozostawionych w lokalu i sprzedał te rzeczy jako swoje wraz z lokalem, co jednoznacznie wskazane zostało w akcie
notarialnym sprzedaży lokalu.
W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie.
Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.
Skarżąca nie zmieniła podstawy faktycznej swojego żądania, w dalszym ciągu powołując się na fakt rzekomego
przywłaszczenia przez pozwanego ruchomości pozostawionych w lokalu użytkowym przy ulicy (...) w T.. Podniesione
zarzuty skoncentrowały się przy tym na wykazywaniu błędu w ustaleniach faktycznych, w tym zwłaszcza w zakresie
okoliczności zawarcia i rozwiązania umowy najmu. Sąd pierwszej instancji prawidłowo jednak zrekonstruował
przebieg zdarzeń w odniesieniu do kwestii podnoszonych przez stronę powodową. Ustalenia te korelowały z dowodami
zebranymi w aktach sprawy. Sąd Okręgowy w sposób logiczny wskazał w uzasadnieniu, z jakich przesłanek wysunął
swoje wnioski, a także na jakich dowodach się oparł w tej mierze. Tym samym Sąd Apelacyjny w całości podtrzymał
ustalenia Sądu Okręgowego jako logiczne i konsekwentne, albowiem korespondują w całości ze zgromadzonym
w sprawie materiałem dowodowym, uznanym przez Sąd pierwszej instancji za wiarygodny. Nie pozwoliły one na
pozytywną weryfikację twierdzeń, jakoby to bezprawne i zawinione działania pozwanego doprowadziły do powstania
szkody majątkowej po stronie powodowej.
Bezspornym pozostawało, że pozwanemu przysługiwało prawo własności lokalu użytkowego położnego w T. przy
ulicy (...), a nadto, że udostępnił on powódce te pomieszczenia na prowadzenie działalności gospodarczej. W
ocenie Sądu Apelacyjnego całkowicie chybione są natomiast zarzuty skierowane przeciwko ocenie dowodów na
okoliczność redakcji postanowień umownych. Kwestia ta nie miała bowiem kluczowego znaczenia dla oceny trafności
rozstrzygnięcia. Po pierwsze, nawet przyjęcie wersji B. G. co do przebiegu wytworzenia dokumentu umowy, nie
pozwalałoby na podważenie faktu skutecznego zawarcia umowy i akceptacji przez strony wszystkich postanowień.
Nieskutecznym jest również podważanie przez stronę powodową określonego w umowie metrażu pomieszczeń.
Niezależnie od kwestii prawidłowości obmiarów dostrzec trzeba, że powódka wyraziła zgodę na zapłatę czynszu w
wysokości określonej przez stawkę metrażową i przyjętą przez strony powierzchnię.
Powyższe kwestie posiadają zresztą jedynie marginalne znaczenie wobec nieudowodnienia co do zasady, że utrata
przedmiotów nastąpiła na rzecz czy na przysporzenie pozwanego w sposób bezprawny. Prawidłowo Sąd Okręgowy
ustalił, że umowa najmu została rozwiązana, a stronie pozwanej przysługiwało prawo zastawu i zatrzymania rzeczy
ruchomych najemcy. W tym zakresie Sąd I instancji oparł się na dowodach obiektywnych, których treść była niezależna
od woli czy nastawienia źródła informacji. Były nimi prawomocne nakazy zapłaty, zasądzające od powódki na rzecz
pozwanego należności z tytułu czynszu najmu, na podstawie których prowadzona była następnie egzekucja sądowa.
Powódka nie wykazała zaś, aby wymienione orzeczenia sądowe zostały przez nią skutecznie podważone – poprzez
np. wniesienie nadzwyczajnych środków zaskarżenia. Oznacza to, że przysługuje im nadal przymiot prawomocności
materialnej, a strony jak i sądy orzekające w sprawie niniejszej są, po myśli art. 365 § 1 k.p.c. związane rezultatem
rozstrzygnięć stwierdzających istnienie zadłużenia powódki wobec pozwanego na dzień wydania poszczególnych
nakazów zapłaty.
Weryfikując z kolei twierdzenia dotyczące składu inwentarza ruchomego, który pozostał w lokalu po założeniu tam
nowych zamków przez pozwanego, Sąd Apelacyjny pozyskał uzupełniający materiał dowodowy w postaci dokumentów
zawartych w aktach spraw egzekucyjnych. Wynikało z nich, że w dniach 6 marca 2012 roku, 30 kwietnia 2012 roku
i 19 czerwca 2012 roku w toku postępowania prowadzonego z wniosku pozwanego dokonano w tym lokalu zajęcia
przedmiotów, przy czym pozwanego każdorazowo ustanawiano dozorcą ruchomości (k. 15 – 16, 36 i 56 akt KM
617/12 Komornika Sądowego przy Sądzie Rejonowym w Tomaszowie M..). W stosunku do 2 zajętych automatów do
wody Eden S. umorzono egzekucję (postanowienie - k. 24 akt KM 617/12). Pozostałe zajęte przedmioty stanowiły:
czerwony narożnik skórzany, radiomagnetofon CD P. i kasety, czerwony fotel skórzany, drewniany stolik w brązowej
okleinie, stolik szklany RTV, telewizor płaski LG 32" model (...), odtwarzacz DVD P., dekoder telewizji satelitarnej,
szklany regał pokojowy, żelazko marki R. ActiSteam, elektryczny wyciskacz do soku, 8 obrazów w ramie drewnianej,
kuchenka elektryczna KASO czarna jednopłytowa, czajnik elektryczny marki P., biurko komputerowe, odtwarzacz CD
marki P., wanna z hydromasażem z baterią w komplecie, suszarka H. (...), stolik drewniany, 10 leżaków ogrodowych,
łóżko samomasujące (...)massage, łóżko drewniane z materacem, szklany stolik, 21 elektrycznych lampek z kamienia
solnego, drewniana szafa odzieżowa w zielonej okleinie, 93 sztuki kosmetyków do kąpieli, 2 szklane regały wystawowe,
lodówka BEKO z zamrażarką, brązowa szafka łazienkowa firmy (...), 18 świeczników z kamienia solnego, pralka A.,
odkurzacz Z., 2 krzesła meblowe tapicerowane, 2 krzesła drewniane tapicerowane, 2 duże kosze wiklinowe i 3 małe
kosze wiklinowe, robot kuchenny biffinet, opiekacz, 10 figurek, 2 suszarki do włosów i parawan. Część z tych rzeczy
została zbyta w drodze licytacji innym osobom niż pozwany (protokoły sprzedaży ruchomości – k. 44 – 46, 104 - 107
akt KM 617/12), a wanna z hydromasażem, łóżko samomasujące, 2 krzesła tapicerowane i parawan zostały przyznane
wierzycielowi na własność (k. 62 akt KM 617/12 oraz 102 – 103 akt KM 1400/12 Komornika Sądowego przy Sądzie
Rejonowym w Tomaszowie M..).
Powódka nie wykazała swoich twierdzeń, aby w chwili założenia przez pozwanego nowych zamków i uniemożliwienia
jej dostępu do wnętrza lokalu znajdowały się tam inne przedmioty niż wskazane w protokołach zajęcia. Nie sprostała
też wymogowi udowodnienia roszczenia co do wysokości poza ogólnymi stwierdzeniami co do wyposażenia lokalu
i poza ponownym wymienieniem kilku przedmiotów, które zostały zajęte. Nie wyliczyła w szczególności, jakie
przedmioty i w jakiej wartości zostały zagarnięte czy zbyte w okresie przed licytacją lub razem z lokalem. Odnośnie zaś
żądania wydania rzeczy nie wskazała nawet, które spośród nich znajdować miałyby się nadal w posiadaniu pozwanego.
Zgodnie z powszechnie aprobowanym przez doktrynę i orzecznictwo stanowiskiem, szkoda to uszczerbek występujący
w sferze interesów, zwłaszcza majątkowych, danego podmiotu, obejmujący różnicę między stanem istniejącym po
jej wyrządzeniu a hipotetyczną sytuacją, która istniałaby, gdyby do niej nie doszło (por. E. Łętowska - Podstawy
prawa cywilnego, str. 141). Sąd I instancji słusznie stwierdził, że zachowanie strony pozwanej nie doprowadziło do
wyrządzenia tak rozumianej szkody w majątku B. G.. Działania, które zostały podjęte przez A. S. wobec przedmiotów
stanowiących własność powódki, stanowiły realizację uprawnień przewidzianych przepisami prawa materialnego
dotyczącymi żądania zapłaty czynszu umownego (art. 659 §1 k.c.) oraz realizacji prawa zastawu (art. 670 § 1 k.c.),
jak i skorzystanie z procesowego uprawnienia do przejęcia ruchomości na własność przez egzekwującego wierzyciela
(art. 887 k.p.c.). Powyższa konstatacja doprowadziła do stwierdzenia bezzasadności żądania odszkodowania w
jakiejkolwiek części.
Mając powyższe na uwadze, wobec nietrafności sformułowanych przez powódkę zarzutów, stanowiących w istocie
jedynie wyraz gołosłownej polemiki oraz dezaprobaty wobec niekorzystnego – z punktu widzenia jej interesów –
rozstrzygnięcia, na podstawie art. 385 k.p.c., Sąd Apelacyjny oddalił apelację jako bezzasadną.