Jezus Chrystus a chorzy - Parafia św. Andrzeja Boboli – w Białymstoku

Jezus Chrystus a chorzy
Przebywać z chorym, służyć mu z miłością i kompetentnie, to nie tylko praca humanitarna czy socjalna,
ale nade wszystko działalność wybitnie ewangeliczna. Stwierdzenie to nabiera mocy w znanym obrazie
ewangelicznym dobrego samarytanina, którego w jednej z przypowieści, Jezus ukazuje jako wzór.
Samarytanin, spotykając na drodze człowieka cierpiącego, "nie miną go", ale "wzruszył się głęboko:
podszedł do niego o opatrzył mu rany (...) i pielęgnował go" .
Dziś nazwalibyśmy to zachowanie wyrazem współczucia, biblijnym "sympatheia" (grec.) =
współcierpieniem, życzliwością często budzącą się niezależnie od nas, aktywnym udziałem niezależnie od
tego czy jest to uczucie odwzajemnione. To wniknięcie w drugiego człowieka do tego stopnia, że jego
radość jest naszą radością i jego cierpienie naszym cierpieniem .
Łatwo jest nam zaakceptować człowieka, który się nam podoba, którego lubimy, któremu się dobrze
powodzi i który pozostaje nam przychylmy. Innych omijamy. Zamykamy oczy. Zachowujemy się tak jak
gdyby nie istnieli. Jezus uczy miłości bliźniego. Jest to miłość "otwartych oczu", gdzie człowiek
"dostrzega" każdego, kogo spotyka, kształtując swój stosunek do drugiego człowieka mając na względzie
jego dobro i oczekiwania.
Na stronicach ewangelii opisane są spotkania Jezusa z ludźmi cierpiącymi na różne choroby. Św. Mateusz
mówi np., że "obchodził Jezus całą Galileę, nauczając w tamtejszych synagogach, głosząc ewangelię o
królestwie i lecząc wszelkie choroby i wszelkie słabości wśród ludu. A wieść o nim rozeszła się po całej
Syrii. Przynoszono, więc do niego wszystkich cierpiących, których dręczyły rozmaite choroby i
dolegliwości, opętanych, epileptyków i paralityków, a on ich uzdrawiał" .
Nowy Testament przywołuje również kontakt z chorymi, jaki mieli apostołowie. Św. Piotr, wchodząc do
świątyni przez bramę zwaną "Piękną", podobnie jak Chrystus uzdrowił człowieka chromego , a gdy
rozeszła się wieść o tym wydarzeniu, "wynoszono na ulicę chorych i kładziono na łożach i noszach, aby
choć cień przechodzącego Piotra padł na któregoś z nich" .
Od samego początku Kościół przynaglany przez Ducha Świętego, pragnie naśladować przykład Jezusa w
tej dziedzinie i dlatego uznaje, że trwanie u boku cierpiących i okazywanie miłości jest obowiązkiem oraz
przywilejem. Dlatego Ojciec Święty w liście apostolskim Salvifici doloris pisze: "Kościół, który wyrasta z
tajemnicy Odkupienia w Krzyżu Chrystusa, winien w szczególny sposób szukać spotkania z człowiekiem
na drodze jego cierpienia. W spotkaniu takim człowiek staje się drogą Kościoła - a jest to jedna z
najważniejszych dróg" . "Cierpienie nie może być przetworzone łaską od, zewnątrz, ale od wewnątrz.
(...). Nie zawsze ten proces wewnętrzny będzie przebiegał jednakowo. (...)Chrystus nie wyjaśnia w
oderwaniu racji cierpienia, ale mówi: Pójdź za mną, Pójdź! Weź udział swoim cierpieniem w tym
zbawieniu świata, które dokonuje się przez moje cierpienie! Przez mój Krzyż" . Dlatego gdy stajemy jako
chrześcijanie w obliczu tajemnicy cierpienia, możemy powiedzieć zdecydowanie: "Niech się dzieje wola
Twoja" i powtórzyć za Jezusem wzorem cierpiącego: "Ojcze mój, jeśli to możliwe, niech mnie ominie ten
kielich! Wszakże niech nie jak Ja chcę, ale jak Ty" .
Godność osoby ludzkiej może uwidaczniać się również w realizacji powołania chrześcijanina, jakim jest
głębokie zjednoczenie z Chrystusem również w jego cierpieniu. Przecież najbardziej niewinny z ludzi Bóg, był jednocześnie mężem boleści. Kiedy oznajmiał uczniom, że Syn Człowieczy będzie musiał wiele
wycierpieć, że zostanie ukrzyżowany i zmartwychwstanie trzeciego dnia, uprzedza ich zarazem, że jeżeli
ktoś chce iść za Nim, musi zaprzeć się samego siebie, wziąć swój krzyż na każdy dzień i naśladować Go .
Prawda powyższa dowodzi prawidłowości, że nasza wolność jest ściśle związana z krzyżem Chrystusa,
który pozostaje symbolem najwyższego cierpienia, ceną wolności. W nim cierpienie zmienia się, jeśli
człowiek jest świadom bliskości Boga w takich chwilach. Takie właśnie zachowanie owocuje pokojem i
http://www.abobola.aplus.pl - Parafia św. Andrzeja Boboli M. w Białymstoku
Powered by Mambo
Generated: 2 March, 2017, 06:57
duchową radością. Dar z bólu może stać się wówczas "ofiarą żywą, Bogu przyjemną" . Człowiek
przyjmujący taką postawę nie może stać się ciężarem dla innych, ale przyczyniającym się do zbawienia
innych.
"Wezwanie Pana odnosi się do wszystkich, do każdego: także chorzy są posłani do winnicy. Ciężar, który
przygniata ciało i odbiera pogodę ducha, w żadnym wypadku nie zwalnia od tej pracy, ale pozostaje
wezwaniem do czynnego przeżywania ludzkiego i chrześcijańskiego powołania i do wzrastania Królestwa
Bożego w nowy, jeszcze cenniejszy sposób. Wielu może stać się świadkami Chrystusowego
Zmartwychwstania"
Warto, więc pamiętać, że chory jest powołany nie tylko do łączenia się z męką Chrystusa, ale również do
czynnego udziału w głoszeniu Ewangelii przez świadectwo. Nie raz istnieją sytuacje gdzie nic nie możemy
zrobić. Jeśli np. człowiek jest nieuleczalnie chory, cóż możemy zrobić? Kto wówczas pozostaje z nim do
końca? Podpowiada ewangelia: "Pod krzyżem umierającego Jezusa stały Matka jego i siostra Matki jego,
Maria (...), a z nimi ukochany uczeń Jezusa, Jan" . Trwali przy nim do końca. "Dźwigali Jego Krzyż".
Katastrof nie da się uniknąć. Nie da się usunąć nędzy, bólu często nie da się złagodzić. Wówczas
pozostaje jedno: być obecnym, współcierpieć, i zamienić współczucie w modlitwę ufności.
Stosowne na zakończenie okażą się słowa Ojca Świętego jakie wypowiedział w jednym z przemówień do
chorych: "Rozległe horyzonty stają się widoczne z wysokości naszych codziennych krzyży".
B.D.
http://www.abobola.aplus.pl - Parafia św. Andrzeja Boboli M. w Białymstoku
Powered by Mambo
Generated: 2 March, 2017, 06:57