Czwarte powstanie śląskie

Czwarte powstanie śląskie
– Nie ma takiej możliwości, żeby ktoś nam zlikwidował kopalnię. Niech sobie Wiejską
zaorają, ale od nas, górników, wara – mówią wzburzeni pracownicy kopalń. – Nie walczymy
dzisiaj tylko o Śląsk, ale o całą Polskę. Trzeba, aby Solidarność narodziła się po raz drugi
Kopalnia Węgla Kamiennego Brzeszcze. Na szczycie szybu wydobywczego powiewa biało – czerwona
flaga, przed bramą stoją namioty i koksowniki. Przejście dla pieszych blokują protestujący niosący
związkowe emblematy, w tle odgłosy syren i trąbek. Ten protest to wyraz solidarności z siedmiuset
górnikami, którzy na wieść o rządowym planie zamykania ich zakładów pracy, rozpoczęli protest na
dole kopalni. – Na dole, wśród protestujących jest mój syn. Ja przyszłam tu, i zostanę do samego
końca – mówi wzburzona Danuta Chrobak emerytowana pracownica kopalni Brzeszcze. – To jest
nasze, myśmy tu pracowali i tu będą pracować nasze dzieci. Niech sobie pan Tusk rządzi w Brukseli,
ale nam niech da spokój. Był pięknym górnikiem na Barbórce, ślicznie tam tańczył i śpiewał. A teraz
gdzie jest, uciekł za granicę jak szczur do nory? – oburza się pani Danuta. – My się nie damy.
Pracowałam 30 lat w tej kopalni w warsztacie elektrycznym. Moi koledzy mają dzisiaj po 50 lat.
Jeżeli rząd zamknie kopalnię, dokąd oni pójdą, gdzie znajdą pracę? Młodzi wzięli kredyty i kupili
mieszkania. Czy jeśli stracą pracę, pani Kopacz je spłaci? Adam Respekta, emerytowany górnik z tej
kopalni, stanął pod bramą z flagą Solidarności jak tylko dowiedział się o strajku. I też gotów jest stać
tam do końca. Mego obowiązkiem, mówi, jest wspierać małą Ojczyznę.
Kopalnię Kazimierza Porombki „Sośnica-Makoszowy” też chcą zamknąć więc Porombka, już emeryt,
stara się przyjeżdżać pod jej bramę jak najczęściej. I nie tylko o kolegów górników mu chodzi. – Byt
całego miasta zależy od kopalni. Z zakładami wydobywczymi współpracują przecież chociażby
okoliczne firmy produkujące blachę czy śruby – tłumaczy. Pod kopalnią Sośnica stanęło miasteczko
namiotowe. – W niedzielę odprawiono tu mszę świętą, wczoraj modliliśmy się na Apelu Jasnogórskim.
Ksiądz specjalnie zostawił stułę, mówiąc, że przyjedzie do nas także dzisiaj – cieszy się pan Kazimierz.
Jedną z protestujących jest pani Agnieszka, młoda kobieta pracująca w dziale przeróbki węgla. Ona i
mąż pracują w kopalni od niedawna. Zarabia niewiele, ale nie narzeka. A teraz boi się, że wyląduje
na bruku. – Co będzie z takimi ludźmi jak ja? Dostaniemy tylko dwumiesięczne odprawy. A górnicy
dołowi? Jeżeli nawet przeniosą się do innej kopalni, to na dzień dobry otrzymają najniższą pensję
krajową, z szansą na podwyżkę dopiero po dwóch latach. Na dodatek zostaną zatrudnieni jedynie na
pół roku. Jeżeli spodobają się nowym szefom, kontrakt zostanie przedłużony, a jeżeli nie? Wylądują
na bruku, tyle że za pół roku nie będzie się już o tym głośno mówiło.
Ludzi pod kopalnię przyszłoby więcej, ale nie każdemu wystarczyło odwagi.
– Szef mojego pracującego w supermarkecie syna zapowiedział mu, że jeśli weźmie udział w
proteście razem z górnikami, natychmiast zostanie zwolniony z pracy – opowiada nasz rozmówca. I
nie był to odosobniony przypadek.
Zdyskredytować propagandą
Co najbardziej boli protestujących? Nie tylko groźba utraty pracy i lekceważenie ze strony
przedstawicieli rządu, ale także zmasowana propaganda medialna. Jakby oni i ci, którzy do nich
przyjeżdżają, niby relacjonować protest, żrli w odrębnych światach. – W czasie protestu w
Makoszowach były u nas wszystkie wielkie stacje telewizyjne i co pokazały? Garstkę ludzi. A to była
już końcówka protestu, kiedy już się rozchodziliśmy. A mogli pokazać więcej, bo nagrali skrupulatnie
cały strajk – opowiada podniesionym głosem Kazimierz Porombka, bo na samo wspomnienie ogarnia
go złość. – Telewizje lubią także wyłapać w tłumie kogoś, kto zbytnio wzmocni się alkoholem albo
zachowuje trochę głupawo. Wtedy możemy mieć gwarancję, że te ujęcia będą pokazywane przez cały
dzień. Jeśli natomiast w proteście udział wezmą ładne kobiety z fajnymi dziećmi albo jeżeli pojawi się
zbyt dużo merytorycznych argumentów, takie obrazki nie ujrzą nigdy światła dziennego – dopowiada
pani Agnieszka.
Agnieszka Żurek
Cały artykuł w najnowszym numerze "TS" (04/2015)