Krótko i prosto o dysleksji rozwojowej Dysleksja rozwojowa w języku

Krótko i prosto o dysleksji rozwojowej
Dysleksja rozwojowa w języku naukowym to, ogólnie rzecz biorąc, specyficzne trudności w nauce i
pisaniu. Potocznie to nic innego, jak kłopoty dzieci w nauce pisania i czytania, to konieczność
zastosowania innych sposobów nauki, by opanować czytanie i pisanie. Terapia dzieci dyslektycznych
ukazuje nam właśnie te sposoby.
Wyszczególniono kilka rodzajów dysleksji rozwojowej: dysleksja, dysgrafia, dysortografia,
dyskalkulia. Prosto mówiąc to wtedy, gdy dziecko nie potrafi czytać (dysleksja), brzydko pisze
(dysgrafia), robi dużo błędów ortograficznych (dysortografia), źle liczy (dyskalkulia). Wymienione
problemy często, choć nie zawsze, występują wspólnie. Dlatego też w życiu codziennym –
upraszczając - nazywa się je wszystkie dysleksją.
Wykluczyć należy dysleksję, jeśli problemy dzieci w nauce są wynikiem niedorozwoju umysłowego,
złego funkcjonowania narządów zmysłów, zaniedbań środowiskowych ze strony rodziny, czy też
błędów dydaktycznych szkoły. Dysleksję można łączyć z zaniedbaniami ze strony szkoły i rodziny
tylko wtedy, gdy zaniedbania wzmacniają trudności dyslektyczne.
Statystyczny dyslektyk będzie więc to dziecko, które mimo inteligencji mieszczącej się w normie, a
często i wybitnej, pozostające pod troskliwą opieką rodziców i szkoły oraz wykazujące chęć do nauki,
nie radzi sobie z czytaniem, pisaniem, czy też liczeniem.
Specjalistyczna pomoc dla dziecka dyslektycznego w formie terapii powinna mieć miejsce po
wczesnej i rzetelnej diagnozie trudności oraz obejmować zajęcia w poradni, szkole, no i w domu.
Tylko wtedy istnieje duże prawdopodobieństwo zniwelowania zaburzeń i trudności dziecka. Dysleksja
połączona z niepowodzeniami szkolnymi często jest w późniejszym czasie przyczyną depresji,
nerwic i fobii szkolnych, więc jest o co walczyć!
Opracowanie: pedagog Kinga Ignaszewska - Łaz