Rekonstrukcja trzonu kości udowej z użyciem endoprotezy po

Rekonstrukcja trzonu kości udowej z użyciem endoprotezy po odcinkowym
usunięciu pierwotnych nowotworów kości
S. A. Hanna, M. D. Sewell, W. J. S. Aston, R. C. Pollock, J. A. Skinner, S. R. Cannon,
T. W. R. Briggs
From The Sarcoma Unit, Royal National Orthopaedic Hospital, Stanmore, United
Kingdom
J Bone Joint Surg [Br] 2010;92-B:867-74.
Odcinkowe usuwanie złośliwych guzów trzonu kości udowej z późniejszym
odtworzeniem kończyny jest podstawowym działaniem. Jest to retrospektywny
przegląd 23 pacjentów, którzy w latach 1989-2005 przeszli operację ratowania
kończyny przez endoprotezoplastykę trzonu kości udowej z powodu pierwotnego
nowotworu kości.
W grupie było 16 mężczyzn i siedem kobiet w wieku średnio 41,3 lat (od 10 do 68).
Średni całościowy okres obserwacji wynosił 97 miesięcy (od 3 do 240) oraz 120
miesięcy (od 42 do 240) w przypadku pacjentów żyjących. Łączny okres przeżycia
wynosił 77% (95% przedział ufności, od 63% do 95%) w okresie dziesięciu lat.
Przeżywalność implantu, z defektem endoprotezy jako wynikiem końcowym, wyniosła
85% w okresie pięciu lat oraz 68% (95% przedział ufności, od 42% do 92%) w okresie
dziesięciu lat. Odsetek zabiegów rewizyjnych wynosił 22%, a całościowy odsetek
ponownych operacji wynosił 26%. Powikłania obejmowały głęboką infekcję (4%),
złamanie protezy (8%), złamanie okołoprotezowe (4%), luzowanie aseptyczne (4%),
nawrót miejscowy (4%) oraz przerzuty nowotworu (17%). 16 pacjentów, u których
zachowały się endoprotezy trzonu kości, miało średni wynik Towarzystwa Naukowego
Nowotworów Układu Mięśniowo-Szkieletowego (Musculoskeletal Tumour Society)
wynoszący 87% (od 67% do 93%). Wszyscy oni byli w stanie swobodnie wykonywać
większość codziennych czynności.
Endoprotezoplastyka trzonu kości udowej jest realną opcją rekonstrukcji po
odcinkowym usunięciu złośliwych chorób kości. Pozwala ona na bezpośrednie
obciążenie, jest związana z dobrym, długoterminowym, funkcjonalnym wynikiem, ma
akceptowalne powikłania i odsetek zabiegów rewizyjnych oraz, co najważniejsze, nie
wydaje się narażać przeżywalności pacjenta.