Specyfikacja i zasady pracy z uczniami upośledzonymi umysłowo w

ANNA BARACZ
Specyfikacja i zasady pracy z uczniami upośledzonymi umysłowo
w stopniu lekkim.
Dzieci upośledzone umysłowo w stopniu lekkim stanowią najliczniejszą grupę wśród
wszystkich odchylonych od normy z ograniczoną sprawnością umysłową.
Podstawowym syndromem upośledzenia umysłowego jest zakłócenie działalności
poznawczej.
Zaburzenia te stały się przyczyną do stworzenia dla tych dzieci osobnej sieci szkół
zwanych szkołami specjalnymi.
Metody pracy z dziećmi w szkołach specjalnych wyrażają się w budzeniu aktywności
uczniów, w organizowaniu ich uwagi, w koncentrowaniu wysiłków na pracach poznawczych,
powiązaniu pracy umysłowej z pracą fizyczną
Dziecko uczy się w toku bezpośredniej obserwacji, analizuje przedmioty poznania.
Wtaki sposób wykształca niezbędne nawyki, wrasta w społeczeństwo. Tak prowadzona praca
rewalidacyjna sprawia, że dzieci te w przeważającej liczbie przypadków osiągają pomyślne
wyniki, znaczną sprawność w nauce szkolnej w szkole podstawowej specjalnej i w nauce
zawodu.
Dla upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim wyróżniono 3 szczeble nauczania
w szkole podstawowej do których przyporządkowano metody nauczania:
I szczebel – Klasy od 1 – 3 - oparty na metodzie ośrodków pracy polegającej na nauczaniu
całościowym opartym na bezpośredniej obserwacji przedmiotów i zjawisk w bliższym
i dalszym otoczeniu dziecka. Podstawową formą nauczania są bardzo liczne wycieczki.
Obserwacje poczynione przez dzieci w czasie tych wycieczek stanowią następnie treść lekcji,
a wynikająca z nich działalność praktyczna dzieci wyraża się w takich formach ekspresji jak:
rysowanie, wycinanie, lepienie (np. z gliny czy z plasteliny).
Twórczynią metody ośrodków pracy jest Maria Grzegorzewska, która głosiła, że treści
programowe należy możliwie wszechstronnie poznać np. temat: „gruszka” (sad, sklep, targ)
wycieczka do sadu – dzieci poznają nie tylko sama gruszkę, lecz wszystko, co się z nią wiąże:
czynności ogrodnika, skąd ta gruszka się bierze, jak dojrzewa. Podczas ekspresji nauczyciel
może zorganizować zabawę w sklep.
Przyczyną takiego działania jest ukształtowanie silnych związków spostrzeżeniowopraktycznych. Tego rodzaju działania prowadzą zdobywania wiedzy życiowej, a na jej bazie
do ukształtowania pojęć. Najpierw poznanie potem definiowanie.
Ukształtowanie pojęć w metodzie ośrodków pracy jest przeciwdziałaniem czczej
abstrakcji słownej.
II szczebel – 4- 6 klasa. Tu następuje przejście od nauczania całościowego do bardziej
zróżnicowanego,
skorelowanego.
Podstawę
poznania
stanowi
już
nie
obserwacja
rzeczywistości, lecz materiały i pomoce audiowizualne, które przybliżają dziecku tę
rzeczywistość np. filmy, książki, albumy, płyty z nagraniami, ilustracje.
Na
II
szczeblu najlepsze wyniki daje metoda problemowa. Stosowanie metody
problemowej polega na ułatwianiu rozwiązywania problemów poprzez wskazywanie
gotowych odpowiedzi w środkach dydaktycznych.
Tak więc takie nauczanie nie jest problemowym, a jedynie stadium przygotowawczym do
rozwiązania problemów, ponieważ problem musi pobudzać do aktywności umysłowej.
Nauczyciele muszą zdawać sobie sprawę z tego, co uczniowie już potrafią, a co jest im
nieznane. Nowy przedmiot poznania powinien być na takim etapie nowości, który pozwala na
jego konfrontację z uprzednim doświadczeniem.
Nauczanie problemowe wymaga pokonania następujących etapów:
•
odczucie trudności,
•
sformułowanie problemu,
•
wysuwanie hipotez,
•
weryfikacja hipotez.
Uczniowie zdobywając wiedzę za pomocą nauczania problemowego przyswajają więcej
wiadomości od kolegów uczących się tradycyjnie.
III szczebel – klasy gimnazjalne. Nauczanie jest przedmiotowe, z tym, że obowiązuje
powiązanie treści materiału nauczania różnych przedmiotów. Uczniowie opracowują
zagadnienie z różnych punktów widzenia, co w konsekwencji prowadzi do lepszego poznania,
zrozumienia i zapamiętania rzeczy.
W nauczaniu przedmiotowym stosuje się metody nauczania i wychowania takie same jak
w normalnych szkołach podstawowych, przy czym w szerszym zakresie wykorzystywane są
różne pomoce audiowizualne, ćwiczenia praktyczne oraz bardziej obrazowe przedstawienie
treści poznawczych.
Reasumując najdłużej i najskuteczniej – bo w drodze bezpośredniego, osobistego kontaktu
dzieci z rzeczami i zjawiskami – służy rozwojowi dzieci upośledzonych umysłowo metoda
ośrodków pracy.
Dzienny ośrodek pracy
1.
Zajęcia wstępne – mają na celu wytworzenie odpowiedniej atmosfery do pracy
dziennej:
Zajęcia wstępne to:
•
lista obecności – polega na odszukaniu bądź wskazaniu przez dziecko np. swojej
fotografii czy symbolu, którym jest oznaczone, a nie tylko odczytaniu nazwisk przez
nauczyciela
•
pogoda – mówi się o tym jak jest na zewnątrz w związku z tym organizuje się
wycieczki, potem dzieci układają kalendarz pogody.
•
ustala się datę.
Wszystko to w celu wzbudzenia zainteresowania. Dzieci muszą być czynne, aby mogły coś
przyswoić musi je to coś zainteresować. Oczywiście cały czas trzymamy się zasady
stopniowania trudności.
2.
Obserwacja – uczymy na konkretach, które wspieramy słowem mówionym
3.
Kojarzenie – opracowanie zebranego materiału
I tak:
•
cechy danego przedmiotu
•
czy przyswajają słownictwo
•
wprowadzamy pojęcia
•
wprowadzamy znak większości, mniejszości; dodawanie itp.
4. Omówienie i ekspresja – praca własna dzieci.
5. Podsumowanie każdego dnia.
Tu następuje bardzo ważny moment mianowicie ocena pracy dziecka. Dziecko musi
być ocenione, dla niego liczy się konkret. Przy ocenianiu nie można dziecka zniechęcać.
Stymulujemy zawsze dziecko dodatnie. Tu rodzi się pytanie , jak oceniać prace, które
różnią się między sobą?
Nie należy oceniać prac niedokończonych, to należy pamiętać również o zasadzie
dostosowania trudności do możliwości dziecka. Zgodnie z tą zasadą różnicujemy stopień
trudności danej pracy i wówczas wszyscy będą mogli je skończyć a co za tym idzie będzie
można te prace ocenić.
W pedagogice specjalnie ocenia się możliwości i chęci dziecka a nie efekt pracy.
Cały program nauczania w klasach 1 – 3 jest realizowany metodą ośrodków pracy,
a tematów dla tych ośrodków dostarcza materiał nauczania przedmiotu środowisko –
przyrodnicze. Głównym zadaniem tego przedmiotu jest przekazanie dziecku podstawowych
wiadomości i umiejętności do życia w środowisku społecznym i przyrodniczym.
Program obejmuje tematykę ściśle związaną z życiem dziecka.
W materiale nauczania występują następujące działy:
•
w szkole,
•
droga do szkoły,
•
dom rodzinny,
•
najbliższe otoczenie szkoły,
•
rodzinna miejscowość,
•
najbliższe miejscowości,
•
zmiany zachodzące w przyrodzie,
•
aktualne wydarzenia w szkole
Program zbudowany jest koncentrycznie – te same zagadnienia są rozszerzane o nowe
treści w każdej następnej klasie odpowiednio do stopnia rozwoju dziecka (nauczyciel
rozpoczynający realizacje tematyki danego działu powinien powtórzyć wiadomości zdobyte
w poprzedniej klasie).
Tematykę programu nauczania dla dzieci upośledzonych umysłowo nauczyciel
dostosowuje do konkretnego środowiska oraz określa w jakim zakresie dane zagadnienie
będzie opracowywane. program nie podaje więc stałego rejestru zagadnień, ale obszerne
cykle, co daje nauczycielowi możliwość twórczego opracowania danego zagadnienia.
Przy opracowywaniu poszczególnych tematów należy dążyć nie tylko do rozszerzenia
wiadomości uczniów, lecz także do kształtowania ich charakteru, właściwej postawy
społecznej itp.
Oprócz materiału zawartego w programie nauczyciel uwzględnia tematy okolicznościowe
dotyczące rocznic wydarzeń, uroczystości bieżących, lokalnych oraz krajowych i opracowuje
je z dziećmi w odpowiednim czasie, stąd też materiał programowy należy traktować bardzo
elastycznie.
Podczas realizacji programu należy stosować metody czynnościowe, które przyspieszają
wszechstronny rozwój uczniów. Dziecko upośledzone umysłowo myśli w sposób konkretno
obrazowy. Z uwagi na to dzieci muszą działać, gdyż działanie dostarcza dziecku materiału do
myślenia.
Realizacja programu odbywa się głównie podczas wycieczek, a także podczas
wykonywania prostych doświadczeń, ćwiczeń praktycznych, prowadzenia hodowli itp.
Bezpośrednie poznanie przedmiotów i zjawisk w ich naturalnym środowisku należy ściśle
wiązać z działalnością dziecka, z pracą mającą na celu konkretyzację, utrwalenie
i pogłębianie zebranych przez dzieci obserwacji, doświadczeń i przeżyć oraz stosowanie
wiadomości w praktyce.
W toku działania dziecko poznaje otaczający świat, wiąże się uczuciowo z aktualna
rzeczywistością, uczy się pokonywać trudności i odczuwać radość z tego, co wykonało.