Rola i znaczenie zajęć rewalidacyjnych

Rola i znaczenie zajęć rewalidacyjnych
„Rewalidacja
- stawianie na mocne strony dziecka
oraz szukanie tego, co w nim najlepsze”
W naszym stuleciu wzrosło znaczenie pracy rewalidacyjnej z upośledzonymi
umysłowo. Przyczyną tego stanu rzeczy jest między innymi rozwój idei humanitaryzmu,
postęp naukowy (szczególnie osiągnięcia medycyny, fizjologii, psychologii, nauk
społecznych). Ponadto ważną rolę odgrywają względy społeczno – ekonomiczne i
prawne.
Podstawowe cele kształcenia upośledzonych umysłowo zmierzają do
optymalnego ich rozwoju i pełnego przystosowania do życia społecznego w granicach
indywidualnej wydolności każdej jednostki.
Zajęcia rewalidacyjne z dziećmi upośledzonymi umysłowo mają m.in. na celu
przystosowanie ich do życia, a także w przyszłości do pracy w gronie ludzi
pełnosprawnych. Oznaczają dążenie do przywrócenia dziecku upośledzonemu pełnej
sprawności (szczególnie intelektualnej, psychoruchowej i społecznej). Zadaniem
rewalidacji jest przywrócenie osobie upośledzonej wiary we własne siły i możliwości
oraz przywrócenie możliwości uczestniczenia w życiu społecznym, czy kulturalnym.
Wychowanie upośledzonych umysłowo jest działalnością niezwykle trudną i
bardzo złożoną. Coraz częściej mówi się, że rozwój osób upośledzonych umysłowo
powinien być wszechstronny. Nasz świat, zmieniające się warunki życia powodują, że w
pedagogice specjalnej też trzeba wprowadzać nowe formy pracy, metody i środki.
Rewalidacja indywidualna jest podstawową formą specjalistycznej pomocy
dziecku upośledzonemu mającemu trudności w opanowaniu materiału nauczania oraz w
nawiązywaniu kontaktów społecznych z powodu różnych zaburzeń i wad.
Praca rewalidacyjna obejmuje oddziaływanie w szkole, w czasie lekcji, czy na
zajęciach pozalekcyjnych.
Dla upośledzonych umysłowo zajęcia te mają istotne znaczenie. Prawidłowa ich
organizacja może stanowić źródło wychodzenia naprzeciw ich potrzebom rozwojowym.





Zadania rewalidacji indywidualnej w szkole:
Przeciwdziałanie zaburzeniom nerwowym i emocjonalnym powstałym na tle wad
i trudności;
Przeciwdziałanie wadom i trudnościom wywołującym zaburzenia nerwowe i
emocjonalne;
Wzmacnianie u uczniów przekonania o tym, że mogą przezwyciężać napotkane
trudności i dorównać do poziomu zespołu dzieci danej klasy;
Maksymalne usprawnianie, rozwijanie tych wszystkich funkcji psychicznych i
fizycznych, które są najsilniejsze i najmniej uszkodzone;
Dynamizowanie rozwoju, czyli stymulowanie.
Zajęcia rewalidacyjne mają za zadanie wyrównywanie zaniedbań pedagogicznych,
braków w nauce, a poprzez odpowiednie ćwiczenia usunąć i osłabić wady i zaburzenia
mowy, rozwijać spostrzeganie, myślenie, uwagę, usprawniać koordynację ruchową,
usuwać (w miarę możliwości) trudności w czytaniu, pisaniu, liczeniu. Powinny również
eliminować wady postawy oraz usuwać zaburzenia emocjonalno – uczuciowe.
Rola nauczyciela – terapeuty jest inna niż nauczyciela przedmiotu, ponieważ on
nie uczy lecz proponuje interesujące zajęcia i służy pomocą, nie egzekwuje wiadomości i
ich nie ocenia przy pomocy złych stopni lecz wraz ze swoim podopiecznym szuka
rozwiązań i sposobów przezwyciężenia zaistniałych trudności. Stosuje on zadania i
ćwiczenia dostosowane do możliwości dziecka. Musi też pamiętać o złych
doświadczeniach dziecka wyniesionych z lekcji, co mogło spowodować niechęć do nauki.
Brak tych pozytywnych doznań, sukcesu szkolnego nauczyciel terapeuta może
zrekompensować (a nawet powinien) zadaniami na miarę możliwości dziecka.
Dzieci, które nie dojrzały jeszcze emocjonalnie i społecznie do szkoły powinny
wykonywać zadania terapeutyczne głównie poprzez formy zabawowe. A dzieciom
starszym można zaoferować różnorodne zajęcia, takie jak - muzykoterapia, zajęcia z
komputerem, zajęcia logopedyczne, logorytmika, zajęcia ruchowe z gimnastyką
korekcyjną, czy zajęcia plastyczne.
1.
2.
3.
4.
5.
Literatura:
„Pedagogika specjalna” pod redakcją W. Dykcika
„Pedagogika rewalidacyjna z dziećmi upośledzonymi umysłowo w szkole życia” I.
Polkowska
„Pedagogika upośledzonych umysłowo” J. Wyczesany
„Pomoc dziecku upośledzonemu” J. Carr
„Oligofrenopedagogika” H. Borzyszkowska