WYROK UZASADNIENIE - Sąd Okręgowy w Słupsku

Sygn. akt IV Ca 577/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 28 listopada 2013r.
Sąd Okręgowy w Słupsku IV Wydział Cywilny Odwoławczy
w składzie następującym:
Przewodniczący: SSO Mariola Watemborska ( spr.)
po rozpoznaniu w dniu 28 listopada 2013r. w Słupsku
na posiedzeniu niejawnym
sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.
przeciwko K. S.
o zapłatę
na skutek apelacji pozwanego
od wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku
z dnia 14 marca 2013r.
sygn. akt IC 1633/12
1. oddala apelację;
2. zasądza od pozwanego K. S. na rzecz pozwanego (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W.
kwotę 300 zł (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.
Sygn. akt IV Ca 577/ 13
UZASADNIENIE
Rozpoznając złożoną przez pozwanego apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Słupsku z dnia 14 marca 2013 r. przy
uwzględnieniu treści art. 50513 § 2 k.p.c., Sąd Okręgowy zważył, co następuje:
Apelacja pozwanego nie zasługuje na uwzględnienie.
W postępowaniu uproszczonym apelacja może być oparta wyłącznie na zarzutach naruszenia prawa materialnego
przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie, albo naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło
ono mieć wpływ na wynik sprawy (art. 5059 § 11 k.p.c.).
Rolą zatem Sądu Okręgowego rozpoznającego apelację w przedmiotowej sprawie było zbadanie, czy przywołane przez
apelującego art. 227 kpc i art. 233 kpc jako podstawa naruszenia prawa procesowego zostały właściwie zastosowane
przez Sąd I instancji.
W ocenie Sądu Okręgowego, wbrew twierdzeniom pozwanego nie doszło w przedmiotowej sprawie do naruszenia
przywołanych przepisów prawa procesowego, które mogło wywrzeć wpływ na wynik sprawy.
W pierwszej kolejności należy rozważyć zarzut naruszenia art. 277 kpc, stanowiący, iż przedmiotem dowodu
są fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie. Apelujący pozwany podnosi w apelacji, iż sąd I
instancji bezzasadnie uznał, że wnioski dowodowe zgłoszone przez pozwanego - dotyczące dowodu z opinii biegłego
informatyka oraz z opinii biegłego z zakresu mechaniki pojazdów oraz z zeznań świadka M. Ł. nie mają znaczenia dla
rozstrzygnięcia sprawy.
Przede wszystkim jednak zauważyć należy, że powodem oddalenia przez Sąd Rejonowy wniosków o dopuszczenie
dowodu z opinii biegłych winien być brak uiszczenia przez pozwanego zaliczki na wynagrodzenie biegłych, do
uiszczenia której pozwany został zobowiązany na rozprawie w dniu 13 listopada 2012r. w terminie 14 dni pod
rygorem pominięcie wniosku o dopuszczenie dowodu z opinii biegłego sądowego. Co prawda pozwany złożył wniosek
o zwolnienie go od tych kosztów, jednak z uwagi na braki formalne oświadczenia o stanie rodzinnym, majątku i
dochodach został on wezwany do uzupełnienia braków formalnych oświadczenia w terminie 7 dni pod rygorem
zwrotu wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych. Pozwany osobiście odebrał niniejsze wezwanie w dniu 3.12.2012r.,
braków oświadczenia majątkowego jednak nie uzupełnił, wobec czego jego wniosek o zwolnienie od kosztów winien
ulec zwrotowi, a zgodnie z treścią art. 130 § 2 kpc zd. 2 kpc pismo zwrócone nie wywołuje żadnych skutków, jakie
ustawa wiąże z wniesieniem pisma procesowego do sądu. Pozwany nie uiścił zaliczki na wynagrodzenie biegłego a
wbrew twierdzeniom apelacji brak było w przedmiotowej sprawie podstaw do tego, aby sąd mimo braku zaliczki na
wynagrodzenie biegłego dopuścił dowód z opinii biegłego.
Zgodzić się jednocześnie należy z sądem I instancji, że dowód z opinii biegłego informatyka, zgłoszony przez
pozwanego, nie miał żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, gdyż istotne w sprawie było ustalenie czy pozwany
w grudniu (...)zawarł po raz drugi z pozwanym umowę o działo a nie kiedy została wystawiona przez J. G. faktura VAT
za wykonanie powyższego dzieła. Ponadto dowód z opinii biegłego z zakresu mechaniki pojazdowej na okoliczność
ustalenia prawidłowości montażu sprzęgła przez J. G. nie został zgłoszony przez pozwanego w sprzeciwie od nakazu
zapłaty, a zgodnie z art. 503 § 1 kpc w sprzeciwie pozwany winien przedstawić zarzuty, które pod rygorem ich utraty
należy zgłosić przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy oraz okoliczności faktyczne i dowody. Sąd pomija
spóźnione twierdzenia i dowody, chyba, że strona uprawdopodobni, że nie zgłosiła ich w sprzeciwie bez swojej
winy lub, że uwzględnienie spóźnionych twierdzeń i dowodów nie spowoduje zwłoki w rozpoznaniu sprawy albo, że
występują inne wyjątkowe okoliczności. Pozwany zgłaszając na rozprawie w dniu 13 listopada 2012r. ten wniosek
dowodowy nie wskazał przyczyn, dla których dopiero w tym dniu wniosek dowodowy składa.
Zasadnie także Sąd I instancji oddalił osobowe wnioski dowodowe tj. wniosek o dopuszczenie dowodu z zeznań
świadków M. Ł. oraz M. J.. Na rozprawie w dniu 13 listopada 2012r. sąd I instancji zobowiązał pozwanego do wskazania
w terminie 7 dni adresu zamieszkania świadka M. J. pod rygorem pominięcia tego wniosku dowodowego. Pozwany
adresu powyższego nie wskazał w zakreślonym terminie. Także adres świadka M. Ł. -wskazany pierwotnie przez
pozwanego – okazał się niewłaściwy. Przesyłana bowiem pod ten adres korespondencja z sądu wróciła do sądu z
adnotacją „adresat o tym nazwisku nieznany”. Pozwany został wezwany do wskazania prawidłowego nazwiska świadka
– pozwany odebrał zobowiązanie osobiście w dniu 29.03.2013r. - zobowiązania tego jednak nigdy nie wykonał. Sąd
w dniu 14 marca 2013r. – czyli przed doręczeniem pozwanemu zobowiązania wydał wyrok. Zauważyć jednak należy,
że jak twierdzi pozwany we wniosku o przywrócenie terminu, dopiero w dniu 18 czerwca 2013r. dowiedział się on
o wydaniu wyroku w sprawie zatem, oczywiste wydaje się w takiej sytuacji stwierdzenie, że pozwany nie miał woli
wskazania sądowi w zakreślonym mu 7-dniowym terminie (od daty otrzymania zobowiązania) właściwego określania
danych świadka, którego wnosił o przesłuchanie w sprawie.
Tak więc zdaniem Sądu II instancji, Sąd Rejonowy nie dopuścił się przy wydaniu zaskarżonego wyroku naruszenia
przepisu art. 277 kpc.
W ocenie Sądu Okręgowego nie doszło także do naruszenia przez Sąd Rejonowy przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Przepis ten
stanowi, że Sąd ocenia wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania, na podstawie wszechstronnego
rozważenia zebranego materiału. W tym miejscu wskazać należy, że swobodna ocena dowodów odnosi się do wyboru
określonych środków dowodowych i do sposobu ich przeprowadzenia. Mają być one ocenione konkretnie i w związku
z całym zebranym materiałem dowodowym. Jest to podstawowym zadaniem sądu orzekającego, wyrażającym istotę
sądzenia, a więc rozstrzygania kwestii spornych w warunkach niezawisłości, na podstawie własnego przekonania
sędziego przy uwzględnieniu całokształtu zebranego materiału (patrz: orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 16 lutego
1996 r.. II CRN 173/95, nie publ.). W orzeczeniu z dnia10.06.1999 r. (II UKN 685/98, OSNAPiUS 2000, nr 17, poz. 655)
Sąd Najwyższy stwierdził, że normy swobodnej oceny dowodów wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego,
doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i
wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i ważąc
ich moc oraz wiarygodność, odnosi je do pozostałego materiału dowodowego. Swobodna ocena dowodów nie może
być jednak całkowicie dowolna.
W doktrynie i orzecznictwie formułowane są reguły ocenne, które mają pomóc sędziemu, a wyprowadzane są przede
wszystkim z prawidłowej wykładni obowiązujących postępowaniu dowodowym przepisów. Granice jej wyznaczają
trzy czynniki: logiczny, ustawowy i ideologiczny (patrz: Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego, pod
red.T. Erecińskiego, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 1997, starszawa 1997, str. 379 i nast.]. Pierwszy z tych
czynników oznacza, iż sąd ma obowiązek wyprowadzenia z materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych,
bowiem własne przekonanie sądu nie może naruszać zasady logicznego powiązania wniosków z zebranym w
sprawie materiałem. Sąd może dawać wiarę tym lub innym dowodom, czy świadkom, czyli swobodnie oceniać
ich zeznania, nie może jednak na tle tych zeznań budować wniosków, które z nich nie wynikają. Zasada ta ujęta
jest w ramy proceduralne, tzn. musi odpowiadać pewnym warunkom określonym przez prawo procesowe (czynnik
ustawowy), co oznacza, że sąd może oprzeć swe przekonanie jedynie na dowodach prawidłowo przeprowadzonych,
z zachowaniem wymagań dotyczących źródeł dowodzenia oraz zasady bezpośredniości oraz że ocena dowodów musi
być dokonana na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego. Nadto sąd zobowiązany
jest przeprowadzić selekcję dowodów, tj. dokonać wyboru tych, na których się oparł i ewentualnie odrzucić inne,
którym odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Wiąże się to z obowiązkiem należytego uzasadnienia orzeczenia
(por. art.328 § 2 kpc). Uważa się także, iż granice swobodnej oceny dowodów warunkuje także czynnik ideologiczny, tj.
poziom świadomości prawnej sędziego oraz obowiązujące w danym momencie poglądy na sądowe stosowanie prawa.
Obok znajomości przepisów, doktryny i orzecznictwa na postępowanie sędziego i sposób oceny przez niego różnych
środków dowodowych wpływają także informacje dotyczące różnych faktów życia społecznego, jego ogólna kultura
prawna, jak również system pozaprawnych reguł i ocen społecznych, do których odsyłają przepisy obowiązującego
prawa. Przysługujące sądowi prawo swobodnej oceny dowodów musi być tak stosowane, aby prawidłowość jego
realizacji mogła być sprawdzona w toku instancji.
Skuteczne postawienie zarzutu naruszenia przez sąd art. 233 § 1 k.p.c. wymaga wykazania, że sąd uchybił zasadom
logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem jedynie może być przeciwstawione uprawnieniu
sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie strony o innej
niż przyjął sąd wadze (doniosłości) poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena sądu (vide: SN w
orzeczeniach: z 6 listopada 1998 r., II CKN 4/98 nie publ., z 10 kwietnia2000 r., V CKN 17/00, „Wokanda” 2000, nr
7, poz. 10, i z 5 sierpnia 1999 r., II UKN76/99, OSNAPiUS 2000, nr 19, poz. 732 ).
Powyższe teoretyczne rozważania prawne, stanowiące swoisty wzór prawidłowego orzekania przez Sąd, wymagają
przeniesienia na grunt niniejszej sprawy. Zdaniem Sądu drugiej instancji, apelujący pozwany nie wykazał aby Sąd I
instancji wydając zaskarżony wyrok dopuścił się nadużycia zasady swobodnej oceny dowodów oceniając te dowody
w sposób dowolny i niezgodny z zasadami logiki. Z uzasadnienia orzeczenia Sądu Rejonowego wynika, iż wydając
zaskarżone rozstrzygnięcie sąd miał na względzie całość materiału dowodowego – którym dysponował sąd. Sąd
Rejonowy w braku dowodów przeciwnych słusznie dał wiarę zeznaniom świadka J. G., z których wynikało, że świadek
wykonał nową -drugą usługę na rzecz pozwanego, ustalając wynagrodzenie na kwotę (...) To rzeczą pozwanego a
nie sądu orzekającego w sprawie było złożenie skutecznych wniosków dowodowych obalających twierdzenia pozwu.
Pozwany nie sprostał temu obowiązkowi, o czym była już mowa we wcześniejszych rozważaniach.
Mając na uwadze powyższe, apelację pozwanego jako bezzasadną na podstawie art. 385 kpc należało oddalić.
O kosztach postępowania Sąd II instancji orzekł na podstawie art. 98 § 1 kpc i art. 108 § 1 kpc oraz § 12 ust. 1 pkt 1 w zw. z
§ 6 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych
oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z
urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).
.