Początek wakacji Był 24 czerwca 2016 roku. Słońce mocno świeciło

Początek wakacji
Był 24 czerwca 2016 roku. Słońce mocno świeciło, a powietrze przecinał
lekki wietrzyk. Wszyscy uczniowie byli zwróceni w stronę dyrektora, który na
środku sali wygłaszał przemówienie. Nikt nie rozmawiał, ponieważ był koniec
roku szkolnego i każdy marzył, by nie zostać dzisiaj po lekcjach.
Tylko dwóch chłopców z piątej klasy do siebie szeptało. Michał był
chłopcem dość niskim, szybkim i zwinnym o niebieskich oczach, natomiast jego
włosy były koloru kasztanowego. Jego najlepszy przyjaciel Karol był
wysportowany a młodsi uczniowie wręcz bali się do niego podejść. Przerastał w
klasie wszystkich o głowę, dorównywał nawet nauczycielom. Miał blond włosy,
które sterczały mu we wszystkie strony, a jego groźne brązowe oczy były
wpatrzone w czubki butów.
- Będziesz dziś na boisku? – zapytał Michał.
- Jasne – odparł Karol, a po chwili dodał – mam pomysł. Zróbmy dyrektorowi
małą niespodziankę.
- Świetny pomysł. Ale co zrobi… – chciał zapytać pierwszy z nich.
W tym momencie rozległ się odgłos otwieranych drzwi. Do sali wszedł
woźny, który donośnym głosem zawołał… PALI SIĘ!
W tym momencie uczniowie i nauczyciele poderwali się z krzeseł.
Wszystkich ogarnęła panika. Tylko Karol i Michał siedzieli spokojnie, co prawda
przerwali rozmowę, ale w ogóle nie ruszyli się z miejsca. Dyrektor szybko zaczął
wydawać polecenia.
- Wychowawcy mają zgromadzić swoich uczniów! Dzieci mają ustawić się parami!
Wszyscy muszą zachować spokój!
- To na pewno ćwiczenia – rzekł zniechęcony Karol – poza tym jeśliby się paliło,
to nauczyciele nie byliby tacy spokojni.
- Nigdy nic nie wiadomo – odpowiedział nieco zaniepokojony Michał.
- Daj spokój, popatrz na wszystkich. Każdy wie, że to tylko próba – odparł, a po
chwili dodał - no może tylko nie najmłodsi, to straszne dzieciaki.
Kiedy skończyły się ćwiczenia i wreszcie zabrzmiał dzwonek oznaczający
koniec lekcji oraz początek wakacji, uczniowie wybiegli na chodnik z prędkością
światła. Karol i Michał, nie chcąc robić zamieszania, wyszli na samym końcu.
Chwilę przechadzali się po boisku, dyskutując o swoich planach na wakacje.
- Ja za tydzień mam zamiar pojechać z rodzicami w góry, a sierpień spędzę w
domu –powiedział Karol. Narastała w nim ciekawość i zapytał - a ty gdzie
pojedziesz?
- Jeszcze nie wiem, rodzice nie podjęli decyzji – odpowiedział Michał – ale skoro
ty jedziesz, to mógłbym pojechać z tobą.
- Byłoby świetnie. Słuchaj wiem, że chciałbyś pojechać sam. Ale twoja siostra
Magda na pewno będzie chciała pojechać z tobą.
Magda była czwartoklasistką oraz najlepszą uczennicą w klasie. Rodzice i Michał
byli z niej bardzo dumni.
- W sumie, to czemu nie. Przynajmniej będzie ciekawiej – mruknął Michał i po
chwili zastanowienia powiedział – widzimy się jutro. I już go nie było.
Następnego dnia w domu świat Michała stanął na głowie. Magda
awanturowała się, że chce pojechać ze swoim bratem w góry, natomiast rodzice
byli temu stanowczo przeciwni. Jedynie Michał przesiadywał w swoim pokoju,
rozmyślając o wszystkich żartach, które razem z Karolem zmalowali w tym roku
szkolnym.
Naplucie na głowę dyrektora z drugiego piętra lub rzucanie w kolegów
butami to tylko część pomysłów Karola i Michała. Mimo iż ciągle dostawali uwagi,
nie byli to źli chłopcy, ale psotnicy.
Rozmyślania Michała przerwał odgłos zamykania drzwi. Z salonu
dochodziły przytłumione szepty. Nagle w drzwiach jego pokoju stanął wysoki
mężczyzna z pistoletem w ręku, a za nim pojawił się mały, pulchny człowieczek z
siekierą. Michał przewidział, co ci ludzie planują i błyskawicznie wskoczył pod
łóżko. Niemal w tym samym momencie w miejscu, gdzie przed chwilą leżał,
świsnęła kula. Zdezorientowany chłopiec nie wahał się ani chwili. Z prędkością
błyskawicy wyskoczył ze swojej kryjówki i wyrwał nieznajomemu pistolet z ręki.
Natychmiast w jego stronę ruszył facet z siekierą, jednak Michał był szybszy.
Zanim karzeł zdołał wziąć zamach, chłopiec przeładował broń i skierował ją na
swojego przeciwnika. W tej samej chwili do pokoju wpadło czterech dziwnie
wyglądających ludzi przypominających policjantów. Ich sprawność znacznie
różniła się od umiejętności normalnych ludzi, a ich oczy miały bardzo wyblakłą
barwę. Za nimi wkroczył tata Michała, trzymając karabin maszynowy. Nieznajomi
błyskawicznie zakuli bandytów w kajdanki i zaprowadzili ich do dziwnego
pojazdu. Chłopiec stał osłupiały na środku pokoju. W prawej ręce ściskał pistolet.
Poza paroma siniakami i zadrapaniami nie odniósł żadnych poważnych obrażeń.
Jego tata szybko do niego podbiegł i zapytał.
- Wszystko w porządku? Michał, czy nic ci się nie stało? Dlaczego leżysz na
podłodze? - tata zadawał pytania z prędkością błyskawicy.
-Tato, gdzie twój karabin, ci dziwni ludzie i bandyci?- krzyczał Michał.
-Jacy bandyci, co ty opowiadasz? Musiało ci się przyśnić. Usłyszeliśmy huk, więc
przyszedłem sprawdzić, co się stało.
-To niemożliwe przecież…
Michał nie dokończył. Był zbyt zmęczony wrażeniami z tego dnia i zemdlał.
Błażej Wilczyński, kl. 6, II grupa,
Zespół Szkolno – Przedszkolny w Stanisławiu Dolnym