Akceptacja niepełnosprawności przez rodzica.

PRZEBIEG
PROCESU AKCEPTACJI NIEPEŁNOSPRAWNOŚCI DZIECKA
U JEGO MATKI I OJCA
Na subiektywne samopoczucie matki wpływają m. in.:

szok poporodowy,

przestawienia w sposobie życia, rytmie dnia, zmiana „akcentów” w hierarchii wartości,

niepokój i większe wahania innych uczuć (które są nieprzewidywalne),

częste poczucie winy.
Na podstawie badań sformułowano tzw. „model smutku” opisujący proces akceptacji dziecka
niepełnosprawnego przez jego matkę. Wyróżnia się w nim następujące fazy charakteryzujące jej
przeżycia.
1. Faza utraty zdrowego dziecka.
Matka, która urodziła dziecko niepełnosprawne doświadcza uczuć podobnych do tej, która utraciła
dziecko zdrowe.
2. Faza nieakceptowania zaistniałej sytuacji.
Wszystkie zachowania matki skupiają się nie na szukaniu pomocy, ale uzdrowienia dziecka.
3. Faza chaotycznego wybuchu emocji.
Jedynie pozytywna ekspresja złości daje szansę na uwolnienie matki.
4. Faza poszukiwania, znajdowania i rozłąki.
Rozpoczyna się uczuciowa „rozłąka” od dziecka wyidealizowanego a znalezienie go takim, jakim
jest.
5. Faza autonomii.
Matka jest w stanie oddzielić potrzeby dziecka od swoich potrzeb. Dostrzega własne potrzeby bez
poczucia winy.
Sytuacja ojca dziecka niepełnosprawnego.
Mężczyźni zwykle „rzucają się” w wir pracy, obserwowane są u nich objawy psychosomatyczne,
nadużywają alkoholu. Matka skupia się w 98 % w związku z dzieckiem, ojcu pozostaje 2 %.
Mężczyzna jest sam. pojawia się wzajemna obcość w małżeństwie. Często nadmiernie angażuje się
w pracę zawodową oraz poświęca dużo czasu na adaptację domu do obecnej sytuacji i dziecka.
Spośród uczuć przeważają: rozgoryczenie, alienacja i wyobcowanie.
Gdy matka „nie dzieli się” dzieckiem z ojcem, może dojść do separacji.