Pobierz tekst - Akademia Bajki Kaszubskiej

Najpiękniejsze bajki i baśnie kaszubskie
część 3
Czyta: Janina Kosiedowska
Alojzy Nagel Bazuna
Bòles wcale nie znôł swòjëch starszëch. Czej òn béł jesz czësto malińczim knôpiczkã,
tej tatk i nënka jemù ùmarlë, a òn sã wëchòwôł kòł cëzëch lëdzy. Czej òn béł përznã
wikszi, tej òn pasł pile, pózni mùże, a pòtemù szopczi. Nigle òn swòje szopczi wënëkôł
na wédã, to òn dostôł òd swòjégò włastë nowi kabôt i nowi czôpk, wiôldżi szlig i tósza,
chtëren zwôł sã Bòbi. Òdtądka młodi pasturk dwa razë dzénno nëkôł szopczi na pòlé
i przënëkiwôł je dodóm.
Midzë tima szopkama bëła jedna maliszkô i kùlawô. Òna nigdë ni mògła zdążëc
za swòjima drëchnama. Bòles béł dobrégò serca i niósł nã kùlawą szopkã wiedno na
pòlé i z pòla. Òna sã tak baro przenãca do Bòlesa, że jadła trôwã z jegò rãczi. Bòbi béł
nôzdrożny i czej widzôł, że Bòles smùcze szopkã, tej łajôł, a zdarza sã nawetka czile
razy, że òn kąsył pasturka.
Jednégò dnia Bòles béł tak zmachcony, że ùsnął na pòlu, a czej òdeckł, tej dostrzégł,
że jegò ùlubiony szopczi ni ma. Òn baro sã tim zajiscył i głosno jął wòłac: „Baza, baz,
baz!” bò tak òn nã szopkã zwôł. Ale Baze òn nigdze nie widzôł, ani nie da sã ji czëc.
Béł ju smrok. Czas béł ju nëkac szopczi dodóm, a Bazie jak nie bëło tak nie bëło.
Bòles chcôł ju swòje szopczi nëkac dodóm i jął je wòłac drëżącym głosã: „Szop, szop,
lo, lo, lo!”. Wnym ùzdrzôł przed sobą dzywną pòstacëjã. Béł to chłop wiôldżé jak
drzéwiã. W rãce òn trzimôł dzywną, wiôlgą drzewnianą trąbã i jął na ni grac. Tero
Bòles ùzdrzôł, jak dosc dalek òd môla, gdze òn pasł szopczi, wiornãlë dwaji chłopi
w las. Biegôł tam chùtkò, jak le biegac mógł. Czej tam przëszedł, tej widzôł Baziã
ùrzeszoną do drzéwiãca i sprzëti ni grëpã sëchégò brzadu. Kradnisze wierã chcelë
szopkã ùrżnąc i tu ùpiec. Bazia, czej ùzdrza Bòlesa, tej z ùcechë blecza: „Me, me, me”.
Cesza sã jak malińczé dzeckò, czej je samò dłëższi i nagle sã jegò mëma zjôwiô.
Czëj pasturk przëszëdł nazôd do swòjich szopków, tej stolema tam ju nie bëło. Na
zemi leża wiôlgô drzewnianô trąba z nôdpisã: „Dlô dobrégò pasturka”. Na pamiątkã
tegò, że ta trąba pòmògła mù Baziã nalézc, Bòles nazwôł ją bazuną. Terô, czej nëkôł
szopczi na pòle abò z pòla, tej wiedno grôł na bazunie.
Bazuna sã widza pasturkóm z jinszich wsów, chtërny téż taczi trąbë so zrobilë. Nie
bawiło wcale długò, a na całëch Kaszëbach pasturcë miełë bazunë i na nëch grelë.
www.akademiabajkikaszubskiej.pl
17