ŚW. FRANCISZKA Z ASYŻU

4 października 2016r. – Wtorek -
ŚW. FRANCISZKA Z ASYŻU
(Wyznawcy)
S. Francisci Confessoris - III classis
Tempora: Feria Tertia infra Hebdomadam XX post Octavam Pentecostes
4 października 2016r. kolor szat biały - Św. Franciszka z Asyżu – Wyznawcy, 3 klasy, Msza wł., Gloria, bez Credo,
prefacja zwykła.
Św. Franciszek - Jan Bernardone - przyszedł na świat w 1182 r. w Asyżu w środkowych Włoszech. Urodził się w bogatej rodzinie kupieckiej. Jego rodzice pragnęli, by osiągnął on stan szlachecki, nie przeszkadzali mu więc w marzeniach
o ostrogach rycerskich. Jako młody człowiek Franciszek odznaczał się wrażliwością, lubił poezję, muzykę. Ubierał się dość
ekstrawagancko. Został okrzyknięty królem młodzieży asyskiej.
W roku 1205 uzyskał ostrogi rycerskie (został pasowany na rycerza) i udał się na wojnę, prowadzoną między Fryderykiem
II a papieżem. W tym czasie Bóg wyraźniej zaczął działać w życiu Franciszka. W Spoletto miał sen, w którym usłyszał wezwanie Boga. Powrócił do Asyżu. Postanowił zamienić swoje bogate ubranie z żebrakiem i sam zaczął prosić przechodzących o jałmużnę. Pewnego dnia w kościele św. Damiana usłyszał głos: "Franciszku, napraw mój Kościół". Wezwanie zrozumiał dosłownie, więc zabrał się do odbudowy zrujnowanej świątyni. Aby uzyskać potrzebne fundusze, wyniósł z domu kawał sukna. Ojciec zareagował na to wydziedziczeniem syna. Pragnąc nadać temu charakter urzędowy, dokonał tego wobec
biskupa. 24 lutego 1208 r. podczas czytania Ewangelii o rozesłaniu uczniów, uderzyły go słowa: "Nie bierzcie na drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski" (Mt 10, 10). Odnalazł swoją drogę życia. Zrozumiał, że chodziło o budowę
trudniejszą - odnowę Kościoła targanego wewnętrznymi niepokojami i herezjami. Nie chcąc zostać uznanym za twórcę kolejnej grupy heretyków, Franciszek spisał swoje propozycje życia ubogiego według rad Ewangelii i w 1209 r. wraz ze swymi
braćmi udał się do Rzymu. Papież Innocenty III zatwierdził jego regułę. Odtąd Franciszek i jego bracia nazywani byli
braćmi mniejszymi. Wrócili do Asyżu i osiedli przy kościele Matki Bożej Anielskiej, który stał się kolebką Zakonu. Franciszek wędrował od miasta do miasta i głosił pokutę. Wielu ludzi pragnęło naśladować jego sposób życia. Dali oni początek
wielkiej rzeszy braci i sióstr Franciszkańskiego Zakonu Świeckich (tercjarstwu), utworzonemu w 1211 r.
W 1220 r. Franciszek wrócił do Italii. Na Boże Narodzenie 1223 r., podczas jednej ze swoich misyjnych wędrówek, w
Greccio zainscenizował religijny mimodram. W żłobie, przy którym stał wół i osioł, położył małe dziecko na sianie, po czym
odczytał fragment Ewangelii o narodzeniu Pana Jezusa i wygłosił homilię. Inscenizacją owego "żywego obrazu" dał początek "żłóbkom", "jasełkom", teatrowi nowożytnemu w Europie. 14 września 1224 r. w Alvernii, podczas czterdziestodniowego
postu przed uroczystością św. Michała Archanioła, Chrystus objawił się Franciszkowi i obdarzył go łaską stygmatów - śladów Męki Pańskiej. W ten sposób Franciszek, na dwa lata przed swą śmiercią, został pierwszym w historii Kościoła stygmatykiem.
Franciszek aprobował świat i stworzenie, obdarzony był niewiarygodnym osobistym wdziękiem. Dzięki niemu świat
ujrzał ludzi z kart Ewangelii: prostych, odważnych i pogodnych. Wywarł olbrzymi wpływ na życie duchowe i artystyczne
średniowiecza. Trudy apostolstwa, surowa pokuta, długie noce czuwania na modlitwie wyczerpały siły Franciszka. Zachorował na oczy, próby leczenia nie przynosiły skutku. Zmarł 3 października 1226 r. o zachodzie słońca w kościele Matki Bożej Anielskiej w Asyżu. Kiedy umierał, prosił, by bracia zwlekli z niego odzienie i położyli go na ziemi. Rozkrzyżował przebite stygmatami ręce. Odszedł z psalmem 141 na ustach, wcześniej wysłuchawszy Męki Pańskiej według św. Jana. W chwili
śmierci miał 45 lat. W dwa lata później uroczyście kanonizował go Grzegorz IX.
3 klasy
Szaty białe
INTROITUS:
Gal 6,14
Nie daj Boże, bym miał się chlubić z czego innego, jeno Mihi autem absit gloriári, nisi in Cruce Dómini
z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa, przez które- nostri Iesu Christi: per quem mihi mundus crugo dla mnie świat jest ukrzyżowany, a ja światu.
cifíxus est, et ego Mundo.
Ps 141,2
Ps. Wielkim głosem wołam do Pana, wielkim głosem Voce mea ad Dóminum clamávi: voce mea ad
Pana zaklinam. V. Chwała Ojcu.
Dóminum deprecátus sum. V. Glória Patri.
ORATIO:
Boże, który za pośrednictwem św. Franciszka wzboga- Deus, qui Ecclésiam tuam, beáti Francisci méricasz Kościoł swój nową rodziną zakonną, daj nam za tis foetu novæ prolis amplíficas: tríbue nobis; ex
jego przykładem pogardzać dobrami ziemskimi, a cie- eius imitatióne, terréna despícere et coeléstium
szyć się zawsze z udziału w darach niebieskich. Przez donórum semper participatióne gaudére. Per
Pana.
Dominum.
LECTIO:
Gal 6,14-18
Bracia: Ale co do mnie, nie daj Boże, bym się miał Fratres: Mihi autem absit gloriári, nisi in Cruce
chlubic z czego innego, jak tylko z krzyża Pana nasze- Dómini nostri Iesu Christi: per quem mihi mungo Jezusa Chrystusa, przez ktorego dla mnie świat dus crucifíxus est, et ego mundo. In Christo
jest ukrzyżowany, a ja światu. Albowiem w Chrystusie enim Iesu neque circumcísio áliquid valet neque
Jezusie ani obrzezanie mc me znaczy, ani nieobrzeza- præpútium, sed nova creatúra. Et quicúmque
nie, ale nowe stworzenie. A nad wszystkimi, którzy się hanc régulam secúti fúerint, pax super illos et
tego prawidła trzymają, i nad Izraelem Bożym pokój misericórdia, et super Israël Dei. De cetero nei miłosierdzie. W końcu niechaj mi nikt me sprawia mo mihi moléstus sit: ego enim stígmata Dómini
trudności, bo ja blizny Pana Jezusa na własnym ciele Iesu in córpore meo porto. Grátia Dómini nostri
noszę Łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa niech Iesu Christi cum spíritu vestro, fratres. Amen.
będzie z duchem waszym, bracia. Amen.
GRADUALE:
Usta sprawiedliwego głoszą mądrość i język jego mówi
to, co słuszne; prawo jego Boga mieszka w jego sercu.
V. Prawo jego Boga mieszka w sercu jego, a kroki się
jego nie chwieją.
ALLELUJA:
Alleluja, alleluja. V. Franciszek ubogi i pokorny, jako
bogaty wchodzi do nieba: czczą go hymny niebieskie.
Alleluja.
EVANGELIUM:
Onego czasu: Odpowiadając Jezus rzekł: «Wysławiam
Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, iżeś te rzeczy zakrył
przed mądrymi i przewidującymi, a objawiłeś je maluczkim. Tak, Ojcze, bo tak się spodobało Tobie.
Wszystko dane mi jest od Ojca mego. I nikt nie zna
Syna, jeno Ojciec, ani Ojca nikt nie zna, jeno Syn
i komu by Syn zechciał objawić. Pójdźcie do mnie
wszyscy, którzy pracujecie i uginacie się pod ciężarem,
a ja was pokrzepię. Weźmijcie jarzmo moje na siebie
i uczcie się ode mnie, żem jest cichy i pokornego serca,
a znajdziecie odpocznienie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje słodkie jest, a brzemię moje lekkie».
Ps 36,30n
Os iusti meditábitur sapiéntiam, et lingua eius
loquétur iudícium.
V. Lex Dei eius in corde ipsíus: et non supplantabúntur gressus eius.
Allelúia, allelúia. V. Francíscus pauper et húmilis coelum dives ingréditur, hymnis coeléstibus
honorátur.
Mt 11,25-30
In illo témpore: Respóndens Iesus, dixit: Confíteor tibi, Pater, Dómine coeli et terræ, quia abscondísti hæc a sapiéntibus et prudéntibus, et
revelásti ea párvulis. Ita, Pater: quóniam sic fuit
plácitum ante te. Omnia mihi trádita sunt a Patre meo. Et nemo novit Fílium nisi Pater: neque
Patrem quis novit nisi Fílius, et cui volúerit
Fílius reveláre. Veníte ad me, omnes, qui laborátis et oneráti estis, et ego refíciam vos. Tóllite iugum meum super vos, et díscite a me, quia
mitis sum et húmilis corde: et inveniétis réquiem animábus vestris. Iugum enim meum suave
est et onus meum leve.
OFFERTORIUM:
Ps 88,25
Z nim moja wierność i moja łaska; w moim imieniu Véritas mea et misericórdia mea cum ipso: et in
moc jego wzrośnie.
nómine meo exaltábitur cornu eius.
SECRETA:
Poświęć, Panie, złożone Ci dary i za przyczyną święte- Múnera tibi, Dómine, dicata sanctífica: et, intergo Franciszka oczyść nas od wszelkiej zmazy przewi- cedénte beáto Francísco, ab omni nos culpárum
nień. Przez Pana.
labe purífica. Per Dominum.
PRAEFATIO COMMUNIS:
Zaprawdę godne to Zaprawdę godne to i sprawiedliwe, Vere dignum et iustum est, æquum et salutáre,
słuszne i zbawienne, abyśmy zawsze i wszędzie Tobie nos tibi semper et ubíque grátias agere: Dómine
składali dziękczynienie, Panie, Ojcze Święty, wszech- sancte, Pater omnípotens, ætérne Deus: per
mogący, wieczny Boże, przez Chrystusa, Pana nasze- Christum, Dóminum nostrum. Per quem mago. Przez Niego Twój majestat chwalą Aniołowie, iestátem tuam laudant Angeli, adórant Dominauwielbiają Państwa, z lękiem czczą Potęgi, Niebiosa tiónes, tremunt Potestátes. Coeli coelorúmque
i Moce niebios oraz błogosławieni Serafini we wspólnej Virtútes ac beáta Séraphim sócia exsultatióne
wysławiają radości. Z nimi to, prosimy, dozwól i na- concélebrant. Cum quibus et nostras voces ut
szym głosom wołać w pokornym uwielbieniu:
admitti iubeas, deprecámur, súpplici confessione dicéntes:
Łk 12,42
COMMUNIO:.
Oto wierny i roztropny sługa, którego Pan postawił Fidélis servus et prudens, quem constítuit
nad swoją czeladzią, by każdemu wydzielał żywność dóminus super famíliam suam: ut det illis in
w odpowiednim czasie.
témpore trítici mensúram.
POSTCOMMUNIO:
Prosimy Cię, Panie, niech łaska niebieska daje wzrost Ecclésiam tuam, quaesumus, Dómine, grátia coTwojemu Kościołowi, który raczyłeś oświecić nauką eléstis amplíficet: quam beáti Francísci Coni chwalebnymi zasługami św. Franciszka, Twojego fessóris tui illumináre voluísti gloriósis méritis
Wyznawcy. Przez Pana.
et exémplis. Per Dominum.