Przegląd prasowych informacji podatkowych z okresu 6 – 12

Przegląd prasowych informacji podatkowych
z okresu 6 – 12 grudnia 2013 r.
PRZEGLĄD PRASY
Pięć transakcji to margines działalności
Rzeczpospolita 2013-12-06
Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem NSA z 5 grudnia 2013 r. (sygn. akt I FSK 1757/12) przy ocenianiu pożyczek pod kątem ich sporadyczności nal eży
brać pod uwagę ich wysokość, częstotliwość oraz proporcję do obrotów. Kanwą sporu była interpretacja indywidualna. W omawianej
sprawie, spółka, osiągająca przychody głównie z handlu i wynajmu, udzieliła dwóm firmom zewnętrznym długoterminowych pożyczek,
obciążając je jednocześnie kwartalnymi odsetkami. W przeciągu ośmiu lat podatnik udzielił pięciu pożyczek ze względu na trudną
sytuację finansową podmiotu zależnego, który nie posiadał zdolności kredytowej. Podatnik, wystąpił z wnioskiem o wydanie
interpretacji indywidualnej celem potwierdzenia, iż udzielonych pożyczek nie trzeba wykazywać w obrocie zgodnie z art. 90 ust. 3
ustawy o VAT, gdyż są one dokonywane sporadycznie. Fiskus uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe, gdyż czynności udzielania
przez spółkę pożyczek noszą znamiona powtarzalności. Sprawa trafiła na wokandę. Sąd pierwszej instancji, powołując się na
orzecznictwo europejskie, przyznał rację podatnikowi. Zdaniem WSA w Gliwicach, czynności incydentalne nie stanowią bezpośredniej,
stałej i koniecznej konsekwencji działalności opodatkowanej. Natomiast sporadyczność nie odnosi się tylko do częstotliwości, a raczej
do stopnia wykorzystania zasobów podatnika. W opinii NSA, przedmiotowe pożyczki miały charakter sporadyczny i przy ich ocenie
należało brać pod uwagę ich wysokość, częstotliwość oraz proporcję do obrotów.
Akcje wirtualne dla prezesa korzystniej opodatkowane
Dziennik Gazeta Prawna 2013-12-06
Przemysław Molik
Wyrok WSA w Krakowie z 26 listopada 2013 r. (sygn. akt I SA/Kr 1447/13) dotyczy sytuacji, w której spółka postanowiła przyznać
członkowi zarządu tzw. akcje wirtualne, czyli prawo do uzyskania w przyszłości wartości pieniężnej będącej pochodną wartości akcji
przedsiębiorstwa. Pierwotnie spółka uznała, że uzyskany w ten sposób przychód jest wynagrodzeniem członka zarządu i zaliczyła go
do przychodów z działalności wykonywanej osobiście. Następnie spółka zmieniła podejście do tej kwestii i uznała, że członek zarządu
uzyskuje przychód z kapitałów pieniężnych. W efekcie to nie spółka powinna rozliczać należny podatek (jak zakładano pierwotnie), lecz
sam członek zarządu. Z takim stanowiskiem nie zgodziły się ograny podatkowe podnosząc, że przychód z akcji wirtualnych nie może
być traktowany na równi z przychodem ze zbycia instrumentów pochodnych albowiem akcje wirtualne w przeciwieństwie do
instrumentów pochodnych nie są zbywalne i nie mają odzwierciedlenia w kapitale spółki. Sądy administracyjne stwierdziły, że rację
miał podatnik. Zdaniem sądów na gruncie ustawy o obrocie instrumentami finansowymi zbywalność nie jest konstytutywnym
elementem instrumentów pochodnych. Zaś sama wypłata pieniędzy na rzecz członka zarządu nie świadczy automatycznie o tym, że
mamy do czynienia z przychodem z działalności wykonywanej osobiście.
Albania | Austria | Bułgaria | Chorwacja | Czechy | Polska | Rumunia | Serbia | Słowacja | Słowenia | Węgry
Obszerne sformułowanie pytań nie wyklucza wydania interpretacji
Rzeczpospolita 2013-12-09
Ireneusz Ledzion
WSA w Łodzi, w wyroku z 4 września 2013 r. (sygn. akt I SA/Łd 715/13), orzekł, iż fiskus powinien wezwać podatnika do uzupełnienia
wniosku o wyjaśnienie przepisów, w sytuacji gdy podatnik zbyt szeroko wskazał możliwości związane z planowanym zdarzeniem
przyszłym. W przedmiotowej sprawie, podatnik zwrócił się z wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej przekazania
bądź inwestowania akcji w spółce komandytowo – akcyjnej. Fiskus, uznając, iż pytania podatnika są zbyt obszerne, odmówił wydania
interpretacji. Zdaniem organu podatkowego, liczba pytań oraz ogólnikowość zdarzeń przyszłych ma na celu uzyskanie poglądu organu
na temat opodatkowania akcjonariuszy SKA. Podatnik złożył skargę do sądu administracyjnego, wskazując, iż zgodnie z art. 14b § 2 i
3 ordynacji podatkowej ma prawo w sposób wyczerpujący zadawać pytania dotyczące zdarzenia przyszłego. WSA w Łodzi stwierdził,
iż organ podatkowy miał obowiązek odpowiedzieć podatnikowi na zadane pytanie. Ponadto, fiskus miał możliwość podzielnia wniosku
interpretacyjnego na kilka stanów faktycznych lub zdarzeń przyszłych, co wiązało się z kwestią uiszczenia opłat za wydanie
interpretacji, a nie kwestią samej odpowiedzi organu na pytanie podatnika. W konsekwencji, w niniejszej sprawie, fiskus nie mógł
odmówić wydania przedmiotowej interpretacji.
Przy płatności walutą nie zawsze powstają różnice kursowe
Dziennik Gazeta Prawna 2013-12-09
Przemysław Molik
Wyrok NSA z dnia 4 grudnia 2013 r. (sygn. akt II FSK 109/12) dotyczy sytuacji, w której podatnik kupował towary od podmiotów
krajowych. Na fakturach dokumentujących zakup towarów widniała cena wyrażona w złotówkach. Jednakże, podatnik umówił się z
kontrahentami, że zapłaci za towary w euro. W związku z transakcją podatnik zaliczył do kosztów uzyskania przychodu różnicę
pomiędzy wartością towarów wynikającą z faktury i wyrażoną w złotówkach a równowartością w polskich złotych kwoty zapłaty
dokonanej w euro. Podczas kontroli skarbowej organ podatkowy zakwestionował ten sposób rozliczenia transakcji. Zdaniem organu
różnice kursowe powstają jedynie w sytuacji, gdy zarówno kwota należna jak i kwota zapłaty są wyrażone w walucie obcej. Organ
podatkowy uznał więc, że na przedmiotowej transakcji nie powstały różnice kursowe i podatnik nie może zaliczyć ich to kosztów
uzyskania przychodu. W postępowaniu sądowym pełnomocnicy podatnika podnosili, że w niniejszej sytuacji nie powstały wprawdzie
różnice kursowe, lecz podatnik mógł zaliczyć sporne kwoty do kosztów podatkowych na zasadach ogólnych albowiem zapłata ceny w
walucie obcej stanowiła warunek dalszej współpracy z kontrahentami. Sądy obu instancji przyznały rację organom podatkowym
podkreślając, że skutki podatkowe zawartej transakcji należy oceniać tak, jak wynika z wystawionej faktury tj. jakby była zrealizowana
w polskich złotych.
Fiskus odda daninę
Rzeczpospolita 2013-12-09
Aleksandra Tarka
Zgodnie z wyrokiem NSA z 5 grudnia 2013 r. (sygn. akt I FSK 643/13) gmina ma prawo wystąpić o zwrot nadwyżki VAT pozostałej po
zlikwidowanej jednostce budżetowej. W omawianej sprawie, Miasto Wrocław złożyło korekty deklaracji VAT-7, w których wskazało, że
jest następcą prawnym zlikwidowanej jednostki budżetowej. Organ podatkowy odmówił wszczęcia postępowania, gdyż w jego opinii,
wniosek o zwrot VAT został wniesiony przez podmiot nieuprawniony. Sprawa trafiła na wokandę. W skardze, Miasto Wrocław
podniosło, iż odmowa przyznania przymiotu strony, pozbawiając jednocześnie prawa do zwrotu VAT zadeklarowanego przez
zlikwidowaną jednostkę, stanowi naruszenie neutralności oraz konstytucyjnego prawa w własności. Zdaniem WSA w Wrocławiu, prawo
Unii Europejskiej pozwala gminie odebrać nadwyżkę podatku naliczonego nad należnym wynikającą z deklaracji złożonej przez jej
zlikwidowaną jednostkę. NSA również potwierdził korzystne dla gminy stanowisko. Sąd kasacyjny, powołując się na uchwałę siedmiu
sędziów w sprawie jednostek budżetowych z 24 czerwca 2013 r. (sygn. akt I FPS 1/13), orzekł, iż gmina może odzyskać podatek
wykazywany w jednostkach, które dotychczas nie mogły go skonsumować ze względu na brak prowadzonej działalności gospodarczej.
Doręczenie decyzji określającej zobowiązanie osobie niebędącej pracownikiem spółki było skuteczne
Dziennik Gazeta Prawna 2013-12-09
Łukasz Zalewski
Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 6 listopada 2013 r. (sygn. akt I SA/Ol 488/13) dotyczy sprawy, w której organ kontroli skarbowej wydał
spółce decyzje określającą zobowiązanie z tytułu PDOP oraz podatku VAT. Organ doręczył decyzje na adres spółki zgodny z
Krajowym Rejestrem Sądowym, do rąk osoby wynajmującej lokal spółce, niebędącej pracownikiem spółki, lecz upoważnionej do
odbioru korespondencji przez poprzedni zarząd. Spółka nie odwołała się od powyższych decyzji w ustawowym terminie, lecz już po
jego upływie. Spółka jednakże twierdziła, iż dotrzymała terminu albowiem decyzje zostały doręczone do rąk osoby nieuprawnionej,
która przyjęła je nie informując o tym fakcie spółki. Sąd administracyjny wskazał jednak, że decyzje zostały doręczone prawidłowo,
albowiem zgodnie z art. 151 Ordynacji podatkowej decyzje należy doręczyć osobom prawnym w miejscu ich siedziby lub miejscu
prowadzenia działalności do rąk upoważnionej osoby. Jak zauważył Sąd w niniejszej sprawie nie miało znaczenia, że osoba
przyjmująca korespondencje została do tego upoważniona przez poprzedni zarząd spółki, albowiem zmiana zarządu spółki nie
oznacza jednocześnie odwołania upoważnienia pocztowego.
Wspólnik nie odpowiada podatkowo za okres po zmianie umowy spółki
Rzeczpospolita 2013-12-10
Mateusz Maj
WSA w Gdańsku, w wyroku z 26 listopada 2013 r. (sygn. akt I SA/Gd 841/13), stwierdził, iż graniczną datę dla odpowiedzialności
wspólnika za zobowiązania wobec fiskusa wyznacza termin podpisania aktu notarialnego, a nie wpis do Krajowego Rejestru
Sądowego. W omawianej sprawie, naczelnik urzędu skarbowego wydał decyzję określającą wysokość pobranego i niewpłaconego
podatku, orzekając jednocześnie o solidarnej odpowiedzialności za zaległość spółki komandytowej oraz jej dwóch
komplementariuszów. Jeden z komplementariuszy odwołał się od decyzji, twierdząc, iż zgodnie z aktem notarialnym od 17 grudnia
2008 r. stał się komandytariuszem, przenosząc całość praw i obowiązków na inną osobę. Ostateczna zmiana statusu wspólnika w
rejestrze nastąpiła w kwietniu 2010 r. Organy podatkowe obu instancji uznały, iż komplementariusz odpowiada za zaległości spółki
powstałe do momentu zmiany wpisu w Krajowym Rejestrze Sądowym mimo, iż umowa notarialna uwolniła go od tego zobowiązania.
Sprawa trafiła na wokandę. WSA w Gdańsku, przyznał rację podatnikowi, twierdząc, iż akt notarialny ma decydujące znaczenie
prawne, natomiast wpis do rejestru ma wyłącznie charakter deklaratoryjny.
Kiedy nabycie trudnych wierzytelności jest obciążone daniną
Rzeczpospolita 2013-12-12
Jakub Warnieło
Zgodnie z wyrokiem NSA z 20 września 2013 r. (sygn. akt II FSK 1370/12) odstąpienie przez sąd I instancji od wykładni dokonanej
przez NSA możliwe jest w przypadku zmiany stanu faktycznego, zmiany stanu prawnego oraz gdy przed wydaniem orzeczenia w
pierwszej instancji zapadł wyrok TSUE dotyczący analogicznej kwestii. Kanwą sporu była interpretacja indywidualna. Spółka
zamierzała nabyć wierzytelność trudną po cenie niższej od wartości nominalnej, a następnie przeprowadzić egzekucję komorniczą,
tudzież zawrzeć z dłużnikiem ugodę. Zdaniem fiskusa, przedmiotową czynność należy zakwalifikować jako usługę ściągania długów i
w konsekwencji, opodatkować VAT. Sprawa trafiła na wokandę. Sąd pierwszej instancji przyznał rację spółce. Fiskus wniósł skargę
kasacyjną, w wyniku której NSA orzekł, iż zwolnione z VAT znajdzie zastosowanie wyłącznie wówczas, gdy celem nabycia
wierzytelności nie jest ściągnięcie długu, ale przykładowo przejęcie podmiotu sprzedającego wierzytelność i jej odsprzedanie. W
związku z zadanym pytaniem prejudycjalnym, WSA, ponownie rozpatrując sprawę, zawiesił postępowanie. Zgodnie z wyrokiem TSUE
(sygn. akt C-93/10), który okazał się korzystny dla spółki, WSA uwzględniając dokonaną wykładnię, orzekł, iż podmiot, który na własne
ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy usługi opodatkowanej VAT. Fiskus
ponownie złożył skargę kasacyjną, w której podniósł, iż odstąpienie przez sąd I instancji od wiążącej wykładni prawa dokonanej przez
NSA jest niemożliwe, gdyż mamy do czynienia z powagą rzeczy osądzonej. NSA stwierdził, iż sąd I instancji ponownie rozpatrujący
sprawę może odstąpić od wykładni dokonanej przez NSA, gdy przed wydaniem orzeczenia zapadł wyrok TSUE dotyczący
analogicznej kwestii, która była rozstrzygana przez NSA.
PRZEGLĄD ORZECZNICTWA
Wyrok NSA z 26 listopada 2013 r. (II FSK 2967/11) Użyte w art. 4a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i
darowizn (Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 768) wyrażenie „udokumentowanie – w przypadku gdy przedmiotem nabycia tytułem darowizny
lub polecenia darczyńcy są środki pieniężne (…) – ich otrzymanie dowodem przekazania na rachunek bankowy nabywcy” należy
rozumieć w ten sposób, że dowód ten dokumentuje dokonanie wpłaty lub przelewu środków pieniężnych, będących przedmiotem
czynności prawnej darowizny (art. 888 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny - Dz. U. Nr 16 poz. 93 ze zm.), przez
darczyńcę na rachunek obdarowanego.
Wyrok WSA w Białymstoku z 31 października 2013 r. (I SA/Bk 234/13) W przypadku zawarcia umowy darowizny przedsiębiorstwa
zawierającej postanowienia dotyczące przejęcia zobowiązań w trybie art. 519 Kodeksu cywilnego, obowiązek podatkowy w podatku od
czynności cywilnoprawnych powstaje z chwilą zawarcia umowy. Odmowa wyrażenia zgody przez wierzycieli na przejęcie zobowiązań
darczyńcy przez obdarowanego po zawarciu umowy, daje podstawę do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku od
czynności cywilnoprawnych.
Uwagi i opinie prosimy kierować pod adresem: [email protected]. Przeglądu Prasowych Informacji Podatkowych nie
należy traktować jako porady prawnej. Za treść referowanych publikacji TPA Horwath nie ponosi odpowiedzialności.
NASI EKSPERCI
Krzysztof Kaczmarek
Partner zarządzający
tel.: +48 22 64 79 700
tel.: +48 61 63 00 500
[email protected]
Wojciech Sztuba
Partner zarządzający
tel.: +48 22 64 79 700
tel.: +48 61 63 00 500
[email protected]
Małgorzata Dankowska
Partner
tel.: +48 22 64 79 700
[email protected]
Damian Kubiś
Partner
tel.: +48 61 63 00 500
[email protected]
Tomasz Ożdziński
Partner
tel.: +48 22 64 79 700
tel.: +48 668 233 868
[email protected]
TPA Horwath
Członek Crowe Horwath International
[email protected]
www.tpa-horwath.pl
ul. Murawa 12-18
61-655 Poznań
Tel.: +48 61 63 00 500
Fax: +48 61 63 00 532
ul. Przyokopowa 33
01-208 Warszawa
Tel.: +48 22 64 79 700
Fax: +48 22 64 79 701
al. Korfantego 141 B
40-154 Katowice
Tel: +48 32 73 20 000
Fax: +48 32 73 20 002