Dziecko nadpobudliwe i zahamowane

RODZICE !!!
Dzieci sprawiające kłopoty wychowawcze to zwykle dzieci: nadmiernie ruchliwe,
niespokojne, impulsywne, skłonne do wybuchów złości lub płaczliwe, niechętnie
podporządkowujące się dorosłym. Zachowania takie uwarunkowane są najczęściej
nadpobudliwością psychoruchową.
Niewłaściwe postępowanie z dzieckiem nadpobudliwym, długotrwałe konflikty i
napięcia emocjonalne przeżywane przez dziecko, wpływają niekorzystnie na rozwój jego
osobowości i mogą prowadzić do zaburzeń nerwicowych np. moczenia, zaburzeń snu, lęków,
tików nerwowych, zaburzeń układu pokarmowego, jąkania.
Wychowując dziecko nadpobudliwe należy:
-Zapewnić mu atmosferę spokoju i bezpieczeństwa oraz stały, rytmiczny plan dnia.
-Otoczyć dziecko życzliwością i ciepłem, pozwolić aby bez obawy wyrażało swoje odczucia i
pragnienia
-Poświęcić dziecku często czas na rozmowę lub wspólną zabawę, ograniczać czas oglądania
TV.
-Odnosić się do dziecka z wyrozumiałością i cierpliwością, rozumieć, że jego
„niegrzeczność” to nie złośliwość, ale nieumiejętność kontrolowania swego zachowania.
-Polecenia dawane dziecku formułować krótko i jasno, unikać formy rozkazującej i
dostosować je do aktualnych możliwości dziecka(początkowo dobrze jest je wspierać).
-Nie ograniczać nadmiernej ruchliwości dziecka, jego wzmożoną potrzebę ruchu zaspokajać
zabawami ruchowymi na świeżym powietrzu, gimnastyką, tańcem, pływaniem.
-Dbać o to aby dziecko było czymś zajęte. Dla dzieci nadpobudliwych szczególnie wskazane
są zabawy „ciche”: układanki, loteryjki, wycinanie, lepienie, kalkowanie, rysowanie (uczące
wytrwałości i koncentracji uwagi).
-Zabawy z rówieśnikami organizować pod kontrolą dorosłych, niekiedy pomagać dzieciom w
wyborze i zaplanowaniu zabawy, interweniować w przypadku konfliktów, zachęcać do
zgody.
-Na wzmożoną nadpobudliwość dziecka reagować spokojnie, stosować metody perswazyjne.
Krzyk, bicie i straszenie odnoszą wprawdzie chwilowy skutek, ale pogłębiają nadpobudliwość
dziecka.
-Chwalić dziecko gdy jest grzeczne i potrafi się opanować.
-Oceniać nie dziecko („jesteś nie grzeczny, nie kocham cię”), ale jego zachowanie („nie
podoba mi się twoje zachowanie”)
-Gdy dziecko przeżyje sytuację konfliktową, nie zostawiać go na zbyt długo w napięciu
emocjonalnym lecz dyskretnie ułatwić mu powód do zgody.
-Nadmiernie pobudzonemu dziecku proponować czynności relaksujące np. leżenie i słuchanie
muzyki (bajki), ciepłą kąpiel lub po prostu przytulić je i pogłaskać po głowie.
-Dbać oto aby dziecko zasypiało spokojnie.
RODZICE !!!
Dziecko zahamowane psychoruchowo to takie dziecko, które z trudem nawiązuje
kontakty społeczne. Jest lękliwe, skryte, unika zabaw z rówieśnikami, nie bierze udziału w
zajęciach przedszkolnych („0”), nie zgłasza się do odpowiedzi, pracuje powoli i jest niepewne
wyników swojej pracy.
Dzieci zahamowane nie sprawiają większych kłopotów wychowawczych, co
powoduje, że ich problemy są często nie zauważalne. Rozwój osobowości tych dzieci jest
jednak zakłócony, a ich kontakty społeczne z dorosłymi i dziecmi są utrudnione.
Wychowując dziecko należy:
 Zapewnić mu atmosferę spokoju i bezpieczeństwa w rodzinie.
 Pobudzać jego aktywność:
 Zachęcać do ciekawych zabaw (głównie tematycznych i ruchowych)
 Chodzić z dzieckiem na spacery, do muzeum, teatru, kina, czytać mu ksiązki,
czasopisma
 Rozmawiać o wspólnie obejrzanym filmie, przeczytanej bajce, ciekawym wydarzeniu,
proponować aby je namalowało, inscenizowało przy pomocy kukiełek
 Włączać do pomocy przy łatwych pracach domowych
 Rozwijać u dziecka poczucie własnej wartości:
 Akceptować takim, jakie jest, nie ośmieszać, nie porównywa z „lepszymi” dziećmi,
nie krytykować (szczególnie w obecności innych)
 Zauważać pozytywne cechy dziecka i chwalić za drobne nawet sukcesy
 Dostrzegać postępy w jego rozwoju, porównując np. stare i aktualne rysunki, czy
kolejne prace.
 Wyszukiwać mu takie prace, które powinno wykonać z powodzeniem
 Pozwalać na samodzielne decyzje dotyczące np. wyboru zajęcia, stroju





Uczyć nawiązywania kontaktów społecznych:
Dbać o prawidłowe kontakty w rodzinie
Nie zmuszać dziecko do publicznych występów
Umożliwiać spanie z delikatnym światłem o ile o to poprosi
Umożliwiać mu ciekawe spotkania z rówieśnikami (szczególnie we własnym domu)
Wspólnie z dzieckiem przygotować dla gości np. zabawę, bal urodzinowy
 Zachęcać dziecko, aby w kontaktach z rówieśnikami było koleżeńskie
 Uczyć dziecko wyrażania uczuć i dostrzegania ich u innych, rozmawiać z nim o
przeżyciach ulubionych bohaterów filmowych i książkowych, uczyć reakcji na
przeżycia ludzi
 Rozmawiać z nauczycielką o problemach dziecka, wspólnie ustalać oddziaływania
wychowawcze.