08 wrzesień 2011 - MIEJSKA PORADNIA PSYCHOLOGICZNO

Miejska Poradnia Psychologiczno – Pedagogiczna w Koszalinie
ul. Morska 43, tel.: 343 01 99
Red. Aleksandra Danielewicz, Danuta Lewandowska
POCZYTAJCIE MAMO, TATO! 122 (wrzesień 2011)
Praktyczne uwagi pomocne we wspieraniu rozwoju swego dziecka
Pierwszy raz w szkole (1)
Kolejny wrzesień. Rozpoczęcie nauki w szkole. Część dzieci z niecierpliwością czeka
na nowe doświadczenie, inne z lękiem przed nowym idą drżącym krokiem, czasem
zapłakane, kurczowo trzymając się maminej spódnicy.
To, jak jedne i drugie odnajdą się w nowym dla siebie środowisku, zależy od kilku
czynników. Jedne z nich dotyczą zachowania rodziców, ich obaw nieświadomie
przenoszonych na dziecko, inne samego dziecka, a ono też przecież jest kształtowane przez
rodziców, często jest ich kopią. Ważne są także doświadczenia samego dziecka, czy
chodziło już do przedszkola wcześniej, czy tylko do samej zerówki, czy też wcale. Jeżeli
chodziło – będzie mu łatwiej.
Pełne lęku, nadopiekuńcze mamy, z trudem pozwalają obcym na zajęcie się ich
dzieckiem. Zakładają, że będzie źle, że dziecko nie będzie się dobrze czuło w szkole, bo nie
ufają innym poza sobą. Nie mogą spać, ich twarze wyrażają niepokój, który widzi dziecko i
podświadomie samo zachowuje się zgodnie z myśleniem zalęknionej mamy. Czasami
zdarzają się tacy tatusiowie, jednak statystycznie częściej takie postawy dotyczą, niestety,
mam. Wylęknieni rodzice najczęściej sami byli wylęknionymi dziećmi, bo tego uczyli się z
kolei od swoich rodziców. Pokoleniowo takie cechy podawane są następnym spadkobiercom.
Potem bali się powierzyć swoje dziecko babci, cioci, nauczycielce w przedszkolu, a teraz
nowym nauczycielom. Pamiętają głównie takie zdarzenia, które uzasadniają ich
lęki,opowiadają je przy dzieciach, a czasem wręcz samym dzieciom niepotrzebnie epatując je
swoimi traumami.
Dzieci zalęknionych rodziców zwykle trudniej nawiązują kontakty z innymi,
trudniej radzą sobie z nowymi sytuacjami. Są bojaźliwe i mało pewne siebie.
Rodzic, który nie obawia się, że jego dziecko każdy może skrzywdzić, sam jest
dobrze nastawiony do świata, nie boi się ludzi, ufa im, a także swojemu dziecku, że wśród
nowych ludzi poradzi sobie. Taki wzorzec przekazuje też własnemu dziecku. Łatwiej wchodzi
ono w nowe środowisko i napotkane trudności bez trudu pokonuje, wierzy w siebie i po
prostu dobrze sobie radzi. Tacy rodzice są spokojni, na ich twarzach nie ma niepokoju,
potrafią z ufnością powierzać swoje dzieci nauczycielom, babciom, ciociom, pani w
przedszkolu.
Warto rozwijać w sobie zaufanie do świata, pokonywać własne lęki oraz zachęcać
własne dziecko do nowych doświadczeń. Opowiadać pozytywne przykłady z własnego
życia, aby programować dziecko do ciekawości i odważnego doświadczania świata.
Pamiętajmy, mysz nie urodzi lwa – jak głosi ludowa mądrość.
Miejska Poradnia Psychologiczno – Pedagogiczna w Koszalinie
ul. Morska 43, tel.: 343 01 99
Red. Aleksandra Danielewicz, Danuta Lewandowska
POCZYTAJCIE MAMO, TATO! 122 (wrzesień 2011)
Praktyczne uwagi pomocne we wspieraniu rozwoju swego dziecka
Pierwszy raz w szkole (2)
Co zrobić, żeby nie stać się przysłowiową myszą i aby dziecko nie szło do szkoły z
lękiem? Jeżeli jesteśmy świadomi swojej nadopiekuńczej postawy, warto już od
niemowlęctwa pracować nad problemem:
•
Dziadkowie i ciocie niech pomagają Ci zajmować się Waszym wspólnym
dzieckiem ( dla Ciebie - synem czy córką, dla nich - wnukiem, bratankiem,
siostrzeńcem), dzięki temu, że więcej ludzi będzie kochać Twoje dziecko,
będzie dla niego lepiej,
•
Możliwie szybko przyzwyczaj dziecko do spania w swoim łóżeczku, chodzenia
bez pampersa, jedzenia samemu , to ważne kroki do samodzielności,
•
Jak najczęściej niech styka się z innymi dziećmi i dorosłymi,
•
Nie spiesz się z rozstrzyganiem dziecięcych problemików, najpierw niech samo
próbuje własnych sił, nieś pomoc, gdy Cię o to poprosi, i tylko tyle, ile trzeba, nic
ponadto,
•
Powierzaj mu różne zadania do wykonania stosownie do jego możliwości i wieku
– to dla niego informacja, że potrafi; pochwal je za włożony wysiłek bez względu
na efekt, nie poprawiaj po nim,
•
Opowiadaj mu o dobrych sytuacjach ze szkoły, o dobrych i miłych nauczycielach,
skupiaj się na tym co w szkole jest fajne,
•
Sama miej przyjaciół i spotykaj się z nimi, nie ograniczaj się do samej rodziny,
zapraszaj do domu przyjaciół dziecka i pozwalaj na odwiedziny u nich,
•
Miej odwagę prosić o pomoc zarówno bliskich jak i znajomych, nie musisz
wszystkiego robić sama, w ten sposób pokazujesz zaufanie do ludzi, że nie
trzeba się ich bać, a świat jest wystarczająco bezpieczny i warto go poznawać.
Danuta Lewandowska - pedagog