ŚW. PIOTRA Z ALKANTARY

19 października 2016r. – Środa
ŚW. PIOTRA Z ALKANTARY
(Wyznawcy)
S. Petri de Alcantara Confessoris - III classis
Tempora: Feria Quarta infra Hebdomadam XXII post Octavam Pentecostes
19 pażdziernika 2016r . – kolor szat biały- Środa – Św. Piotra z Alkantary, Wyznawcy. ( 3. kl.) Msza wł., Gloria, bez Credo, prefacja zwykła.
Piotr Garavito urodził się w Alkantarze w 1499 roku, W szesnastym
roku życia wstąpił do zakonu Franciszkanów. Później założył nową laurową gałąź zakonną i wspomaga! św. Teresa w reformie Karmelu. Gorące
nabożeństwo do Męki Pańskiej zrodziło w nim umiłowanie surowych
umartwień, które zdaniem św. Teresy przekraczały ludzkie siły. Zmarł 18
października 1562 roku.
3 klasy
INTROITUS:
Sprawiedliwy
zakwitnie
jak
palma, rozrośnie się jak cedr na
Libanie, zasadzony w domu Pańskim, w przedsionkach Boga naszego.
Szaty białe
Ps 91,13n
Iustus ut palma florébit: sicut cedrus Líbani multiplicábitur: plantátus in domo Dómini: in átriis domus
Dei nostri.
Ps 91,2
Ps. Dobrze jest wysławiać Pana Bonum est confitéri Dómino:
i śpiewać imieniu Twemu, et psállere nómini tuo, Alo Najwyższy. V. Chwała Ojcu.
tíssime. V. Glória Patri.
ORATIO:
Boże, który raczyłeś wsławić da- Deus, qui beátum Petrum
rem przedziwnej pokuty i naj- Confessórem tuum admiwznioślejszej kontemplacji św. rábilis poeniténtiæ et alPiotra,
Twojego
Wyznawcę, tíssimæ
contemplatiónis
spraw, prosimy Cię, abyśmy múnere illustráre dignátus
umartwiając ciało, przez jego za- es: da nobis, quaesumus; ut,
sługi łatwiej pojmowali to, co eius suffragántibus méritis,
niebieskie. Przez Pana.
carne mortificáti, facílius
coeléstia capiámus. Per Dominum.
LECTIO:
Flp 3,7-12
Celem wysiłków ascetów chrześcijańskich jest udział w śmierci i zmartwychwstaniu Chrystusa.
Bracia: Ale to wszystko, co było
dla mnie zyskiem, ze względu na
Chrystusa uznałem za stratę.
I owszem, nawet wszystko uznaję za stratę ze względu na najwyższą wartość poznania Chrystusa Jezusa, Pana mojego. Dla
Niego wyzułem się ze wszystkiego i uznaję to za śmieci, bylebym
pozyskał Chrystusa i znalazł się
Fratres: Quæ mihi fuérunt
lucra, hæc arbitrátus sum
propter Christum detriménta. Verúmtamen existimo
ómnia detriméntum esse
propter eminéntem sciéntiam Iesu Christi, Dómini
mei: propter quem ómnia detriméntum feci et arbítror ut
stércora, ut Christum lu-
w Nim - nie mając mojej sprawiedliwości, pochodzącej z Prawa, lecz Bożą sprawiedliwość,
otrzymaną przez wiarę w Chrystusa, sprawiedliwość pochodzącą od Boga, opartą na wierze przez poznanie Jego: zarówno
mocy Jego zmartwychwstania,
jak i udziału w Jego cierpieniach
- w nadziei, że upodabniając się
do Jego śmierci, dojdę jakoś do
pełnego powstania z martwych.
Nie [mówię], że już [to] osiągnąłem i już się stałem doskonałym
, lecz pędzę, abym też [to] zdobył, bo i sam zostałem zdobyty
przez Chrystusa Jezusa.
crifáciam, et invéniar in illo,
non habens meam iustítiam,
quæ ex lege est, sed illam,
quæ ex fide est Christi Iesu:
quæ ex Deo est iustítia in fide, ad cognoscéndum illum,
et virtútem resurrectiónis
eius, et societátem passiónum illíus: configurátus
morti eius: si quo modo occúrram ad resurrectiónem,
quæ est ex mórtuis: non quod iam accéperim aut iam
perféctus sim: sequor autem,
si quo modo comprehéndam,
in quo et comprehénsus sum
a Christo Iesu.
Ps 36,30n
Os iusti meditábitur sapiéntiam, et lingua eius loquétur
iudícium.
V. Lex Dei eius in corde ipsíus: et non supplantabúntur
gressus eius.
Ps 111:1
Allelúia, alleluia V. Beátus
vir, qui timet Dóminum: in
mandátis eius cupit nimis.
Allelúia.
Łk 12,32-34
In illo témpore: Dixit Iesus
discípulis suis: Nolíte timére,
pusíllus grex, quia complácuit Patri vestro dare vobis regnum. Véndite quæ possidétis, et date eleemósynam. Fácite vobis sácculos,
qui non veteráscunt, thesáurum non deficiéntem in coelis: quo fur non apprópiat,
neque tínea corrúmpit. Ubi
enim thesáurus vester est,
ibi et cor vestrum erit.
OFFERTORIUM:
Ps 20,2n
Z potęgi Twej, Panie, weseli się In virtúte tua, Dómine,
GRADUALE:
Usta sprawiedliwego głoszą mądrość i język jego mówi to, co
słuszne.
V. Prawo jego Boga mieszka w
jego sercu, a kroki się jego nie
chwieją.
ALLELUJA:
Alleluja, alleluja. V. Błogosławiony mąż, który boi się Pana
i wielką radość znajduje w jego
nakazach. Alleluja.
EVANGELIUM:
Onego czasu: Rzekł Jezus uczniom swoim: Nie bój się, mała
trzódko, gdyż spodobało się Ojcu
waszemu dać wam królestwo.
Sprzedajcie wasze mienie i dajcie jałmużnę! Sprawcie sobie
trzosy, które nie niszczeją, skarb
niewyczerpany w niebie, gdzie
złodziej się nie dostaje ani mól
nie niszczy. Bo gdzie jest skarb
wasz, tam będzie i serce wasze.
sprawiedliwy, i z pomocy Twojej lætábitur iustus, et super sabardzo się cieszy: spełniłeś pra- lutáre tuum exsultábit vegnienie jego serca.
heménter:
desidérium
ánimæ eius tribuísti ei.
SECRETA:
Prosimy Cię, wszechmogący Bo- Præsta nobis, quaesumus,
że, spraw, aby nasza ofiara, któ- omnípotens Deus: ut nostræ
rą w pokorze składamy Ci ku humilitátis oblátio et pro
czci Twoich Świętych, była Tobie tuórum tibi grata sit honóre
miła i oczyściła nasze dusze Sanctórum, et nos córpore
i ciała. Przez Pana.
páriter et mente puríficet.
Per Dominum.
PRAEFATIO COMMUNIS:
Zaprawdę godne to i sprawie- Vere dignum et iustum est,
dliwe, słuszne i zbawienne, aby- æquum et salutáre, nos tibi
śmy zawsze i wszędzie Tobie semper et ubíque grátias
składali dziękczynienie, Panie, agere: Dómine sancte, Pater
Ojcze Święty, wszechmogący, omnípotens, ætérne Deus:
wieczny Boże, przez Chrystusa, per Christum, Dóminum noPana naszego. Przez Niego Twój strum. Per quem maiestátem
majestat
chwalą
Aniołowie, tuam laudant Angeli, adóuwielbiają Państwa, z lękiem rant Dominatiónes, tremunt
czczą Potęgi, Niebiosa i Moce Potestátes.
Coeli
coeniebios oraz błogosławieni Sera- lorúmque Virtútes ac beáta
fini we wspólnej wysławiają ra- Séraphim sócia exsultatióne
dości. Z nimi to, prosimy, dozwól concélebrant. Cum quibus et
i naszym głosom wołać w pokor- nostras voces ut admitti iunym uwielbieniu:
beas, deprecámur, súpplici
confessione dicéntes:
Mt 19,28n
COMMUNIO:.
Zaprawdę powiadam wam, że Amen, dico vobis: quod vos,
wy, którzyście opuścili wszystko qui reliquístis ómnia et
i poszliście za mną, stokroć wię- secúti estis me, céntuplum
cej otrzymacie i posiądziecie ży- accipiétis, et vitam ætérnam
cie wieczne.
possidébitis.
POSTCOMMUNIO:
Prosimy Cię, wszechmogący Bo- Quaesumus, omnípotensDeże, aby pokarm niebieski, który- us: ut, qui caelestia aliménta
śmy przyjęli, chronił nas od percépimus,
intercedénte
wszelkich przeciwności za wsta- beáto Petro Confessóre tuo,
wiennictwem świętego Piotra, per hæc contra ómnia advérTwojego Wyznawcy. Przez Pana. sa muniámur. Per Dominum.
Juan Garavito y Vilela de Sanabria urodził się w 1499 r. w Alkantarze na zachodzie Hiszpanii. Pochodził z arystokratycznej rodziny. Jego
ojciec, Pedro Garavita, był gubernatorem; jego matka natomiast, María
Vilela de Sanabria, była szlachcianką. Studiował gramatykę i filozofię
w rodzinnym mieście, a następnie prawo na uniwersytecie w Salamance.
W 1515 r., mając zaledwie 16 lat, ukończył studia, wstąpił do zakonu Braci
Mniejszych i przyjął imię Piotr. Sześć lat później został wysłany do Badajoz, gdzie właśnie ufundowano nowy klasztor. Święcenia kapłańskie
otrzymał w 1524 r. Wyróżniała go ogromna surowość życia. Był gwardianem klasztorów w Bajadoz i Plasencji, a wkrótce prowincjałem nad
wszystkimi klasztorami franciszkanów obserwantów w Hiszpanii i Portugalii. Pełniąc ten urząd, dążył do przywrócenia surowych zasad w zakonie.
Podczas kapituły w Plasencji w 1540 r. zaprezentował Konstytucje dla
członków ściślejszej obserwancji. Gdy spotkało się to z gwałtowną opozycją, zrezygnował z urzędu i udał się wraz z św. Janem z Avila do eremu w
Górach Arrabida w Portugalii. Obaj dołączyli do przebywającego w odosobnieniu ojca Martina da Santa Maria. Bardzo szybko do eremitów franciszkańskich przyłączali się nowi naśladowcy. W ten sposób powstały niewielkie wspólnoty, z których ukonstytuowała się w roku 1560 prowincja
franciszkańska ściślejszej obserwancji. Piotr został wybrany magistrem
nowicjuszy i gwardianem klasztoru w Pallais. W 1553 r. ojciec Piotr wrócił do Hiszpanii. Początkowo przebywał w odosobnieniu, a następnie odbył
boso daleką podróż do Rzymu, gdzie w 1554 r. otrzymał pozwolenie papieża
Juliusza II na zreformowanie życia zakonnego poprzez wprowadzenie
pierwotnej reguły franciszkańskiej; na mocy tego pozwolenia mógł zakładać na Półwyspie Iberyjskim ubogie konwenty, które znalazły się pod jurysdykcją generała franciszkanów konwentualnych. W 1562 r. założona
przez Piotra z Alkantary prowincja została podporządkowana generałowi
obserwantów.
Z czasem powstały kolejne dwie nowe kustodie: św. Jana Chrzciciela
w Walencji oraz św. Szymona w Galicji. Piotr założył klasztory w Perdosa,
Plasencia i w innych miejscowościach. Zakonnicy z tej nowej, zreformowanej gałęzi, nazywani "alkantarystami", dotrwali do unii braci mniejszych obserwantów, która miała miejsce w 1897 roku. Ojciec Piotr przyjaźnił się ze św. Teresą z Avili, reformatorką zakonu karmelitańskiego. Przez
pewien czas był jej spowiednikiem i kierownikiem duchowym. To właśnie
on miał duży udział w odnowie tego zakonu. Po śmierci ukazał się Teresie
i powiedział: "O, szczęśliwa pokuto, która wyjednałaś mi łaskę chwały niebieskiej". Nawet król Jan III wybrał go na swojego spowiednika. Bóg obdarzył św. Piotra cierpliwością, z której słynął w Hiszpanii. Miał też dar czynienia cudów (m.in. potrafił chodzić po wodzie), prorokowania oraz mistycznych ekstaz. Jego życie odznaczało się szczerym pragnieniem i praktyką życia w ubóstwie: spał cztery godziny na dobę w pozycji siedzącej,
przez cały rok chodził boso i zachowywał ustawiczny post. Był jednym
z wielkich kaznodziejów i mistyków żyjących w Hiszpanii w XVI wieku.
Pozostawił wiele pism, w których opisał także swoje przeżycia duchowe.
Zmarł 18 października 1562 r. w opinii świętości w infirmerii klasztoru
franciszkańskiego w Arenas de San Pedro. Jego relikwie znajdują się w
kościele ufundowanym przez hiszpańskiego króla. Relikwiarz, zawierający
część szczątków św. Piotra z Alkantary, znajduje się w klasztorze franciszkanów św. Idziego i św. Bernardyna w Głubczycach. Beatyfikował go papież Grzegorz XV w 1622 r., a kanonizował w 1669 r. papież Klemens IX.
Dekretem Kongregacji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów z 1826
r. Piotr z Alkantary ogłoszony został patronem Brazylii, a w 1962 r. - Estremadury. Jest również patronem diecezji Coria-Cáceres w Hiszpanii,
a także polskiej prowincji Matki Bożej Anielskiej - ojców Franciszkanów
Reformatów z Krakowa. Św. Piotra z Alkantary wzywa się podczas złośliwej gorączki. Jest też opiekunem straży nocnej z racji swego ciągłego czuwania. Święty Piotr z Alkantary W ikonografii przedstawiany jest w brą-
zowym habicie franciszkańskim, przepasanym białym sznurem - cingulum
z trzema węzłami symbolizującymi śluby zakonne: posłuszeństwa, ubóstwa
i czystości. Najczęściej obejmuje duży krzyż, który jest symbolem umiłowania ducha pokuty i umartwienia, a także cierpliwości i wytrwania pomimo
przeciwności losu. Według udokumentowanej tradycji, to właśnie św. Piotr
z Alkantary wprowadził zwyczaj stawiania krzyży misyjnych w parafiach,
które przeżywają lub odnawiają misje święte. Ogromna rzeźba przedstawiająca świętego mistyka znajduje się we wnętrzu bazyliki św. Piotra
w Watykanie wśród założycieli zakonów i zgromadzeń zakonnych. Jednym
z piękniejszych przedstawień świętego jest obraz Giovanniego Battisty Pittoniego "Apoteoza św. Hieronima ze św. Piotrem z Alkantary", przechowywany w National Galleries of Scotland. W wielu franciszkańskich klasztorach znajdują się przedstawienia świętego - obrazy, rzeźby i witraże.