ŚW. SZYMONA Z LIPNICY

18 lipca 2016r. – Poniedziałek
ŚW. SZYMONA Z LIPNICY
Wyznawcy
Wspomnienie św. Kamila de Lellis, Wyznawcy, św. Symforozy i siedmiu jej synów, Męczenników,
B. Simonis de Lipnica Conf. - III classis
Commemoratio S. Camilli de Lellis Conf. , Ss. Symphorosæ et septem eius filiorum Mm.
18 lipca2016r. – kolor szat biały - Poniedziałek – Św. Szymona z Lipnicy, Wyznawcy.( 3. kl.) Msza wł. w Proprium (Iustus
ut palma), Gloria, w Mszach czytanych 2. modlitwa: Wspomnienie św. Kamila de Lellis, Wyznawcy, 3. modlitwa:
Wspomnienie św. Symforozy i siedmiu jej synów, Męczenników, bez Credo, prefacja zwykła.
Szymon urodził się około 1438-1440 r. w Lipnicy. Znane są nam imiona jego rodziców: Grzegorz i Anna. Nie znamy
natomiast ich nazwisk. Ojciec był piekarzem. Fakt wysłania Szymona na studia uniwersyteckie wskazywałby na pewną
zamożność rodziców, gdyż to suponuje także ukończenie szkół niższych. Jednak zamożność ta była względna, skoro w 1454
r. Szymon wpłacił do kasy Akademii Krakowskiej zaledwie 1 grosz, a więc zaledwie jedną czwartą już i tak skromnej
rocznej opłaty. Zapisał się na wydział nauk wyzwolonych (artium). Był to wydział wstępny i najliczniej obstawiony, gdyż
dawał przygotowanie do trzech wydziałów pozostałych i udzielał najogólniejszych wiadomości z zakresu siedmiu nauk
wyzwolonych. Akademię Krakowską Szymon ukończył w roku 1457 tytułem bakałarza.
W tym samym roku wstąpił wraz z dziesięcioma swoimi kolegami akademickimi do bernardynów, których cztery lata
wcześniej sprowadził do Polski i założył ich pierwszy klasztor w Krakowie św. Jan Kapistran. Niewykluczone, że Szymon
widział go i słuchał osobiście, kiedy Jan przez osiem miesięcy przebywał w Krakowie na zaproszenie króla Kazimierza
Jagiellończyka. Po roku nowicjatu Szymon złożył śluby zakonne (1458). W Krakowie odbywał swoje studia teologiczne i po
roku 1460 otrzymał święcenia kapłańskie.
Szymon musiał wyróżniać się cnotą, wiedzą i powagą, skoro już w roku 1465 - w kilka lat po święceniach - został
wybrany gwardianem konwentu w Tarnowie. Z tego powodu wziął udział w kapitule prowincji w Krakowie. W dwa lata
później pełnił w Krakowie urząd kaznodziei. Urząd ten w zakonie franciszkańskim był zawsze w wysokim poważaniu.
Wybierano na to stanowisko wyjątkowo zdolnych zakonników. Według relacji, jakie nam pozostawiły źródła, Szymon był
nie tylko kaznodzieją z urzędu, ale przede wszystkim z powołania. Obowiązek ten miał sprawować przez kilkanaście lat,
bo aż do śmierci (1467-1482). Szymon był nie tylko kaznodzieją zakonnym, ale przede wszystkim katedralnym. Dotąd ten
zaszczytny i odpowiedzialny urząd pełnili wyłącznie dominikanie i profesorowie teologii Akademii Krakowskiej. Szymon
był pierwszym, który przełamał tę tradycję jako bernardyn. Kazania w katedrze wygłaszano do elity umysłowej Krakowa w
języku łacińskim. To dowodzi, że Szymon doskonale opanował ten język.
Święty Szymon z Lipnicy O wielkiej powadze, jaką się cieszył Szymon wśród swoich współbraci, świadczy i to, że
został wybrany wraz z kilkunastoma innymi bernardynami delegatem prowincji polskiej, aby uczestniczył w
uroczystościach przeniesienia relikwii św. Bernardyna do nowego kościoła wystawionego ku jego czci w Akwilei (1472).
W roku 1474 został wybrany na kapitule prowincji dyskretem, czyli delegatem na kapitułę generalną do Pawii. Wyruszył
na nią wraz z ówczesnym prowincjałem Chryzostomem z Ponieca i gwardianem z Krakowa, Marianem z Jeziorka. Przez
pewien czas Szymon pełnił także funkcję komisarza prowincjała i w jego imieniu wizytował niektóre konwenty prowincji.
Poważnym wydarzeniem w jego życiu była pielgrzymka do Ziemi Świętej (1478/1479). Odbył ją korzystając z okazji, że był
uczestnikiem kapituły generalnej w Pawii. Stamtąd udał się do ziemi Chrystusa Pana.
W zakonie odznaczał się surowością życia, nabożeństwem do Najświętszego Sakramentu i Matki Bożej. Umarł posługując
chorym podczas zarazy w Krakowie 18 lipca 1482 r. Pogrzeb odbył się w tym samym dniu w godzinach wieczornych. Ciało
pochowano w kościele klasztornym pod wielkim ołtarzem, umieszczając je wraz ze szczątkami Tymoteusza i Bernardyna,
zmarłych w opinii świętości. W 1488 r. bł. Władysław z Gielniowa, sprawujący wówczas funkcję prowincjała, na podstawie
specjalnego breve papieża Innocentego VIII dokonał przeniesienia relikwii Szymona do osobnej kaplicy kościoła, co było
wówczas uważane za formalną beatyfikację. Odtąd bowiem można było słudze Bożemu oddawać cześć publiczną.
Grobowiec Szymona nawiedzali liczni pielgrzymi, a nagromadzone wota były dowodem jego skutecznego orędownictwa.
Zaraz po jego śmierci miało miejsce aż 377 cudownych uzdrowień i łask. Długie zabiegi o formalną beatyfikację doszły do
skutku. 24 lutego 1685 roku bł. Innocenty XI ogłosił dekret beatyfikacyjny. Dnia 3 czerwca 2007 r. papież Benedykt XVI
kanonizował Szymona z Lipnicy.
W ikonografii św. Szymon przedstawiany jest jako głoszący kazanie.
3klasy
Szaty biały
INTROITUS:
Ps 91,13n
Sprawiedliwy zakwitnie jak palma, rozrośnie się jak Iustus ut palma florébit: sicut cedrus Líbani
cedr na Libanie, zasadzony w domu Pańskim, w multiplicábitur: plantátus in domo Dómini: in
przedsionkach Boga naszego.
átriis domus Dei nostri.
Ps 91,2
Ps. Dobrze jest wysławiać Pana i śpiewać imieniu Ps. Bonum est confitéri Dómino: et psállere
Twemu, o Najwyższy. V. Chwała Ojcu
nómini tuo, Altíssime. V. Glória Patri.
ORATIO:
B. Simonis de Lipnica Conf.
Wszechmogący, wieczny Boże, który wsławiłeś Omnipotens sempiterne Deus: qui beatum
błogosławionego Szymona, Twego Wyznawcę, darem Simonem
Confessorem
tuum
evangelicae
głoszenia Ewangelii, spraw łaskawie, abyśmy żywieni praedicationis gratiam sublimasti: concede
pokarmem jego zbawiennej nauki, wypełniając to, co propitius; ut eius salutaris doctrinae pabulo
się Tobie podoba, zdołali po ścieżkach sprawiedliwości nutriti, quae tibi sunt placita exsequentes, per
dojść szczęśliwie do niebieskiej ojczyzny. Przez Pana.
semitas iustitiae ad caelestem patriam feliciter
pervenire valeamus. Per Dominum.
S. Camilli de Lellis Conf.
Boże, który wyróżniłeś świętego Kamila szczególnym Deus, qui sanctum Camíllum, ad animárum in
darem miłości, by niósł pomoc duszom zmagającym się extrémo agóne luctántium subsídium, singulári
w przedśmiertnej walce, prosimy Cię przez jego caritátis
prærogatíva
decorásti:
eius,
zasługi, napełnij nas duchem Twojej miłości, abyśmy w quaesumus, méritis, spíritum nobis tuæ
godzinę naszej śmierci zdołali pokonać wroga i dojść do dilectiónis infúnde; ut in hora éxitus nostri
korony niebieskiej. Przez Pana.
hostem víncere, et ad coeléstem mereámur
corónam perveníre. Per Dominum.
Ss. Symphorosæ et septem Filiorum eius Mm
Boże, który nam pozwalasz obchodzić narodziny dla Deus, qui nos concédis sanctórumMártyrum
nieba świętych Męczenników Twoich Symforozy i jej tuórum Symphorósæ et filiórum eius natalítia
synów; daj nam w wiecznej szczęśliwości radować się cólere: da nobis in ætérna beatitúdine de eórum
ich towarzystwem. Przez Pana.
societáte gaudére. Per Dominum.
LECTIO:
1 Kor 4,9-14
Bracia:
Wydaje mi się bowiem, że Bóg nas, Fratres: Spectáculum facti sumus mundo et
apostołów, wyznaczył jako ostatnich, jakby na śmierć Angelis et homínibus. Nos stulti propter
skazanych. Staliśmy się bowiem widowiskiem światu, Christum, vos autem prudéntes in Christo: nos
aniołom i ludziom; my głupi dla Chrystusa, wy infírmi, vos autem fortes: vos nóbiles, nos autem
mądrzy w Chrystusie, my niemocni, wy mocni; wy ignóbiles. Usque in hanc horam et esurímus, et
doznajecie szacunku, a my wzgardy. Aż do tej chwili sitímus, et nudi sumus, et cólaphis caedimur, et
łakniemy i cierpimy pragnienie, brak nam odzieży, instábiles sumus, et laborámus operántes
jesteśmy policzkowani i skazani na tułaczkę,
i mánibus nostris: maledícimur, et benedícimus:
utrudzeni pracą rąk własnych. Błogosławimy, gdy persecutiónem
pátimur,
et
sustinémus:
nam złorzeczą, znosimy, gdy nas prześladują; dobrym blasphemámur,
et
obsecrámus:
tamquam
słowem odpowiadamy, gdy nas spotwarzają. Staliśmy purgaménta huius mundi facti sumus, ómnium
się jakby śmieciem tego świata i odrazą dla peripséma usque adhuc. Non ut confúndant vos,
wszystkich aż do tej chwili. Nie piszę tego, żeby was hæc scribo, sed ut fílios meos caríssimos móneo:
zawstydzić, lecz aby was napomnieć - jako moje in Christo Iesu, Dómino nostro.
najdroższe dzieci.
GRADUALE:
Ps 36,30n
Usta sprawiedliwego głoszą mądrość i język jego mówi Os iusti meditábitur sapiéntiam, et lingua eius
to, co słuszne. V. Prawo jego Boga mieszka w jego loquétur iudícium. V. Lex Dei eius in corde
sercu, a kroki się jego nie chwieją.
ipsíus: et non supplantabúntur gressus eius
Ps 111,1
Allelúia, alleluia. Ps. Błogosławiony mąż, który boi się Allelúia, alleluia. V. Beátus vir, qui timet
Pana i wielką radość znajduje w jego nakazach. Dóminum: in mandátis eius cupit nimis.
Alleluia.
Allelúia.
EVANGELIUM:
Łk 12,32-34
Onego czasu: Rzekł Jezus uczniom swoim: Nie bój się, In illo témpore: Dixit Iesus discípulis suis:
mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać Nolíte timére, pusíllus grex, quia complácuit
wam królestwo. Sprzedajcie wasze mienie i dajcie Patri vestro dare vobis regnum. Véndite quæ
jałmużnę! Sprawcie sobie trzosy, które nie niszczeją, possidétis, et date eleemósynam. Fácite vobis
skarb niewyczerpany w niebie, gdzie złodziej się nie sácculos, qui non veteráscunt, thesáurum non
dostaje ani mól nie niszczy. Bo gdzie jest skarb wasz, deficiéntem in coelis: quo fur non apprópiat,
tam będzie i serce wasze.
neque tínea corrúmpit. Ubi enim thesáurus
vester est, ibi et cor vestrum erit.
OFFERTORIUM:
Ps 20,2n
Z potęgi Twej, Panie, weseli, się sprawiedliwy, i z In virtúte tua, Dómine, lætábitur iustus, et
pomocy Twojej bardzo się cieszy: spełniłeś pragnienie super salutáre tuum exsultábit veheménter:
jego serca.
desidérium ánimæ eius tribuísti ei.
SECRETA:
B. Simonis de Lipnica Conf.
Wspominając Twoich Świętych, składamy Ci, Panie, Laudis tibi. Dómine, hóstias immolámus in
ofiarę chwały i ufamy, że ona wybawi nas od złego tuórum commemoratióne Sanctórum quibus nos
teraz i w przyszłości. Przez Pana.
et præséntibus éxui malis confídimus et futúris.
Per Dominum.
S. Camilli de Lellis Conf.
Boże Ojcze wszechmogący, niech ta niepokalana Hóstia immaculáta, qua illud Dómini nostri Iesu
ofiara, w której odnawiamy dzieło niezmierzonej Christi imménsæ caritátis opus renovámus, sit,
miłości Pana naszego Jezusa Chrystusa, za przyczyną Deus Pater omnípotens, sancto Gamíllo
św. Kamila stanie się nam zbawiennym lekarstwem intercedénte, contra omnes córporis et animae
na wszelkie słabości ciała i duszy, a przy konaniu infirmitates salutáre remedium, et in extrémo
pociechą i obroną. Przez tegoż Pana.
agóne solátium et tutela. Per eundem.
Ss. Symphorosæ et septem Filiorum eius Mm
Ofiarujemy Ci, Panie, te dary jako wyraz naszego Múnera tibi, Dómine, nostræ devotiónis
oddania; przyjmij je łaskawie ku chwale Twoich offérimus: quæ et pro tuórum tibi grata sint
Świętych i spraw w Swoim miłosierdziu, aby honóre Iustórum, et nobis salutária, te
przyczyniły się do naszego zbawienia. Przez Pana.
PRAEFATIO COMMUNIS:
Zaprawdę godne to i sprawiedliwe, słuszne i
zbawienne, abyśmy zawsze i wszędzie Tobie składali
dziękczynienie, Panie, Ojcze Święty, wszechmogący,
wieczny Boże, przez Chrystusa, Pana naszego. Przez
Niego Twój majestat chwalą Aniołowie, uwielbiają
Państwa, z lękiem czczą Potęgi, Niebiosa i Moce
niebios oraz błogosławieni Serafini we wspólnej
wysławiają radości. Z nimi to, prosimy, dozwól i
naszym głosom wołać w pokornym uwielbieniu:
COMMUNIO:.
Zaprawdę
powiadam
wam,
że
wy,
którzyście opuścili wszystko i poszliście za mną,
stokroć więcej otrzymacie i posiądziecie życie wieczne.
POSTCOMMUNIO:
Pokrzepieni niebieskim pokarmem i napojem,
błagamy Cię pokornie. Boże nasz, niech nas bronią
modlitwy tego, w którego święto przyjęliśmy te dary.
Przez Pana.
Przez
ten
pokarm
niebieski,
któryśmy
z
nabożeństwem przyjęli, obchodząc uroczystość św.
Kamila, Twojego Wyznawcy, racz sprawić, o Panie,
abyśmy w godzinie śmierci swojej opatrzeni
Sakramentami i oczyszczeni z wszystkich grzechów,
pełni radości zostali przyjęci na łono Twojego
miłosierdzia: Który żyjesz.
Prosimy
Cię,
Panie,
za
wstawiennictwem
Męczenników Twoich Symforozy i jej synów, daj nam
przyjąć czystą duszą Sakrament, który spożyliśmy
ustami. Przez Pana.
miseránte, reddántur. Per Dominum.
Vere dignum et iustum est, æquum et salutáre,
nos tibi semper et ubíque grátias agere: Dómine
sancte, Pater omnípotens, ætérne Deus: per
Christum, Dóminum nostrum. Per quem
maiestátem tuam laudant Angeli, adórant
Dominatiónes,
tremunt
Potestátes.
Coeli
coelorúmque Virtútes ac beáta Séraphim sócia
exsultatióne concélebrant. Cum quibus et
nostras voces ut admitti iubeas, deprecámur,
súpplici confessione dicéntes:
Mt 19,28n
Amen, dico vobis: quod vos, qui reliquístis
ómnia et secúti estis me, céntuplum accipiétis,
et vitam ætérnam possidébitis.
B. Simonis de Lipnica Conf.
Refécti cibo potúque coelésti, Deus noster, te
súpplices
exorámus:
ut,
in
cuius
hæc
commemoratióne percépimus, eius muniámur et
précibus . Per Dominum.
S. Camilli de Lellis Conf.
Per hæc coeléstia aliménta, quæ, sancti Camílli
Confessóris tui sollémnia celebrántes, pia
devotióne suscépimus: da, quaesumus. Dómine;
ut, in hora mortis nostræ sacraméntis refécti et
culpis ómnibus expiáti, in sinum misericórdiæ
tuæ læti súscipi mereámur: Qui vivis.
Ss. Symphorosæ et septem Filiorum eius Mm
Præsta
nobis,
quaesumus,
Dómine:
intercedéntibus
sanctis
Martýribus
tuis
Symphorósa et fíliis eius; ut, quod ore
contíngimus, pura mente capiámus. Per
Dominum.
1 Kor 4, 9-14
LECTIO:
BIBLIA WUJKA
Bracia: Bo mniemam, iż Bóg nas Apostoły ostatnie pokazał, jakoby na śmierć naznaczone; albowiem staliśmy
się dziwowiskiem światu i Aniołom i ludziom. My głupi dla Chrystusa, a wy roztropni w Chrystusie; myśmy
słabi, a wy mocni; wy zacni, a my beze czci. Aż do téj godziny i łakniemy i pragniemy i nadzy jesteśmy i
bywamy policzkowani i tułamy się. I pracujemy robiąc swemi rękoma. Złorzeczą nam, a błogosławiemy:
prześladowanie cierpiemy, a znosimy: Bluźnią nas, a modlimy się. Staliśmy się jako plugastwa tego świata,
śmieci wszystkich aż dotąd. Nie żebym was zawstydził, to piszę; ale jako syny moje najmilsze napominam.
BIBLIA TYSIĄCLECIA
Bracia: Wydaje mi się bowiem, że Bóg nas, apostołów, wyznaczył jako ostatnich, jakby na śmierć skazanych.
Staliśmy się bowiem widowiskiem światu, aniołom i ludziom; my głupi dla Chrystusa, wy mądrzy w
Chrystusie, my niemocni, wy mocni; wy doznajecie szacunku, a my wzgardy. Aż do tej chwili łakniemy i
cierpimy pragnienie, brak nam odzieży, jesteśmy policzkowani i skazani na tułaczkę, i utrudzeni pracą rąk
własnych. Błogosławimy, gdy nam złorzeczą, znosimy, gdy nas prześladują; dobrym słowem odpowiadamy, gdy
nas spotwarzają. Staliśmy się jakby śmieciem tego świata i odrazą dla wszystkich aż do tej chwili. Nie piszę
tego, żeby was zawstydzić, lecz aby was napomnieć - jako moje najdroższe dzieci.
BIBLIA PAULISTÓW
Bracia: Wydaje mi się bowiem, że Bóg wyznaczył nas, apostołów, jako ostatnich, jakby na śmierć skazanych,
gdyż staliśmy się widowiskiem dla świata, aniołów i ludzi. My, głupi z powodu Chrystusa, wy zaś rozsądni
dzięki Chrystusowi; my – słabi, wy – mocni, my – pozbawieni czci, wy – szanowani. Aż do tej pory cierpimy głód
i pragnienie, brak nam ubrania, policzkują nas i tułamy się, jesteśmy utrudzeni pracą własnych rąk. Gdy nas
znieważają – błogosławimy, gdy prześladują – znosimy to, gdy nas obrzucają obelgami – modlimy się. Aż dotąd
jesteśmy jakby śmieciami świata, odrazą dla wszystkich. Nie piszę o tym, aby was zawstydzić, lecz abyście to,
jako moje ukochane dzieci, zrozumieli.
EVANGELIUM:
Łk 12, 32-34
BIBLIA WUJKA
Onego czasu: Rzekł Jezus uczniom swoim: Nie bójcie się małe stado! albowiem się upodobało Ojcu waszemu,
dać wam królestwo. Poprzedajcie, co macie, a dajcie jałmużnę, czyńcie sobie mieszki, które nie wiotszeją, skarb
nie ustawający w niebiesiech, gdzie się złodziéj nie przybliża, ani mól psuje. Albowiem gdzie jest skarb wasz,
tam i serce wasze będzie.
BIBLIA TYSIĄCLECIA
Onego czasu: Rzekł Jezus uczniom swoim: Nie bój się, mała trzódko, gdyż spodobało się Ojcu waszemu dać
wam królestwo. Sprzedajcie wasze mienie i dajcie jałmużnę! Sprawcie sobie trzosy, które nie niszczeją, skarb
niewyczerpany w niebie, gdzie złodziej się nie dostaje ani mól nie niszczy. Bo gdzie jest skarb wasz, tam będzie
i serce wasze.
BIBLIA PAULISTÓW
Onego czasu: Rzekł Jezus uczniom swoim: Nie bój się, mała trzódko, bo spodobało się waszemu Ojcu dać wam
królestwo. Sprzedajcie swoje dobra i wspomóżcie potrzebujących! Sprawcie sobie sakiewki, które się nie zużyją,
skarb niewyczerpany w niebie, gdzie złodziej nie ma dostępu ani mól nie niszczy. Bo gdzie jest wasz skarb, tam
będzie też wasze serce.
Święty Kamil de Lellis, prezbiter i zakonnik
Kamil urodził się 25 maja 1550 r. w Abruzzach. Matka Kamila, po przedwczesnej śmierci pierwszego syna, wybłagała sobie
u Pana Boga narodziny Kamila; miała już wówczas prawie 60 lat. Przed urodzeniem dziecka miała tajemniczy sen:
ujrzała swojego syna w otoczeniu wielu mężów z krzyżami na piersiach. Przerażona odczytała ten sen jako napomnienie
Boże, że jej syn skończy jako herszt bandy i zawiśnie wraz ze swoją szajką na krzyżu. Pierwsze lata życia Kamila zdawały
się potwierdzać przeczucia matki. Syn prowadził życie odległe od ascezy chrześcijańskiej. Podobnie jak ojciec, był
porywczego i niespokojnego charakteru.
Gdy Kamil miał około 20 lat, utworzyła mu się rana w nodze. Udał się więc do Rzymu, do szpitala św. Jakuba dla
nieuleczalnie chorych. Nie wyleczył się zupełnie z rany, ale opuścił szpital i udał się na wojnę z Turkami: najpierw do
Dalmacji (1571), potem nawet do Tunisu (1571-1574). Kiedy w grze w karty przegrał uzbierany kapitał, udał się do
Manfredodi, do klasztoru kapucynów, jako pracownik fizyczny. Tam przeżył nawrócenie. 2 lutego 1575 r. postanowił
pozostać na zawsze w zakonie, który mu udzielił dachu nad głową. Niestety, rana ponownie się otworzyła i tak dalece
zaczęła mu dokuczać, że musiał powrócić do szpitala w Rzymie. Tu przebywał 4 lata. W czasie choroby z niezwykłym
poświęceniem oddawał się posłudze nieuleczalnie chorym. Kiedy zaś rana jako tako się zagoiła, Kamil powrócił do
kapucynów. Po pewnym czasie rana ponownie się odnowiła; Kamil zrozumiał, że jego miejsce nie jest u kapucynów.
Święty Kamil de Lellis
Powrócił więc do Rzymu, gdzie w Kolegium Rzymskim odbył studia teologiczne. Po ich ukończeniu przyjął święcenia
kapłańskie (1584). W tym samym roku w uroczystość Niepokalanego Poczęcia NMP w kościółku Matki Bożej Cudownej z
kilkoma towarzyszami, których w czasie studiów zdołał pozyskać dla swoich planów, wdział habit nowej rodziny zakonnej
i złożył trzy śluby proste: ubóstwa, czystości i posłuszeństwa, z dodaniem ślubu czwartego: oddania się bez reszty posłudze
chorym. Wszyscy udali się do szpitala Świętego Ducha, gdzie pod kierunkiem Kamila przez 28 lat spełniali tę
samarytańską posługę.
Święty Kamil de Lellis 18 marca 1586 r. Kamil otrzymał od papieża Sykstusa V zatwierdzenie nowej rodziny zakonnej:
Towarzystwa Sług Chorych. Tego samego roku papież zezwolił na noszenie osobnego habitu Kleryków Regularnych, koloru
czarnego z czerwonym krzyżem na piersi. 8 grudnia 1591 r. Kamil wraz z 25 towarzyszami złożył śluby uroczyste z
dodaniem ślubu czwartego: "wiecznej obecności ciałem i duszą przy chorych, nawet zarażonych". Dzieło zaczęło wydawać
owoce. Liczba członków zakonu rosła, powstawały też nowe placówki: w Neapolu, Mediolanie, Genui, Florencji, Mantui,
Bolonii, Chieti, Viterbo, Mesynie i Palermo. Kamil napisał ustawy dla nowego zakonu, a także szczegółowy regulamin i
wskazania, jak należy zajmować się chorymi. Są one najpiękniejszym świadectwem miłości chrześcijańskiej. Za życia
Kamila jego duchowi synowie otworzyli 65 własnych szpitali. W tym samym czasie ponad 100 kamilianów zmarło wskutek
zarażenia od chorych, którym służyli.
Święty Kamil de Lellis Kamil zmarł 14 lipca 1614 r. w domu macierzystym swojego zakonu w Rzymie. Jego ciało spoczywa
dotąd w kościele przy centralnym domu w kaplicy Najświętszego Sakramentu. Pan Bóg obdarzył Kamila darem
kontemplacji, proroctwa oraz cudów za życia i po śmierci. Do chwały świętych wyniósł go papież Benedykt XIV w 1746
roku. Papież Leon XIII ogłosił Kamila de Lellis wraz ze św. Janem Bożym patronem szpitali i chorych (1886), papież Pius
XI oddał mu także patronat nad służbą zdrowia - pielęgniarzami i pielęgniarkami (1930).
W ikonografii św. Kamil przedstawiany jest w sutannie, na której widnieje czerwony krzyż. Jego atrybutami są: anioł,
krzyż, księga, różaniec.
Św. Symforozy i Siedmiu Jej Synów, Męczenników
Św. Symforoza z Tivoli- Święta wdowa i męczenniczka (zm. ok. 138).
Znana również jako: Synforoza.
Była wdową po trybunie św. Getuliuszu, który poniósł śmierć męczeńską około roku 120, razem ze św. Amancjuszem,
Cerealisem i Prymitywem. Symforoza pochowała ich ciała w arenarium (wyrobisko po pyle wulkanicznym lub tufu) na
terenie swojego majątku. Legenda mówi, że kiedy cesarz Hadrian ukończył budowę swego wspaniałego pałacu w Tibur
(Tivoli) i zaczął w nim składać ofiary bożkom, miał usłyszeć, że wdowa Symforoza i jej siedmiu synów dręczą ich
codziennie zanosząc modlitwy do Boga. Jeśli cesarz przekona ich, aby złożyli ofiarę bożkom, sam otrzyma wszystko czego
zapragnie. Hadrian i jego służba próbowali nakłonić Symforozę najpierw prośbami, a później groźbami do złożenia ofiary
bożkom, a gdy niczego nie wskórali, widząc że nie złamią oporu pobożnej wdowy i jej siedmiu synów, wydali na nich wyrok
śmierci. Symforozę zaprowadzono do świątyni Herkulesa i po strasznych torturach, wrzucono ją do rzeki Anio, z ciężkim
kamieniem u szyi. Dzień później cesarz wezwał jej siedmiu synów przed siebie i po nieudanej próbie nakłonienie ich do
odstąpienia od wiary, w tej samej świątyni w której zabito ich matkę, rozłożono ich wszystkich na olbrzymich kołowrotach,
rozciągając niemiłosiernie ich ciała. Po długich godzinach męczarni każdemu z nich zadano inną śmierć. Krescencjanowi
przebito gardło, Julianowi wbito miecz w piersi, Nemezjuszowi - w serce, Prymitywusowi rozpłatano brzuch, Justynowi
złamano kręgosłup, Strakteusowi przeszyto boki, a Eugeniusza rozcięto na pół. Ciała chłopców wrzucono do głębokiego
rowu. Odnalazł je i pochował na obrzeżach miasta brat Symforozy, Eugeniusz. W XVII wieku przy Via Tiburtina odkryto
ruiny bazyliki w miejscu nazywanym "la sette Fratte" (siedmiu braci). Relikwie w 752 roku przeniósł do kościoła p.w. św.
Anioła (Sant'Angelo in Pescheria) w Rzymie papież Stefan II. W 1610 roku odnaleziono sarkofag z napisem: "Hic
recquiescunt corpora SS. Martyrum Simforosae, viri sui Zotici (Getulii) et Filiorum ejus translata papa Stefan".
Patronka: Tivoli, wdów. Ikonografia: Najczęściej przedstawiana razem ze swoimi siedmioma synami. Jej atrybutem jest:
palma.