Pobierz - Oaza Sosnowiec

PRACA NAD SOBĄ – LUTY
W poprzednich miesiącach pracowaliśmy nad roztropnością i sprawiedliwością, w ciągu najbliższych dwóch miesięcy
zapraszamy Cię do pracy nad cnotą umiarkowania. Staraj się również nie zapominać o tym, co wypracowałeś do tej pory. W
kolejnych miesiącach nie zaczynamy zupełnie od nowa, ale kontynuujemy to, co udało się wprowadzić w życie do tej pory,
jednocześnie pracując nad kolejną z cnót.
Umiarkowanie jest cnotą, która pozwala nam opanować dążenie do przyjemności i zapewnia równowagę w używaniu
dóbr stworzonych. Zapewnia panowanie woli nad popędami i utrzymuje pragnienia w granicach uczciwości. Pozwala ono
człowiekowi przy pomocy rozumu tak kontrolować swoje namiętności i pragnienia, by nadać im rozsądną miarę.
W myśl słów świętego Pawła: „Wszystko mi wolno, ale nie wszystko przynosi korzyść. Wszystko mi wolno, ale ja niczemu nie
oddam się w niewolę.” (1Kor 6,12) powinniśmy uczyć się korzystać z umiarem ze wszystkiego, co mamy. Umiarkowanie nie dotyczy
tylko rzeczy, powinniśmy je zachowywać w każdej sferze naszego życia: w relacjach z innymi ludźmi, w mowie, w myślach.
W lutym skupimy się nad umiarkowaniem w mowie. Zaprasza nas do tego Jezus, mówiąc: „Niech wasza mowa
będzie: Tak, tak; nie, nie. A co nadto jest, od Złego pochodzi.” (Mt 5, 37). W kolejnych tygodniach będziemy wprowadzać w życie
trzy zasady dobrej mowy tak, aby przed każdą wypowiedzią zastanowić się, czy to, co chcemy powiedzieć jest prawdziwe,
potrzebne i wypowiedziane z miłością.
W pierwszym tygodniu pracy Twoim zadaniem jest przyglądanie się wypowiadanym przez Ciebie słowom
pod kątem prawdy. Mówienie prawdy jest fundamentalne dla kształtowania się charakteru człowieka. Nie mogę zbudować np.
prawdziwej przyjaźni z osobą, która mnie okłamuje. Trzeba sobie jednak zdać sprawę, że prawda wypowiadanych przeze mnie
słów należy się nie tylko osobom, które są mi bliskie, ale wszystkim bez wyjątku.
Tworzymy sobie różne sposoby na nie mówienie prawdy. Te sposoby wchodzą nam w nawyk, tak, że często już ich nie zauważamy.
Sposoby te są rozmaite, ponieważ człowiek jest bardzo kreatywny w wymyślaniu sposobów na oszukiwanie samego siebie. Poniżej
zostało podane kilka przykładów:

Kłamstwo;

Mówienie prawdy, ale niepełnej lub w taki sposób, żeby osoba, z którą rozmawiasz została wprowadzona w błąd (np.
poszedłeś do szkoły, ale tylko na jedną lekcję, a potem poszedłeś na wagary. Jeśli powiesz rodzicom tylko zdanie: „Byłem
dzisiaj w szkole”, to samo to zdanie będzie prawdziwe, ale powiedziane w taki sposób i z taką intencją, żeby raczej
utrudnić im dowiedzenie się prawdy o Twoim dniu);

Przemilczenie prawdy, którą należało powiedzieć (np. w szkole ktoś wybił szybę, a podejrzenie spada na Michała.
Tymczasem wiesz, że to sprawka kogoś innego. Milczysz, kiedy Michał musi tłumaczyć się z nie swojej winy, bo nie lubisz
Michała – to jest przemilczenie).
Nie oznacza to jednak, że powinieneś mówić każdemu o wszystkim, a nawet wręcz przeciwnie. Masz prawo, a nawet obowiązek,
mówienia tylko niektórych rzeczy. Jeśli jednak decydujesz się udzielić komuś informacji, musisz powiedzieć mu prawdę.
Zatem w tym tygodniu zanim coś powiesz, pomyśl, czy to jest na pewno prawdziwe. Pod koniec dnia przypomnij sobie Twoje
rozmowy i jeśli za każdym razem powiedziałeś prawdę wpisz „+” w tabelkę, jeśli choć raz skłamałeś lub w inny sposób uniknąłeś
powiedzenia prawdy, wpisz „-”.
W drugim tygodniu zastanawiaj się, czy to, co mówisz, jest jednocześnie prawdziwe i potrzebne. Nie wolno
poprzestać na mówieniu tego, co jest jedynie prawdziwe. Nieraz będziesz posiadać informacje, o których będziesz wiedział, że są
prawdziwe, ale nie powinieneś ich z jakichś powodów ujawniać każdemu. Często np. plotka zawiera w sobie prawdziwe informacje,
których powtarzanie nie prowadzi do żadnego dobra. Mówienie rzeczy niepotrzebnych prowadzi do gadulstwa i łatwo w ten sposób
wejść w plotkowanie, obmowę lub kłamstwo.
Zapytaj się siebie zanim coś powiesz:

Czy mówiąc, mam na myśli dobro mojego słuchacza (czy nie wciągam go w plotkę, obmawianie, nie zawracam mu głowy
informacyjnymi śmieciami)?

Czy mówiąc, nie wtrącam się w nie swoje sprawy?

Czy staram się mówić o innych dobrze, albo nic, a źle tylko wtedy, gdy to konieczne (np. jeśli wiem, że Jarek nie szanuje
pożyczonych rzeczy, to mogę ostrzec Adama, żeby nie pożyczał Jarkowi swojej gitary)?

W jakim celu mówię to, co mówię?
Również każdego dnia wieczorem przemyśl jeszcze raz Twoje rozmowy i wpisz odpowiednio „+”, jeśli Twoje wypowiedzi były
potrzebne i prawdziwe lub „-”„ jeśli któraś z nich była niepotrzebna lub nieprawdziwa.
W trzecim tygodniu zwróć uwagę na intencję, z jaką się wypowiadasz. Czy to, co mówisz, jest powodowane
troską o drugą osobę, czy innymi pobudkami? Zauważ, że czasem ten sam komunikat może być wypowiedziany z różną intencją,
np. wiedząc, że Twój kolega robi coś niewłaściwego (np. pali papierosy) możesz powiedzieć mu w rozmowie żeby przestał to robić,
ponieważ to mu szkodzi; możesz też „wyciągnąć” tę sprawę podczas kłótni żeby mu „dołożyć”, upokorzyć itp. To, co mówimy
powinno być wypowiadane z miłością, żeby tak było zawsze pamiętaj o tym, żeby:

Wypowiadać się spokojnie, w sposób kulturalny i życzliwy (nie zawsze jesteś w stanie to zrobić, bo np. jesteś
rozzłoszczony na daną osobę, postaraj się wtedy przełożyć taką rozmowę na inny termin);

Jeśli musisz komuś zwrócić uwagę, rozdzielaj osobę od czynu (nie powiemy Marcinowi, że jest głupi, ale że głupio się
zachowuje);

Zwracając uwagę staraj się okazać troskę drugiej osobie, upominaj w taki sposób, w jaki sam chciałbyś być upominany.
Wieczorem podsumuj swoje wypowiedzi i wpisz „+”, jeśli mówiąc, kierowałeś się miłością, mówiłeś prawdę i było to potrzebne oraz
„-”„ jeśli któraś z zasad dobrej mowy choć raz nie została przez Ciebie zastosowana.
Powodzenia!