Newsletter 5_2014(pl).indd

Opus Christi Salvatoris Mundi
OPUS CHRISTI SALVATORIS MUNDI
Newsletter
Rok II
Numer 5
Maj 2014
MISJONARZE SŁUDZY UBOGICH TRZECIEGO ŚWIATA
PAPIESKA INTENCJA MISYJNA NA MAJ:
Aby Maryja, Gwiazda Ewangelizacji, prowadziła misję Kościoła, gdy głosi on Chrystusa
wszystkim narodom.
Spis treści:
NAUCZANIE KOŚCIOŁA
•
•
•
•
•
Kontynuujemy przedstawienie tych fragmentów adhortacji Evangelii Gaudium, które są
najściślej związane z naszym charyzmatem.
II. WŁĄCZENIE SPOŁECZNE UBOGICH
190. Czasem chodzi o słuchanie krzyku całych ludów, najuboższych ludów ziemi, ponieważ
«pokój opiera się nie tylko na poszanowaniu praw
człowieka, ale również na poszanowaniu praw ludów»154. Trzeba ubolewać, że nawet prawa człowieka mogą być wykorzystywane do zaciekłego
usprawiedliwiania praw indywidualnych lub praw
narodów bogatszych. Szanując niezależność oraz
kulturę każdego narodu, trzeba zawsze pamiętać,
że planeta należy do całej ludzkości i że sam fakt,
iż ktoś urodził się w miejscu posiadającym mniejsze zasoby albo mniej rozwiniętym, nie usprawiedliwia faktu, że niektóre osoby żyją mniej godnie.
Trzeba powtórzyć, że «bardziej uprzywilejowani
są zobowiązani wyrzekać się niektórych swoich
praw, aby tym swobodniej udzielać swych dóbr na
rzecz drugich»155. Aby mówić właściwie o naszych
prawach, powinniśmy znacznie poszerzyć spojrzenie i otworzyć uszy na wołanie innych ludów
lub innych regionów naszego kraju. Potrzebujemy wzrastania w solidarności, aby «pozwoliła ona
Papieska Rada «Iustitia et Pax», Kompendium nauki
społecznej Kościoła, 157.
155
Paweł VI, Encyklika Octogesima adveniens
(14 maja 1971), 23: AAS 63 (1971), 418.
154
Nauczanie Kościoła ................... 1
Z życia Kościoła ......................... 2
Nasz charyzmat .......................... 3
Z naszych domów ...................... 4
Zobowiązanie misyjne ............... 4
wszystkim narodom stać się twórcami własnego
losu»156, podobnie jak «każdy człowiek jest powołany do rozwijania samego siebie»157.
191. Chrześcijanie w każdym miejscu i okolicznościach, zachęcani przez pasterzy, są wezwani do słuchania krzyku ubogich, jak trafnie
stwierdzili biskupi brazylijscy: «Pragniemy przyjmować codziennie radości i nadzieje, strapienia
i smutki ludu brazylijskiego, zwłaszcza ludności
na peryferiach miast i na terenach wiejskich –
bez ziemi, bez dachu nad głową, bez chleba, bez
zdrowia – pozbawionej swoich praw. Kiedy widzimy ich nędzę, słyszymy ich wołania i znamy
ich cierpienie, jest dla nas skandalem fakt, że istnieje żywność wystarczająca dla wszystkich i że
głód jest wynikiem złej dystrybucji dóbr i dochodów. Problem staje się poważniejszy w kontekście powszechnego marnotrawstwa»158. (cdn)
Paweł VI, Encyklika Populorum progressio
(26 marca 1967), 65: AAS 59 (1967), 289.
157
Tamże, 15: AAS 59 (1967), 265.
158
Krajowa Konferencja Biskupów Brazylijskich,
Ewangeliczne i etyczne wymagania sakramentu nędzy
i głodu. Żywność, dar Boży, prawem wszystkich
(kwiecień 2002), Wprowadzenie.
156
1
Opus Christi Salvatoris Mundi
Z ŻYCIA KOŚCIOŁA
Podróż papieża Franciszka do Ziemi
Świętej śladami Pawła VI
Papież Franciszek uda się po raz
pierwszy do Ziemi Świętej w dniach od
24 do 26 bieżącego miesiąca. Będzie to
krótka, trzyetapowa podróż, w ramach
której, na zaproszenie prezydenta Izraela Szymona Peresa i prezydenta Palestyny Mahmuda Abbasa, odwiedzi
Amman, Jerozolimę i Betlejem.
Papież zapowiedział tę podróż
w czasie modlitwy Anioł Pański 5
stycznia wobec wypełniającej Placu
św. Piotra rzeszy wiernych, przepełnionych bożonarodzeniową radością.
Została ona zapowiedziana dokładnie w rocznicę historycznego spotkania papieża Pawła VI z patriarchą
Konstantynopola Atenagorasem, które miało miejsce 50 lat wcześniej – 5
stycznia 1964 r. – po wiekach podziału
będącego skutkiem „Wielkiej Schizmy
Wschodniej” z 1054 r.
Paweł VI był pierwszym papieżem, który odwiedził Ziemię Świętą (4-6 stycznia 1964 r.). Przebywał
w miejscach, które opuścił św. Piotr,
aby nigdy do nich nie powrócić. Za
jego przykładem poszedł niedawno
kanonizowany Jan Paweł II, który pielgrzymował tam między 20 a 26 marca 2000 oraz papież-emeryt Benedykt
XVI w dniach 8-15 maja 2009 r. Zatem papież Franciszek podąży śladami
swoich poprzedników.
2
Zapowiadając podróż, Ojciec święty
zaznaczył wyraźnie wolę celebrowania
spotkania ekumenicznego w kościele
Grobu Pańskiego w Jerozolimie. W spotkaniu tym przewiduje się udział przedstawicieli wszystkich Kościołów chrześcijańskich obecnych w Jerozolimie,
a wśród nich patriarchy Konstantynopola Bartłomieja I, który jest następcą
wspomnianego wcześniej Atenagorasa.
W
autobiograficznej
notatce
z 21 września 1963 r., w której wyjaśniał znaczenie swojej pielgrzymki do
Ziemi Świętej papież Paweł VI pisał:
(…) wizyta papieża w miejscach
świętych w Palestynie powinna być
jak oddanie czci Jezusowi Chrystusowi, naszemu Panu w ziemi, którą,
przez swoje przyjście na świat, uczynił
świętą i godną szacunku oraz opieki ze strony wszystkich chrześcijan.
Jakikolwiek inny motyw, nawet dobry
i godziwy, nie powinien mieć znaczenia w tej papieskiej pielgrzymce, mającej być i jawić się jako wydarzenie
ze wszech miar religijne.
Te same słowa bez wątpienia można odnieść do najbliższej pielgrzymki
papieża Franciszka, która – jak on sam
to podkreślał – będzie pielgrzymowaniem modlitwy. Skoro już w chwili swojego wyboru Ojciec święty prosił
cały Kościół, aby się modlił za niego,
to szczególnego znaczenia nabiera ta
prośba wypowiedziana zaraz po zapowiedzeniu wspomnianej podróży.
Wszyscy starajmy się w tych dniach towarzyszyć następcy św. Piotra, aby był
to czas przepełniony łaskami, jakich
Pan zechce udzielić całemu Kościołowi i światu.
Opus Christi Salvatoris Mundi
NASZ CHARYZMAT
Kontynuujemy prezentację dokumentu
Ojca Giovanniego Salerno z 14 września 1986 r.
Kontemplujcie Jego oblicze,
promieniejcie radością!
4. Pokuta – przybliżanie się do Pana
Jeśli chodzi o pokutę, to wiemy, iż obecnie nie możemy pozostawać surowi, nakładający surowe i drakońskie formy ekspiacji. Najistotniejsze jest, aby wszyscy przybliżyli się do
Chrystusa. Jednakże nie wykluczamy pokuty
cielesnej, pokuty surowej, pokuty, którą Kościół od wieków praktykował i zalecał kontemplatykom. Ponadto ten rodzaj pokuty nie powinien prowadzić do popisywania się – jak już
wspominałem – ale ma stanowić sposób zjednoczenia się z ubogimi, podjęcie podobnej formy życia, upodobnienie się do tych, którzy są
cisi, mimo że mają wszelkie prawo do tego, aby
mówić, i którzy śpią na ziemi cierpiąc zimno
i głód, a niekiedy są nawet torturowani.
Z tego powodu należy zachować postawę
pokutną w jedzeniu, w spaniu, w ubiorze, w słowach. Cisza w domu kontemplatyków powinna
być ściśle zachowywana i całkowita. Milczenie
– podobnie jak i pozostałe postawy – jest jakby
przygotowaniem do kontemplacji, gdyż wszystko to stanowi środek do przybliżenia się do
Pana. Tym niemniej postawa pokutna powinna
być praktykowana pod kontrolą kierownika duchowego oraz lekarza, gdyż należ brać pod uwagę słabości naszego ciała: Duch bowiem ochoczy,
ale ciało słabe (Mk 14,38). Istotne jest, aby Słudzy Kontemplatycy przybliżali się do Chrystusa dzięki kontemplacji wlanej. Z tego powodu
musimy być surowi a jednocześnie postępować
w sposób wyważony.
5. Otwarte… wrota do tajemnicy
Ważne są dusze. Ważny jest uzdrawiający wszystkich Jezus. Ważne jest, aby Chrystus
był kochany. A tak jak św. Franciszek Salezy
w XVII w. otworzył wrota kontemplacji dla dusz
ascetycznych, a jednocześnie dla tych, które są
słabe, tak i Ruch Sług Ubogich otwiera wrota
kontemplacji dla wszystkich. Jakąż radością jest
oglądać przyszłość Wspólnoty Kontemplatyków złożonej z Kapłanów, Braci… Wszystkich
zgromadzonych wokół Chrystusa i wszystkich
promieniejących – w tym kierunku powinniśmy podążać! Taką myślą się łudzę i to jest mój
zamiar: wszyscy wokół Chrystusa, a w centrum
tego dążenia Kontemplatycy, a w dodatku wszyscy złączeni więzami miłosierdzia.
Słudzy Kontemplatycy powinny być jak matka dla wszystkich. W naszych ambulatoriach,
gdy mamy zając się dzieckiem, pierwszą rzeczą
jaką robimy, jest pytanie o mamę. Na niej się
skupiamy, jej dajemy lekarstwa, mleko, witaminy, cukier i wszystko to, co trzeba, aby była silna
i zdrowa, a dzięki temu mogła dobrze wyżywić
swoje dziecko. Jeśli mamie brakuje witamin, nie
może wykarmić swojego maleństwa. W naszym
Ruchy ma miejsce coś podobnego. Każdy Sługa Kontemplatyk jest jak matka dla wszystkich.
Musi troszczyć się zwłaszcza o to, aby napełnić
się Bogiem przez nauczenie się Bożego życia, aby
tym życiem podzielić się z braćmi. Musi być nasycony Bożymi witaminami. Tak też każdy Sługa, który poświęca się służbie ubogim w życiu
aktywnym musi być pełen tego Bożego życia,
aby przekazywać je ubogim.
6. Czuła miłość wobec Najświętszej Maryi Panny
Wzorem i przykładem dla nas jest Dziewica Maryja. Była ona przepojona Bogiem. Zanurzona w Najwyższym zachowywała głębokie,
wewnętrzne milczenie. Tam, w najtajniejszym
zakątku swojej duszy, żyła oczarowana przez
swojego Boga. Stamtąd czerpała siłę do służenia.
Do głębi oddzielona od siebie, a jednocześnie
władczyni samej siebie, będąca umarłą dla siebie, była całkowicie „poza sobą”, „zwrócona ku
innym”, gotowa do służenia.
Ona to głosiła wielkość Boga z głębi swego doskonałego milczenia i pokory. W niczym
Chrystus tak bardzo sobie nie upodobał, jak
w Niej i nikt na świecie nie otrzymał tak wiele jak
Ona. W Dziewicy Maryi mamy przykład Osoby
prawdziwie kontemplatywnej i prawdziwie aktywnej, jest ona Kontemplatyczką w działaniu.
3
Opus Christi Salvatoris Mundi
Z NASZYCH DOMÓW
Podróż o. Álvaro
do Guadalajary w Meksyku
W dniach od 6 do 16 marca 2014 r.
o. Álvaro Gomez, Wikariusz Generalny
Ruchu udał się do Guadalajary w Meksyku, gdzie od grudnia ubiegłego roku
pracuje pierwsze Małżeństwo Misyjne
skierowane do tworzenia fundacji poza
Peru. Jak pisaliśmy w numerze styczniowym „posłanie misyjne” miało miejsce
12 grudnia 2013 w kościele w Miasteczku Chłopców. Małżeństwem tym są Guillermo i Francisca Salazar Cruz oraz ich
dzieci Javier i Maria Izabel (najstarszy syn
Josč Angel studiuje w naszym Seminarium w Ajofrín).
Podczas wizyty o. Álvaro, po oficjalnym spotkaniu z biskupem Guadalajary,
kard. José Francisco Robles Ortega oraz
przebywającym w mieście karmelitankami, koordynował pierwsze działania
apostolskie, które zostały podjęte nie
tylko w samej Guadalajarze, ale również
w Monterey. Rodzina Salazar Cruz podjęła już pewne przedsięwzięcia w jednej
z najuboższych dzielnic z zamiarem odbycia wielu wizyt w rodzinach w oparciu o metodę „odwiedzin pielgrzymich”.
Jest to forma apostolatu, którą stosujemy
w Peru od wielu lat wytrwale niosąc od
domu do domu wizerunek Matki Boskiej
Fatimskiej, odmawiając różaniec wraz
z rodziną, w której jesteśmy przyjmowani. Rodziny te, choć bardzo ubogie, przygotowują w swoich niewielkich chatach
dla Bogurodzicy mały, porządnie wysprzątany kącik, przyozdobiony pięknymi kwiatami.
O. Álvaro miał też okazję, uczestniczyć w kilku programach sieci telewizyjnej „María Visión” rozpowszechniając
w ten sposób nasz charyzmat. Przybyło też wiele młodych osób zainteresowanych Ruchem oraz jego pracą wśród
najuboższych. Niektórzy z nich podjęli
decyzję, aby udać się do Peru na roczny pobyt, inni natomiast zaczęli tworzyć
grupy wsparcia.
W Guadalajarze budowane jest narodowe sanktuarium poświęcone świętym
i błogosławionym męczennikom znanym
jako cristeros messicani1154 (meksykańscy
chrystusowcy), wśród których znalazł się
mały bł. Josč Luis Sanchez del Rio, który został obrany na patrona nowego centrum w Miasteczku Chłopców, w którym
mieści się nasze Niższe Seminarium Duchowne. O. Álvaro skorzystał w związku z tym z okazji, aby przywieźć do Peru
różne materiały (czasopisma, książki dla
młodzieży i inne), które pozwolą naszym
chłopcom poznać życie Błogosławionego
i rozbudzić nabożeństwo do Niego w naszych domach.
1
Byli to uczestnicy powstania Cristeros (znanego
jako Cristiada) przeciwko antyklerykalnym władzom
Meksyku w latach 1926-1929.
154
ZOBOWIĄZANIE MISYJNE
W tym miesiącu postaram się rozpowszechniać wizerunek Matki Boskiej Ubogich
jako mój wkład w apostolat maryjny.
4