Komunikacja interpersonalna

Lp.
1
2
3
4
5
Element
Nazwa modułu
Instytut
Kod
przedmiotu
Kierunek,
poziom i profil
kształcenia
Rok studiów,
semestr
Rodzaj zajęć i
liczba godzin
Punkty ECTS
(1 pkt = 25-30g)
SYLABUS MODUŁU KSZTAŁCENIA
Opis
Komunikacja interpersonalna
Humanistyczny
PPWSZ-FP-1-36D-s
Filologia polska, studia pierwszego stopnia, profil praktyczny
II / semestr 3
30 godz. ćwiczeń
2
Zajęcia z bezpośrednim udziałem nauczyciela
6
7
8
9
Pracochłonność
Suma
Prowadzący
zajęcia
Egzaminator/
Zaliczający
Wymagania
(kompetencje)
wstępne
10
Cel przedmiotu
11
Efekty
kształcenia
Wykłady
Ćwiczenia/
seminaria
30
Konsultacje
obowiązkowe
Egzaminy
Praca własna studenta
Projekty/
opracowania
Nauka
własna
Inne
25
55
Dr hab. Bronisława Ligara, profesor PPWSZ
Dr hab. Bronisława Ligara, profesor PPWSZ
Wiedza z zakresu składni opisowej języka polskiego, kultury języka (normy
fonetycznej, ortograficznej, gramatycznej, składniowej i leksykalnej współczesnej
polszczyzny) oraz elementów logiki (w zakresie szkoły średniej).
Student specjalności dziennikarskiej ma wiedzę z zakresu komunikacji
interpersonalnej w aspekcie teoretycznym i praktycznym, a następnie w jej ramach
podstaw teorii i praktyki retoryki jako podstawy warsztatu dziennikarskiego;
szczególne miejsce zostanie poświęcone dwóm działom retoryki: 1. argumentacji, jej
roli w tekstach prasowych, w których zaznacza się szczególnie intencja nadawcy
przekonywania innych co swoich racji, czy wręcz wywierania nacisku na opinie
innych; 2. erystyce, czyli sposobom prowadzenia sporów.
Student umie rozróżniać argumenty i napisać tekst o charakterze argumentacyjnym.
Umie też dostrzegać chwyty erystyczne i ocenić ich wymiar etyczny. Rozumie rolę i
znaczenie obu tych działów nowej retoryki we współczesnych środkach masowego
przekazu.
Odniesienie do
Odniesienie do
Efekt (Wiedza, Umiejętności, Kompetencje
efektów
efektów
społeczne)
kierunkowych
obszarowych
H1P_W01,
1. Student zna podstawy komunikacji (według
H1P_W02,
amerykańskiej szkoły w Palo Alto), zna w
H1P_W03
podstawowym zakresie: typy dyskursu wg
K_W02
klasycznego ujęcia Arystotelesa, miejsca wspólne
(toposy), najważniejsze typy argumentów (w
K_W08
H1P_W05,
nowoczesnej typologii argumentów) oraz wybrane
H1P_W07,
sposoby (chwyty) erystyczne w ujęciu Artura
H1P_W08,
Schopenhaeura
H1P_W09
2. Umie rozpoznawać różne typy argumentów i
H1P_U01,
odróżniać je od chwytów erystycznych; umie
H1P-U11
stosować praktycznie argumenty w samodzielnie
K_U05
napisanym artykule, którego celem jest perswazja na
H1P_U03,
rzecz pewnych punktów widzenia. Student potrafi też K_U08
H1P_U04,
rozpoznać nieuczciwe chwyty erystyczne stosowane
H1P_U07
przez nierzetelnych uczestników sporu.
3. Zapoznaje się z informacjami o roli i wadze K_K01
H1P_K01
komunikacji interpersonalnej we współczesnym
życiu, o
źródłach i roli retoryki w kulturze
europejskiej oraz o Arystotelesowskim
pojęciu
ethosu w dyskursie
Efekt kształcenia
12
13
Forma i
warunki
potwierdzenia
efektu
kształcenia
Treści
merytoryczne
przedmiotu
14
Wykaz
literatury
podstawowej
15
Wykaz
literatury
uzupełniającej
(pomocniczej)
1 do 3
K_K02
H1P_K02
K_K04
H1P_K04
Sposób potwierdzenia (weryfikacji)
Obowiązkowa obecność i aktywne
uczestnictwo na zajęciach.
Prezentacja wybranych chwytów
erystycznych przez studentów (przykłady
własne studenta lub zaczerpnięte z
mediów)
Napisanie artykułu prasowego o
charakterze argumentacyjnym.
Przedmiot obejmuje wykład z podstaw komunikacji interpersonalnej, z retoryki w
perspektywie współczesnej komunikacji oraz z elementów erystyki. Postawy
komunikacji obejmują następujące zagadnienia: 1. pięć aksjomatów komunikacji w
ujęciu amerykańskiej szkoły psychiatrii w Palo Alto, 2. rewizja schematu aktu mowy
Romana Jakobsona w perspektywie komunikacyjnej, 3. aspekt lingwistyczny aktów
mowy czyli elementy pragmalingwistyki (pojęcie aktu mowy i typy aktów mowy),
której rozwinięciem jest nowoczesna retoryka, 4. strategie interakcyjne.
Zagadnienia właściwe retoryce: 1. typy wymowy wg Arystotelesa, 2. przesłanki i
dowody. Pokaz/demonstracja vs. argumentacja. Budowa sylogizmu. Entymem/at jako
sylogizm retoryczny, rekonstrukcja entymemu/atu z punktu widzenia odbiorcy. Toposy
– miejsca wspólne a argumenty, 3. najważniejsze typy argumentów: quasi-logiczne,
empiryczne (oparte na strukturze rzeczywistości oraz fundujące strukturę
rzeczywistości), w złej wierze – manipulujące, 4. dialog argumentacyjny jako
wprowadzenie do napisania samodzielnego tekstu studenta.
Erystyka obejmuje wybrane sposoby /chwyty erystyczne na podstawie „Erystyki czyli
sztuki prowadzenia sporów” Artura Schopenhauera. Każdy student prezentuje
przykłady z prasy / innych mediów, albo własne przykłady na 3 wybrane przez siebie
sposoby /chwyty erystyczne.
Ostatnim zagadnieniem będzie kolejność argumentów w tekście / dyskursie i
kompozycja własnego tekstu dziennikarskiego.
Arystoteles, Retoryka. Retoryka dla Aleksandra. Poetyka. Przełożył H. Podbielski,
Wydawnictwo naukowe PWN, Warszawa 2004; wybrane fragmenty.
Ch. Perelman, 2002, Imperium retoryki. Retoryka i argumentacja, Wydawnictwo
Naukowe PWN, Warszawa; wybrane fragmenty.
W. Pisarek, 2002, Nowa retoryka dziennikarska, Universitas, Kraków.
A. Schopenhauer, Erystyka czyli sztuka prowadzenia sporów. Przełożył Jan
Lorentowicz, Wydawnictwo Verso, Kraków 2007.
A. Awdiejew, 2004, „Strategie interakcyjne”, [w:] Gramatyka interakcji werbalnej, s.
67-86.
M. Korolko, 1990, Sztuka retoryki. Przewodnik encyklopedyczny, Warszawa.
M. Rusinek, A. Załazińska, 2005, Retoryka podręczna czyli jak wnikliwie słuchać i
przekonująco mówić, Wydawnictwo Znak, Kraków.
K. Szymanek, 2001, Sztuka argumentacji. Słownik terminów, Wydawnictwo Naukowe
PWN, Warszawa.