ŚW. JANA Z MATY

8 lutego 2017 r.
ŚW. JANA Z MATY
(Wyznawcy)
S. Joannis de Matha Confessoris - III classis
Tempora: Feria IV infra Hebdomadam V post Epiphaniam
8 lutego 2017 r. – kolor szat biały - św. Jana z Maty – Wyznawcy, (3. kl.) Msza Os iusti, Gloria, modlitwa wł., bez
Credo, prefacja zwykła.
Jan urodził się w Faucon, w miasteczku leżącym na pograniczu Włoch i Francji (dzisiaj departament francuski
Basses-Alpes). Data jego narodzin wydaje się pewna - to rok 1154. Pewny jest również rok jego śmierci - 1213. Matka zaraz
po urodzeniu ofiarowała syna Matce Bożej. Zapewniła także dziecku religijne wychowanie. Po ukończeniu pierwszych lat
nauki, zapewne w Aix-en-Provence, Jan udał się do Paryża, gdzie kształcił się w latach 1175-1191. Studia uwieńczył doktoratem. W 1194 roku przeniósł się do Moguncji, ale w 1206 roku powrócił do Paryża.
Przyjął święcenia kapłańskie. W czasie pierwszej sprawowanej Mszy, 29 stycznia 1194 roku, ukazał mu się Pan Jezus,
trzymający ręce na dwóch niewolnikach, spiętych ze sobą razem żelazną obręczą - jeden z nich był rasy białej, a drugi
czarnej. Jan zrozumiał, że Pan Bóg powołuje go do opieki nad więźniami chrześcijańskimi, których Arabowie w korsarskich wypadach na wybrzeżach Europy porywali i wywozili jako niewolników do Afryki. Poruszony do głębi tym widzeniem, Jan udał się do św. Feliksa de Valois, który w Cerfroid, oddalonym o ok. 70 km od Paryża, założył pustelnię. Tam to
opracowano konkretny zarys nowej rodziny zakonnej i jej konstytucji. Dla upewnienia się, czy taka jest wola Boża, Jan
powrócił do Paryża i zasięgnął rady tamtejszego biskupa i opata klasztoru od św. Wiktora. Kiedy ci zachęcili go do realizacji tak szlachetnego planu, Jan zabrał się do dzieła. Rychło powstały dwa klasztory: w Planels oraz w Bourg-la-Reine.
Najwięcej kandydatów-ochotników znalazł wśród młodzieży akademickiej.
Zakonowi nadał nazwę Zakonu Trójcy Przenajświętszej (zwanego powszechnie trynitarzami). Dla podkreślenia swojego
szczególnego nabożeństwa do Boga w Trzech Osobach wprowadził zwyczaj, że wszystkie klasztory i kościoły zakonu były
pod wezwaniem Trójcy Świętej. Strojem zakonnym był biały habit z krzyżem na piersiach barwy niebieskiej i czerwonej.
Kiedy przybył do Rzymu, by prosić o zatwierdzenie swojego zakonu, papieżem został wybrany Innocenty III (1198-1216), jego
kolega ze studiów paryskich. Papież zatwierdził zakon, a trzy już istniejące klasztory wziął pod swoją opiekę. W następnym roku Jan znalazł się ponownie w Rzymie, aby uprosić u papieża list polecający jego misję do króla Maroka, Miramolina. Równocześnie zbierał jałmużnę, by zdobyć konieczne pieniądze na wykup chrześcijańskich niewolników. Misja powiodła się nader pomyślnie. Jan powrócił do Marsylii ze 186 osobami wykupionymi z niewoli. Fakt ten zyskał zakonowi
rozgłos i pomnożył liczbę zgłaszających się do niego kandydatów. Powstały cztery nowe klasztory. Równocześnie założone
zostało zgromadzenie sióstr trynitarek.
Ostatnie lata Jan spędził właśnie we wspomnianym klasztorze rzymskim, gdyż w Wiecznym Mieście łatwiej mu było kierować nowe ekspedycje do Maroka i Tunisu. Tam też zmarł 17 grudnia 1213 roku. Dnia 19 marca 1665 roku dwaj trynitarze
hiszpańscy wykradli relikwie Jana i przewieźli je do Hiszpanii. Kiedy w XIX w. zlikwidowano tam zakon, relikwie św. Jana przeniesiono do kościoła sióstr trynitarek w Madrycie, gdzie znajdują się do dziś.
Do Polski trynitarzy sprowadził kardynał Jan Kazimierz Denhof. Założyli oni klasztory m.in. we Lwowie (1686), w Warszawie (1688), w Krakowie (1689) i w Stanisławowie (1690). Trynitarze polscy w ciągu niespełna stulecia (1688-1782) urządzili 18 wypraw do Kamieńca Podolskiego, uwalniając z niewoli tureckiej ok. 1000 jeńców wziętych do niewoli. W roku
1772 istniała już prowincja polskich trynitarzy, licząca 25 klasztorów i ok. 300 zakonników. W roku 1783 Polak, Stanisław
Oborski, został nawet wybrany przełożonym generalnym zakonu, zaś trzech innych Polaków było przełożonymi nad wszystkimi klasztorami trynitarzy poza Hiszpanią, gdzie zakon był najmocniejszy. Według pilnie prowadzonych rejestrów, zakon
w ciągu wieków wykupił z niewoli kilkadziesiąt tysięcy niewolników. Reformę zakonu przeprowadził św. Jan Chrzciciel od
Niepokalanego Poczęcia (+ 1613), kanonizowany przez papieża Pawła VI w 1975 roku.
3 klasy
Szaty białe
INTROITUS:
Ps 36,30-31
Usta sprawiedliwego głoszą mądrość i język jego mówi Os iusti meditábitur sapiéntiam, et lingua eius
to, co słuszne; prawo jego Boga mieszka w jego sercu.
loquétur iudícium: lex Dei eius in corde ipsíus.
Ps 36,1
Nie unoś się z powodu złoczyńców, ani nie zazdrość Noli æmulári in malignántibus: neque zeláveris
czyniącym nieprawość. V. Chwała Ojcu.
faciéntes iniquitátem. V. Glória Patri.
ORATIO:
Boże, Tyś raczył za pośrednictwem świętego Jana cu- Deus, qui per sanctum Ioánnem órdinem sancdownie ustanowić zakon Trójcy Przenajśw. dla wykupu tíssimæ Trinitátis ad rediméndum de potestáte
jeńców z niewoli saraceńskiej; daj, prosimy Cię, aby- Saracenórum
captívos
cǽlitus
institúere
śmy dzięki jego zasługom zostali wyswobodzeni z nie- dignátus es: præsta quǽsumus; ut, eius sufwoli ciała i duszy. Przez Pana.
fragántibus méritis, a captivitáte córporis et
ánimæ, te adiuvánte, liberémur. Per Dominum.
LECTIO:
Syr 31,8-11
Błogosławiony mąż, który okazał się bez zmazy i który Beátus vir, qui invéntus est sine mácula, et qui
nie ubiegał się za złotem, i nadziei nie pokładał w pie- post aurum non ábiit, nec sperávit in pecúnia et
niądzach i skarbach. Któż to jest? – a chwalić go bę- thesáuris. Quis est hic, et laudábimus eum? fecit
dziemy. Bo w życiu swym dziwów dokonał. Kto w tej enim mirabília in vita sua. Qui probátus est in
sprawie jest doświadczony i doskonały, będzie miał illo, et perféctus est, erit illi glória ætérna: qui
wieczną chwałę: który mógł przestąpić, a nie przestą- potuit tránsgredi, et non est transgréssus: fácere
pił, źle czynić, a nie uczynił; przeto pewne są skarby mala, et non fecit: ídeo stabilíta sunt bona illíus
jego u Pana, a jałmużny jego wysławiać będzie zgro- in Dómino, et eleemósynis illíus enarrábit omnis
madzenie świętych.
ecclésia sanctórum.
GRADUALE:
Ps 91,13-14.3
Sprawiedliwy zakwitnie jak palma, rozrośnie się jak Iustus ut palma florébit: sicut cedrus Líbani
cedr na Libanie w domu Pańskim.
multiplicábitur in domo Dómini.
V. Annuntiándum mane misericórdiam tuam, et
veritátem tuam per noctem. Allelúia, allelúia
Jk 1,12
Allelúia, allelúia. V. Beátus vir, qui suffert tentatiónem: quóniam, cum probátus fúerit, accípiet corónam vitæ. Allelúia.
Łk 12,35-40
In illo témpore: Dixit Iesus discípulis suis: Sint
lumbi vestri præcíncti, et lucernæ ardéntes in
mánibus vestris, et vos símiles homínibus
exspectántibus
dóminum
suum,
quando
revertátur a núptiis: ut, cum vénerit et pulsáverit, conféstim apériant ei. Beáti servi illi, quos,
cum vénerit dóminus, invénerit vigilántes:
amen, dico vobis, quod præcínget se, et fáciet
illos discúmbere, et tránsiens ministrábit illis.
Et si vénerit in secúnda vigília, et si in tértia
vigília vénerit, et ita invénerit, beáti sunt servi
illi. Hoc autem scitóte, quóniam, si sciret paterfamílias, qua hora fur veníret, vigiláret útique,
et non síneret pérfodi domum suam. Et vos estóte paráti, quia, qua hora non putátis, Fílius
hóminis véniet.
OFFERTORIUM:
Ps 88,25
Z nim moja wierność i moja łaska; w moim imieniu Véritas mea et misericórdia mea cum ipso: et in
moc jego wzrośnie.
nómine meo exaltábitur cornu eius.
SECRETA:
Wspominając Twoich Świętych składamy Ci, Panie, Laudis tibi, Dómine, hóstias immolámus in tuóofiarę chwały i ufamy, że ona wybawi nas od złego rum commemoratióne Sanctórum: quibus nos et
teraz i w przyszłości. Przez Pana.
præséntibus éxui malis confídimus et futúris.
Per Dominum.
PRAEFATIO COMMUNIS:
Zaprawdę godne to i sprawiedliwe, słuszne i zbawien- Vere dignum et iustum est, æquum et salutáre,
ne, abyśmy zawsze i wszędzie Tobie składali dzięk- nos tibi semper et ubíque grátias agere: Dómine
czynienie, Panie, Ojcze Święty, wszechmogący, wiecz- sancte, Pater omnípotens, ætérne Deus: per
ny Boże, przez Chrystusa, Pana naszego. Przez Niego Christum, Dóminum nostrum. Per quem maTwój majestat chwalą Aniołowie, uwielbiają Państwa, iestátem tuam laudant Angeli, adórant Dominaz lękiem czczą Potęgi, Niebiosa i Moce niebios oraz tiónes, tremunt Potestátes. Coeli coelorúmque
błogosławieni Serafini we wspólnej wysławiają rado- Virtútes ac beáta Séraphim sócia exsultatióne
ści. Z nimi to, prosimy, dozwól i naszym głosom wołać concélebrant. Cum quibus et nostras voces ut
w pokornym uwielbieniu:
admitti iubeas, deprecámur, súpplici confessione dicéntes:
COMMUNIO:
Mt 24,46-47
Błogosławiony sługa, którego Pan przyszedłszy znaj- Beátus servus, quem, cum vénerit dóminus,
dzie czuwającego. Zaprawdę, powiadam wam, że po- invénerit vigilántem: amen, dico vobis, super
stawi go nad wszystkimi dobrami swymi.
ómnia bona sua constítuet eum.
POSTCOMMUNIO:
Pokrzepieni niebieskim pokarmem i napojem, błaga- Refécti cibo potúque coelésti, Deus noster, te
my Cię pokornie, Boże nasz, niech nas bronią modli- súpplices exorámus: ut, in cuius hæc commemotwy tego, w którego święto przyjęliśmy te dary. Przez ratióne percépimus, eius muniámur et précibus.
Pana.
Per Dominum.
V. By głosić z rana Twoje miłosierdzie, a wierność
Twoją nocami.
ALLELÚIA:
Alleluja, alleluja. V. Błogosławiony człowiek, który
zniesie pokusę, bo utwierdziwszy się otrzyma wieniec
żywota. Alleluja.
EVANGELIUM:
Onego czasu: Rzekł Jezus uczniom swoim: «Niechaj
biodra wasze będą przepasane i pochodnie gorejące
w rekach waszych. A sami bądźcie podobni do ludzi
oczekujących powrotu pana swego z godów weselnych;
aby, gdy nadejdzie i zakołacze, natychmiast mu otworzyć. Błogosławieni słudzy owi, których pan, gdy nadejdzie, zastanie czuwającymi. Zaprawdę powiadam
wam, że przepasze się i każe im zasiąść, a przechodząc
usługiwać im będzie. I czy przyjdzie o drugiej straży,
czy też o trzeciej straży nadejdzie, a tak zastanie: błogosławieni są słudzy owi. A to wiedzcie, że gdyby wiedział pan domu, o której godzinie nadejdzie złodziej,
czuwałby zaiste i nie dopuścili by podkopać domu
swego. I wy bądźcie gotowi, bo Syn Człowieczy nadejdzie w godzinie, w której się nie spodziewacie».